Na elke aflevering van ‘Waar is Elke Wevers?’ moet je concluderen dat je eigenlijk niets wijzer bent geworden

Zijn hele leven had hij geen traan gelaten, zei vader Wevers terwijl hij recht je huiskamer binnen keek. Hij was paracommando geweest: duidelijk een waarmerk van onbewogenheid. Maar op 9 december 2010 was hij gebroken.

Zijn dochter was die ochtend niet opgedaagd voor haar dienst in het ziekenhuis van Maaseik. Een laatste sms-bericht naar een collega, dat ze zich bij nader inzien niet lekker genoeg voelde om te gaan werken, riep ook vragen op, want thuis was ze evenmin verschenen. Bovendien was de gehanteerde schrijfstijl niet de hare, klonk het. Twaalf jaar later hadden die raadselachtige omstandigheden ‘Waar is Elke Wevers?’ gebaard, een documentairereeks waarvan de vragende titel eventuele kijkers alvast elke hoop ontnam op zaligmakende ontknopingen.

Zelfs voor de occasionele liefhebber van het true crime-genre is duidelijk dat deze serie, alleszins op visueel vlak, prestige wil uitdragen. Diezelfde toeschouwers konden na de tweede aflevering echter ook al poneren dat de vorm gaandeweg de inhoud dreigde te overschaduwen. De vier afleveringen zijn bijwijlen beeldig, met tal van natuurtableaus die zelfs hommage lijken te brengen aan ‘Onze natuur’, ofschoon Elke Wevers toch gewoon zoek was geraakt langs een drukke rijweg te Neeroeteren. Het was de ochtend van haar verdwijning erg koud geweest. ‘Siberisch’ zelfs, waardoor je aldoor op bevroren boslandschappen wordt getrakteerd. De gehanteerde blauwe kleurfilter doet bovendien vermoeden dat Limburg een stuk noordelijker was gelegen dan je kon bevroeden. Je blééf ernaar staren, kortom.

Tot je onvermijdelijk voorbij zulke vormelijke opsmuk kijkt, en je je van de weeromstuit plots begin te storen aan bijvoorbeeld de overdaad aan extreme close-ups, een gretig ingezet stilistisch krulletje in dit programma. Deze reeks heeft er immers belang bij dat je niet te fel zou doorbomen over de inhoud, want hoewel elke aflevering werd opgehangen aan een andere denkpiste binnen het onderzoek, kun je na afloop telkens maar moeilijk onder het gevoel uit dat je eigenlijk niets wijzer bent geworden. Dat vrijwel elke theorie geleverd komt met z’n eigen ontkrachting aan het eind, helpt niet.

De laatste aflevering, reeds op VRTMax te zien, en waarin de theorie wordt verkend van een privédetective die door vader Wevers was ingeschakeld, grenst wat dat betreft aan het dubieuze. Diens onderzoek had tot de these geleid dat Elke botweg vermoord was, en begraven lag op een Frans kasteeldomein. De politiecommissaris belast met het onderzoek was allerminst enthousiast over de gehanteerde onderzoekstechnieken: een aanbevelenswaardige houding, leek ook mij na de uiteenzetting. Niettemin wordt de verantwoordelijke privédetective vier afleveringen lang opgevoerd als een autoriteit evenwaardig aan de betrokken parketmagistraat. Of zelfs Jef Vermassen, die als raadsheer van de familie Wevers ook al niets te melden heeft wat je ‘m nog niet tien keer eerder had horen stellen. Aan zijn woonst had de ontriefde vader Wevers een spandoek hangen waarop hij het gerecht opriep tot schaamte: dat de gevestigde machten geen brood zagen in de fabelachtige theorie van de kasteelmoord - weer één - zag hij als bewijs dat iemand, érgens, van hogerhand uit de wind werd gezet. De wrok klinkt dikwijls door in zijn getuigenis.

Niet alleen de zekerheden rond de verdwijning van Elke Wevers waren schaars: de speculatie waarmee deze documentaire discussie wil aanzwengelen, ontbreekt ook al overredingskracht. De voornaamste verdienste van ‘Waar is Elke Wevers?’ is dan ook het idee dat het geeft van de bodemloze diepte die ouderlijke wanhoop kan zijn. Vader Wevers vergeleek het gewicht van die leegte, die op 9 december 2010 zijn verdere bestaan had opgeslokt, met een zak cement rustend op zijn schouders. Je hoopte dat deze reeks kon helpen tillen, maar ook dat was wellicht tegen beter weten in.