Na ‘Zack Snyder’s Justice League’ weten we hoe de deelnemers aan de dodentocht in Bornem zich voelen

Zwaarder dan een extreme uithoudingsloop.

Het is volbracht! Gewapend met energierepen hebben wij ons in één ruk door de 242 minuten van ‘Zack Snyder’s Justice League’ gewerkt, zónder te foefelen! We hadden ondertussen rustig een spaghetti carbonara kunnen bereiden, of op een ander scherm stiekem drie keer naar ‘Commando’ kunnen kijken, maar neen: we did it! Nu weten we hoe de deelnemers aan de dodentocht in Bornem zich aan de eindmeet voelen: afgepeigerd, vervuld van trots, en tegelijk denkend ‘Dit nooit meer!’

Eerst wat context: nadat Zack Snyder in 2017 vanwege een persoonlijke tragedie de set van zijn passieproject ‘Justice League’ had verlaten, trok Joss Whedon op vraag van Warner Brothers het project naar zich toe: hij mikte negentig procent van het door Snyder reeds ingeblikte materiaal in de prullenmand, herschreef het script, begon aan een reeks reshoots, voorzag het geheel van een lichtere toets, en leverde tenslotte een notoire miskleun af die afklokte op twee uur. Toen gebeurde iets wat in de filmgeschiedenis behoorlijk uniek mag worden genoemd: na #MeToo en #BlackLivesMatter ontstond er een nieuwe socialemediabeweging, #ReleaseTheSnyderCut, die jarenlang zóveel stennis schopte dat Warner uiteindelijk door de knieën ging en Snyder de toestemming verleende om aan de montagetafel alsnog zijn eigen versie te assembleren.

De heropgebouwde cut die Snyder nu aan de mensheid openbaart, is geen film maar een vier uur durend visioen van een ziener die zijn zin volledig heeft doorgedreven; een monumentale superheldenopera die ‘Infinity War’ en ‘Endgame’ op lichtvoetige operettes doet lijken; een gezwollen, uit verbeterde digitale effecten opgetrokken heldendicht waarin Batman, Wonder Woman, The Flash, Aquaman en Cyborg (wiens rol aanzienlijk werd uitgebreid) het tegen vlammende apocalyptische achtergronden als halfgoden opnemen tegen de booswicht Steppenwolf (wiens verhaallijn eveneens werd uitgediept).

En dit alles hoofdzakelijk in slowmotion; verdomd tráge slowmotion. Op een bepaald moment redt The Flash, de man die sneller flitst dan de bliksem, in een fractie van een seconde een meisje van een gewisse dood, en Snyder presteert het zowaar om die ene seconde zó lang uit te rekken dat-ie verdorie zelfs de tijd vindt om de prachtsong ‘Song To The Siren’ in z’n geheel onder het moment te zetten! En weet u: onze impuls om bij het zien van die in extreme slowmotion rondzwevende hotdogs hardop in de lach te schieten, was minder groot dan het respect dat wij voelden voor de artistieke visie die Snyder in werkelijk elk frame heeft doorgeduwd.

Of deze film nu briljant of grotesk is? Tja: ‘The Snyder Cut’ onttrekt zich aan dat soort simpele kwalificaties. Wijzelf zagen een bij vlagen indrukwekkende maar, eh, nét iets te lange auteursfilm die sméékt om op het IMAX-scherm te worden vertoond, maar voor de fanatiekste fans zal zowat elke scène de intensiteit hebben van een welhaast religieuze ervaring. Men bekíjkt ‘Zack Snyder’s Justice League’ niet, neen, men gaat ten kerke in de kolossale kathedraal die Snyder ter ere van het superheldendom, en ter nagedachtenis van zijn dochter Autumn, heeft opgetrokken. This is his church.

Van Zack Snyder, met Ben Affleck, Gal Gadot, Jason Mamoa en Henry Cavill.

Op iTunes, Apple TV en Google Play en vanaf 4 april ook op Telenet en Proximus.