Na de vierde aflevering van ‘De Mol’ moeten we al onze verdachten herzien

‘Wanneer je al het onmogelijke geëlimineerd hebt, moet datgene wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn.’ In deze vierde aflevering begon het zelfs uw hoogstpersoonlijke Sherlock Holmes te dagen: Laure zal dan toch niet de mol zijn.

Om de imagoschade enigszins in te perken - iets waar Christian zich hoegenaamd niks van aantrok toen hij achtereenvolgens Kelly Clarkson en, jezusmina, Blue wist te herkennen in een verbasterde Griekse versie - maak ik mezelf maar wijs dat véél mensen na vanavond hun verdachten zullen moeten herzien. Het was een beetje als een aflevering van ‘Lost’ of ‘Watchmen’: je dácht naar een rechttoe-rechtaan mysteryserie te gapen, maar eigenlijk zat je al die tijd stiekem in een ander universum, waarin alles zomaar op zijn kop werd gezet - boven is onder, links is rechts, en ik sluit niet uit dat Gilles De Coster dit jaar voor het gemak gewoon zélf de mol is.

Mijn tweede verdachte, Christian, bleek niet alleen een connaisseur van vroege nillies-pop, hij karaokeede zich ook de pleuris, klauterde op handen en voeten de trap op, vond een essentiële gsm en pincode, én bleek tijdens de reis - zo werd achteraf verteld in ‘Café De Mol’ - ook nog eens handtekeningen te hebben uitgedeeld aan mensen die hem herkenden als Peter Dinklage van ‘Game of Thrones’. Beelden die geld waard zijn: het is dus een mollenstreek om ze niet uit te zenden, maar ik schrap Christian toch van mijn verdachtenlijst. U weet wel, dat post-itje dat heden lekker in het haardvuur ligt te fikken.

Nee, als ik mijn dartsbord bovenhaal en een pijltje gooi, dan blijkt mijn hoofdverdachte vanaf heden warempel Bart te heten, een advocaat die telkens perfect kan verwoorden waarom hij nu weer met uw centen aan de haal is. In de bourgondiërsproef liet hij het niet aan zijn hart komen dat de frietjes 400 euro kostten - at hij elke dag zo, dan zou er door z’n dichtgeslibde aders dra níéts meer aan zijn hart komen. Bart lijkt het spel altijd net iets sneller, net iets slimmer en net iets gewiekster te spelen dan zijn medekandidaten, wat de groep vooral - follow the money - al een aardige duit heeft gekost. In een Atheens cafeetje liet hij zich tijdens het verslinden van lahmajouns, bougatsa’s en andere tsipouro’s allerminst afleiden door heldere spelinstructies of rinkelende gsm’s. Als Dorien niet had opgepakt, zat-ie nu nóg aan de tzatziki.

Daarna zaaide hij voor de goede orde wéér twijfel door de afspraken te breken en voor pasvragen te kiezen: als ogen vuur konden spuwen, dan had Jolien hem terstond herleid tot een goed doorbakken gyros-sateetje. Zijzélf leek net als Laure minder verdacht door zich aan de afspraken te houden, maar als zij wist dat er voor pasvragen was gekozen, dan zat haar taak als mol er sowieso op: er kon toch geen geld meer worden verdiend.

Wie nog? Terwijl Christian volk probeerde te ronselen, koos Alina voor de Strategie van het Luid Roepen en de Zwaaiende Armen: ik heb in de Delhaize al fervente hoesters met een ‘hug me’-bordje gezien die méér volk trokken. Omdat de mol verklapte dat-ie er moeite mee had om uitbundig te vieren wanneer er nog eens geld in de pot kwam, blijft ook de beminnelijke Salim, zelden te beschuldigen van overenthousiasme, niet buiten schot, ook al verdenk ik hem, na Dorien, het minst. Ik vermoed dat de mol niet bij de volksvertegenwoordigers zat. Of dacht ú dat het toeval is dat Bart daar absoluut niet wilde terechtkomen? Is er in het kamp van de mol gewoon veel misgelopen? En vooral: zou er in mijn buurt zo’n lekker Grieks restaurantje te vinden zijn dat nog take-away aanbiedt?

Niet gedacht dat ik in deze kolommen ooit nog zou moeten schrijven over een corrúpte advocaat, maar zoals gezegd: deze aflevering zette zo-even alles op z’n kop.