Na ‘Vive le velo’ over Remco: tijd om Karl Vannieuwkerke met zijn tafel naar Oekraïne te sturen, om ook daar de overwinning binnen te slepen

Laat u niks wijsmaken: vroeger was niet alles beter. Neem nu midden de jaren zeventig, toen de bloemen van de flower power verslenst in hun vaas stonden. Tijdperk van oliecrisis, torenhoge inflatie en Koude Oorlog. Wie z’n auto ging voltanken, was blut. Wie de inflatiecurve wilde bekijken, hield er een stijve nek aan over. En de Doomsday Clock, die aangeeft hoe dicht de mensheid bij een apocalyps staat, schurkte door de dreiging van een nucleaire oorlog tegen vijf voor twaalf aan.

Door die hele muur van zwart viel maar één klein streepje licht naar binnen: af en toe won er eens een Belg een grote ronde. Een reden om even te dansen op de vulkaan. Dat kleine gelukje hebben we lang moeten missen, maar na 44 jaar is het eindelijk nog eens gelukt – dat de Queen dat niet meer heeft mogen meemaken. Remco Evenepoel greep als kleine Belg de eindzege in de Vuelta, en bewees en passant dat een verleden bij Anderlecht je niet hoeft tegen te houden om af en toe eens iets te winnen.

Niks dan euforie dus in de laatste van zeven extra uitzendingen van ‘Vive le vélo’. Behalve dan misschien bij de flamencogitarist die was ingehuurd om de boel op te leuken met een Spaanse toets, maar toch vooral klonk alsof hij tandpijn had, of alsof zijn hond net was overleden, of misschien wel beide. Aan de tafel was, tot onze verbazing, Eddy Planckaert aangeschoven. Hoewel Planckaert zich als een vis in het water voelt op de zondagavond van Eén, hadden we hem daar niet verwacht. In februari had hij immers zijn afscheid als wieleranalist aangekondigd. ‘Ik ga plaatsmaken voor de jeugd’, sprak hij toen. Maar we kunnen ons wel voorstellen dat een Frans kasteel verwarmen geen pretje is met de huidige gasprijzen, en dat een terugkeer uit pensioen daarom noodzakelijk is. Ons niet gelaten, want Eddy Planckaert was in vorm. Ten eerste was hij niet te beroerd om toe te geven dat hij er flagrant naast zat toen hij nog geen halfjaar geleden had gezegd dat Evenepoel nooit een grote ronde zou winnen. ‘Ik heb hem verkeerd ingeschat.’ Ten tweede deed Planckaert gewoon wat-ie altijd doet: scherpe analyses afwisselen met grappen en grollen, en als een volleerde lead-out de sprint aantrekken voor de andere tafelgasten, zodat ze ook kunnen scoren.

Eén van die andere tafelgasten was Iljo Keisse, bij Quick-Step Alpha Vinyl al twee jaar lang de mentor van Remco Evenepoel. Hij bewees meteen zijn waarde als analist. In het verslag van de slotetappe was te zien hoe Juan Molano als een niet zo volleerde lead-out zijn eigen kopman Pascal Ackermann uit het wiel sprintte en naar ritwinst snelde. ‘Een tactisch foutje? Een tekortkoming van Ackermann?’ werd geopperd aan tafel. Tot Keisse erop wees dat Molano einde contract is en er dus alle belang bij heeft om zich te tonen. Kijk, dáár hebben we wat aan. Van ‘Het Scheldepeloton’ wisten we al dat Iljo Keisse een mooi mens is, maar na gisteren weten we ook dat hij volgend jaar een uitstekend ploegleider zal zijn.

Naast het sportieve ging het ook over de polarisatie die rond de figuur Evenepoel hangt. Sommigen prijzen hem de hemel in, anderen boren hem de grond in. En nog anderen, zoals wielerjournalist Wim Vos, doen het gewoon allebei. Keisse wees er nog eens op dat het makkelijk is om kritiek te uiten op een sporter, maar dat velen daarbij de persoon vergeten die achter de sporter schuilt. In het geval van Evenepoel: een nog steeds erg jonge gast, die al veel heeft moeten slikken. ‘Straf dat een jongen van 22 daar is doorgesparteld, want anderen zouden kraken.’

Het was ook best opvallend dat Evenepoel in zijn overwinningsinterview amper verwees naar het sportieve, maar het vooral had over hoe hij had willen antwoorden met de pedalen. Hij had deze Vuelta niet alleen voor zichzelf gewonnen, zo zei hij, maar ook voor het team, en om alle Belgen blij te maken. Voor vorst, voor blijheid en voor Patrick.

En of die zeven extra afleveringen van ‘Vive le vélo’ hem niet met extra druk hadden opgezadeld? ‘Helemaal niet,’ sprak Evenepoel. ‘Ze hebben me net extra gemotiveerd om de Vuelta te winnen.’ In die zin valt het zeker te overwegen om Karl Vannieuwkerke straks met zijn tafel naar het WK voetbal in Qatar te sturen. En daarna naar het front in Oekraïne, om ook daar de overwinning binnen te slepen.

Wij vinden het alvast bijzonder mooi, een jonge gast die koerst om zijn landgenoten gelukkig te maken. Want vrolijke tijden zijn het niet. Wie zijn huis wil verwarmen deze winter, is blut. De inflatiecijfers gaan door het ondermaats geïsoleerde dak. En de Doomsday Clock staat vandaag, met dank aan een losgeslagen gek in het Kremlin, op 100 seconden voor middernacht. En toch lopen wij rond met een glimlach om onze lippen. Er heeft eindelijk nog eens een Belg een grote ronde gewonnen. Aan die gedachte kunnen we ons wel een winter warmen.