‘Naomi Osaka’ op Netflix is enigszins gelikt, maar niettemin een aanrader

Naomi Osaka is zo’n sporter bij wie áltijd iets lijkt te gebeuren. Waar de Japans-Amerikaanse ook gaat of staat: er valt iets voor, er ontstaat reuring, er komt een hype. De aanleiding is meestal dezelfde. Van topsporters, en zeker van vrouwen, wordt een zekere onaantastbaarheid ‘geëist’. Osaka lijkt er haar missie van te maken dat beeld bij te stellen. Ze pikt het niet dat belangrijke beslissingen boven de hoofden van (vaak zeer jonge) sporters worden genomen. Neem haar acties dit voorjaar, tijdens Roland Garros in Parijs. Eerst liet ze weten geen zin te hebben in de verplichte persconferenties — een knuppel in het hoenderhok. De pers vroeg zich af wat daarachter schuilging, maar helaas: ze gaf ook geen interviews. De organisatie dreigde met boetes en na twee dagen kwam het hoge woord eruit: Osaka maakte bekend dat ze al sinds de US Open van 2018 met depressieve periodes kampt, en trok zich terug uit het toernooi.

Netflix komt nu met ‘Naomi Osaka’, een in drie delen gesplitst portret van één van ’s werelds grootste nieuwe sterren. Zo'n onderneming is vaak een beetje tricky. Als de ster niet meewerkt, kun je nog altijd straffe kost krijgen — zie: de recente Tiger Woods-docu — maar zonder die ene cruciale stem blijft het altijd een beetje wringen. Werkt de ster wél mee, dan krijg je al te vaak een gelikte hagiografie. Zie: de vele popsterrenportretten van Netflix, dat over Taylor Swift bijvoorbeeld. Dat Osaka meewerkt, man en paard noemt én zich kwetsbaar toont in de naar haar genoemde docu: het is een des te aangenamere verrassing.

Aflevering één begint met haar snelle opkomst. We zien Osaka gerenommeerde tegenstanders in de pan hakken, maar ook verliezen van de pas 15-jarige Coco Gauff — en keihard aangepakt worden. Osaka is op dat moment zelf amper meerderjarig, en toch zet de pers al een kruis over haar carrière. Het zegt ook iets over hoe snel het gaat met zogenoemde rolmodellen: ‘Voldoet Osaka niet? Nou, dan: hop, weg ermee, we hebben nu Gauff!’ Tot ook die gek gemaakt is, en het weer van voren af aan begint.

De reeks laat zien wat dat doet met iemand als Osaka. In een zelfgemaakt filmpje zien we haar eenzaam door de nacht dolen, lijdend aan slapeloosheid, met het gevoel alles ‘verknald’ te hebben voor het goed en wel begonnen is.

Om het bijzondere engagement van de tennisster kan ook Netflix niet heen. We zien hoe ze na de dood van George Floyd in de VS mondkapjes gaat dragen met diens laatste woorden erop afgedrukt — ‘I can’t breathe’ — of de namen van andere zwarte slachtoffers van politiegeweld.

Natuurlijk is ook ‘Naomi Osaka’ enigszins gelikt. De montage is op maat van de gemiddelde Netflix-kijker, met zijn korte concentratieboog. De opbouw is die van de klassieke sportfilm: opkomst, ‘ondergang’, wederopstanding. Dat enerveert weleens, en wij hadden graag nog wat dieper gedoken in Osaka’s engagement, in haar ideeën over de moderne wereld. Maar een aanrader is deze serie niettemin.