Na tien jaar keert ‘Borgen’ terug met ‘Power and Glory’, maar wees gerust: het is opnieuw steengoed

Jaren na je glorieperiode opnieuw willen aanknopen met je vroegere succes: het is - we denken nu even aan een tennister uit Bree - niet altijd een goed idee. Maar ‘Borgen’, het politieke drama dat mee de Deense televisie op de kaart zette, brengt in het nieuwe vierde seizoen vrij moeiteloos het hoge niveau van weleer.

Ergens in de derde aflevering van ‘Borgen - Power and Glory’ staan hoofdredacteur Katrine Fønsmark en nieuwsanker Narciza Aydin in de controlekamer van het TV1-journaal te kijken naar een filmpje over de carrière van Birgitte Nyborg. Op dat moment lijkt het erop dat de politica ontslag zal moeten nemen als minister van Buitenlandse Zaken nadat ze in een commissie niet helemaal eerlijk is geweest en het overzicht van Nyborgs verwezenlijkingen als eerste vrouwelijke premier van Denemarken zorgt ervoor dat beide geharde journalistes zelf even een krop in de keel weg moeten slikken.

Het is een mooi moment, dat ook symbool kan staan voor hoe veel ‘Borgen’-fans terugkijken op de eerste drie seizoenen van de serie die een decennium geleden de wereld en zovele harten veroverde. Rond 2010 kwam er zeker niet minder kwalitatief hoogstaande tv uit dan vandaag maar toch viel ‘Borgen’ op. Het was een Scandinavische reeks die moord noch doodslag nodig had om spannend te zijn. Een politieke serie waarin de hoofdrolspelers gewone mensen met idealen waren en geen gewetenloze, cynische machtswellustelingen, zoals politici meestal worden neergezet op tv. En een psychologisch drama dat de tol van een leven in dienst van de natie scherp in beeld bracht via de figuur van Nyborg, die meer aanleg had voor het politieke spel dan zij en vele anderen op voorhand dachten maar gaandeweg steeds meer een vreemde werd voor haar man en kinderen.

Als zo’n reeks na bijna tien jaar terugkeert, is enig wantrouwen gegrond, maar ‘Power and Glory’ dompelt je snel onder in de vertrouwde kwaliteit. Net zoals vroeger slagen de makers er opnieuw in om meeslepende televisie te puren uit wat toch een van de saaiste activiteiten uit de geschiedenis is: vergaderen. Na de vondst van een oliereservoir op Groenland moet Nyborg gaan onderhandelen met vertegenwoordigers van het Deense protectoraat, met de Amerikaanse en Chinese ambassadeurs en met haar eigen premier en de mensen uit haar partij. Die gesprekken zijn niet alleen telkens weer perfect geschreven en geacteerd, en er komen ook uiteenlopende en niet voor de hand liggende thema’s in aan bod. De moeilijke verstandhouding tussen Denemarken en Groenland. De spanning tussen klimaat en economie. De internationale politiek, waarin kleine landen weinig in de pap te brokken hebben. En de eeuwige rivaliteit tussen politici, die altijd tegenstanders blijven, ook al zitten ze samen in een regering of een partij.

Omdat ‘Power and Glory’ meer dan het origineel de internationale toer opgaat, viel te vrezen dat een van de sterke punten van vroeger - hoe politiek en privé in elkaar haken - minder uit de verf zou komen. Maar ook daar stelt deze serie niet teleur. Nyborg voelt zich wel bevrijd nu ze vrijgezel is, niet meer voor haar kinderen hoeft te zorgen en zich helemaal op haar werk kan storten, maar de voldoening die ze uit een politieke deal haalt kan de leegte in haar hart nooit helemaal opvullen. Aan de andere kant schrikt ze er niet voor terug om haar zoon, die klimaatactivist is en betrokken raakt bij een protestactie met zware gevolgen, te gebruiken als haar dat beter uitkomt, zonder dat ze nadenkt over de impact op zijn leven. Eigenlijk zit Nyborg gevangen in het vagevuur tussen twee werelden die nooit helemaal met elkaar kunnen worden verzoend. Of zoals ze het in een sleutelscène zelf zegt tegen Asger Holm Kirkegaard, waarnemend ambassadeur van Groenland en een van de weinigen die haar lijken te begrijpen: ‘Ik heb mijn huwelijk en mijn gezin opgegeven voor de politiek. Maar ik zou het zo opnieuw doen.’

Helemaal smetteloos is ‘Power and Glory’ niet. Een amoureuze ontwikkeling tussen twee personages verloopt nogal voorspelbaar en draagt weinig bij tot het geheel. Het verhaal over hoe Katrine Fønsmark haar nieuwsdienst maar niet in het gareel krijgt, is niet helemaal van hetzelfde niveau als de ontwikkelingen rond de olie in Groenland en slorpt daardoor te veel tijd op. En de nevenplot waarin een jonge Groenlander spioneert voor het leger en plotseling dood op een grote ijsvlakte ligt, lijkt een overblijfsel uit het beginstadium van de reeks, toen bedenker Adam Price een op zichzelf staande politieke thriller wou schrijven voor hij tot de conclusie kwam dat alles beter zou werken als hij Nyborg erbij haalde. Maar dat zijn kleine vlekjes op het blazoen van ‘Borgen’, dat zich in dit vierde seizoen opnieuw bewijst als een van de beste dramaseries van Europese bodem.

Volgens Sidse Babett Knudsen, zoals vanouds memorabel in de hoofdrol, zou het verhaal van Birgitte Nyborg met ‘Power and Glory’ definitief afgerond worden, maar in de finale laten de makers de deur toch openstaan voor een vervolg - eentje waarin Charles Michel zelfs een bijrol zou kunnen krijgen. Hopelijk verandert de actrice nog van gedachten want in tegenstelling tot die van Kim Clijsters is dit een comeback die geen eindpunt hoeft te zijn.

Nu op Netflix