Na zes afleveringen van ‘Expeditie Gooris’ op VTM 2 weten we het zeker: álles is de schuld van de Pfaffs

Ik wil niemand met de vinger wijzen, maar volgens mij is alles de schuld van de Pfaffs. Zo is het dankzij hen dat ik straks, uitgerekend op de openbare omroep, de vrijersvoeten van Junior Planckaert zelf zal kunnen ruiken, en valt het evenzeer aan hen toe te schrijven dat je tegenwoordig ook al niet meer gespaard blijft van Gert Verhulst op die dagen dat hij met vakantie verkeert in zijn Zuid-Franse prinsbisdom. Nu ja, ik zie zelf ook wel in dat Jean-Marie Pfaff waarschijnlijk slechts dééls medeplichtig was bij de popularisering van het format van de familiale realityreeks: afgaand op de heruitzendingen van ‘De Pfaffs’ die ik onlangs onder ogen kreeg - onder huidig gesternte konden die niet uitblijven - lijkt Jean-Marie me alles welbeschouwd nog altijd bezwaarlijk het type om uit eigen beweging televisionele omwentelingen te bewerkstelligen. Zijn voortrekkersrol inzake sluikreclame op hemdsboorden staat daarentegen wel buiten kijf.

Tijdens ‘Expeditie Gooris’ kwam ik echter tot een kille vaststelling: de Pfaffs, te onzent toch hét prototelevisiegeslacht, zijn intussen zijdelings gepasseerd door de tijd, en door de vele malen telegeniekere familieverbanden die die met zich heeft meegebracht. Zes afleveringen lang zag ik zo een stuk of wat Pfaffs - officieel heetten ze Gooris maar ach wat - watertrappen in een format dat niet het hunne was, en opbotsen tegen grenzen die ze voor de verandering zelf eens niet verlegd hadden. Veelzeggend op dat vlak vond ik hoe ‘Expeditie Gooris’ van wal stak met ‘Wij zijn de familie Gooris’ - alsof je zelf niet wist met wie je te maken had - op een wijze die me, ondanks die verzekering dat je met de familie Gooris te maken had, toch vooral deed denken aan hoe Eddy Planckaert wekelijks zijn huidige docusoap inluidt.

De wijze waarop de telgen Gooris voortdurend het woord richtten tot de kijker om het net getoonde nog eens nodeloos in woorden te vatten, riep dan weer herinneringen op aan de Verhulsten, die bij zulke intermezzo’s bovendien behendiger zijn in hoe je vaardig van den domme te houden ten behoeve van de kijker. In elk geval gaven de Goorissen daarbij blijk van een zelfbewustzijn dat ze ten tijde van ‘De Pfaffs’ volgens mij nog niet opgedaan hadden. Het kwam het programma niet per se ten goede, vreemd genoeg. Hoe geanimeerd ze hun anekdotes ook mochten navertellen, zelden kwam er eentje voorbij waarbij ik níét onbewogen dacht van ‘Je moest er vast bij zijn’. De laatste aflevering werd er zo heel wat afgelachen over die keer dat Sam moeite had met de douchetemperatuur afstellen. Je moest er vast bij zijn.

Ik meende meermaals een oprecht hechte kluit verwanten te zien in de familie Gooris, maar los daarvan versta ik toch liever iets anders onder een expeditie dan wat in ‘Expeditie Gooris’ werd ondernomen: een tweeweekse vakantie richting mediterrane oorden met Napels als eindbestemming. Hoewel er geen platgetreden pad onbetreden bleef - ook in Napels werd er met graagte in elke openstaande toeristenval gelopen - scheen de reis toch een heuse ontdekkingstocht te zijn voor Sam Gooris. ‘Expeditie Gooris’ hoopte dan ook een niet gering deel van het kijkplezier op te hangen aan de aanhoudende zonevreemdheid die optreedt wanneer hun gezinshoofd te ver afwijkt van de as Mechelen-Brasschaat. Die neiging om vissen in vreemde waters te gooien - of liever nog: op het droge - doet het altijd goed in televisiemiddens, en vertaalde zich hier dan in taferelen waarbij Gooris zich in den vreemde maar met de glimlach bediende van het Spaans zoals bijeen geijld door Jef Nys, ofschoon hij zich in Italië bevond, en zich met naam en toenaam voorstelde aan elke ober die ondanks een gloeiende hekel aan toeristen toch het minimum aan de in zijn branche voorgeschreven professionele gastvrijheid wist op te brengen. Je zou ervan versteld staan hoe snel het komische effect daarvan slijt eens je de basisschool uit bent.

‘Dit was een uitdaging voor mij, maar ik heb er ontzettend van genoten,’ zei Sam Gooris, die net twee weken op vakantie was gegaan. Onder een uitdaging versta ik, net als bij een expeditie, doorgaans iets anders. Na zes afleveringen ‘Expeditie Gooris’ volstaat het te zeggen dat de niche waarop dit programma mikte hoegenaamd niet geteisterd wordt door schaarste.