Nee, het knettert totáál niet tussen Chris Evans en Ana de Armas in ‘Ghosted’

Optimist tot in de kist zijnde, gingen wij met bovengemiddelde verwachtingen, en met de voeten lekker op de poef, zitten voor ‘Ghosted’ op Apple TV. Had regisseur Dexter Fletcher ons in het verleden met ‘Eddie The Eagle’ en ‘Rocketman’ immers niet getrakteerd op twee uiterst vermakelijke biopics over de waaghals Eddie Edwards en de troubador Elton John? Droeg hoofdactrice Ana de Armas in ‘No Time To Die’ geen schitterende zwarte jurk die haar verrukkelijke charme en sprankelende uitstraling prachtig deed uitkomen? En geef toe: ook ú laat voor die knappe Chris Evans maar wát graag uw schild zakken.

Het was trouwens alweer een tijdje geleden dat we nog eens een onversneden actiekomedie hadden gezien. In de vorige eeuw, toen het bioscooplandschap nog niet werd overheerst door de superhelden, kwamen er wel vaker actiefilms uit waarin twee sterren - vandaar de naam ‘stervehikel’ - de krachten bundelden: denk aan ‘Knight and Day’ met Tom Cruise en Cameron Diaz, ‘Mr. & Mrs. Smith’ met Brad Pitt en Angelina Jolie en - aaahh, kent u deze nog?! - ‘Romancing The Stone’ met Michael Douglas en Kathleen Turner. In zekere zin zou men zelfs het aloude ‘North By Northwest’, met de onevenaarbare Cary Grant en de goddelijke Eva Marie Saint, kunnen omschrijven als een meesterlijk prototype van de hedendaagse actiekomedie.

Jammer genoeg tuimelden onze voeten snel van de poef: de spirit van Cary Grant en Eva Marie Saint is in ‘Ghosted’ héél ver weg. Evans vertolkt Cole, een boerenzoon - zijn vader noemt hem liefkozend ‘Koolsla’ - die op de bloemenmarkt onbespoten plantjes staat te verpatsen. Daar raakt hij aan de praat met Sadie (de Armas), een kunstcurator die haar zinnen heeft gezet op een begonia. Tot over zijn oren verliefd reist hij haar achterna naar London, waar hij er na een kidnapping, een foltersessie en een shootout achter komt dat Sadie in werkelijkheid een atletische geheim agente is die uitstekend overweg kan met werpmessen en machinegeweren en die in diverse exotische landen James Bond-achtige avonturen beleeft (de omgekeerde situatie dus van ‘True Lies’: in die film, die nu overigens een reboot heeft gekregen in een televisieserie, houdt Arnold Schwarzenegger voor zijn vrouw verborgen dat hij tijdens de werkuren aan de bak komt als een internationale spion).

Precíes zoals dat hoort in een actiekomedie, komen de twee tortelduifjes al dan niet bekvechtend terecht in allerlei kinetische situaties: ze ontwijken kogelregens, springen uit vliegtuigen, en wandelen met wonderbaarlijk in de plooi blijvende kapsels weg van ontploffingen. Nu, wie bovengenoemde genreclassics heeft gezien, weet dat het welslagen van dit soort romantische actiekomedies haast volledig afhangt van de wisselwerking tussen de twee hoofdacteurs. En laat het nu op dát vlak zijn dat Evans en de Armas het finaal laten afweten. Er werden tientallen miljoenen dollars gespendeerd aan ‘Ghosted’, maar wat Apple daarbij niet leek te beseffen is dat chemistry een veeleer magisch ingrediënt is dat niet met centen valt af te kopen en al helemaal niet valt te veinzen; het is er of het is er niet. Het knetterde tussen Daniel Craig en de Armas in ‘No Time To Die’. Het is volstrekt afwezig tussen Evans en de Armas in ‘Ghosted’. En nu willen wij ons zeker niet bezondigen aan manshaming, maar nu hij zich niet langer kan verschuilen achter het schild van Captain America valt het toch op dat vooral Evans de X-factor van de grote filmsterren ontbeert.

Al moeten we daar meteen aan toevoegen dat de twee hoofdacteurs niet bepaald werden geholpen door de dialoogschrijvers. In de tweede helft verzeilen Cole en Sadie op een onbewoond Arabisch eiland, waar ze ‘s avonds een kampvuur aanleggen. Sadie heeft tijdens een duel een lelijke snee opgelopen, maar daar vindt Cole wel iets op: hij wrijft haar wonde in met een helend mengsel van maagdenpalm en zelfgeplukte gavilana, ‘Tegen het bloeden en om een infectie tegen te gaan.’ Wanneer Sadie er zich vervolgens over verbaast dat Cole zoveel afweet van plantkunde, antwoordt hij dat - wij citeren - ‘elke cultuur haar eigen kennis heeft over de gewassen die ze kweken, als voedsel, materiaal of medicijnen.’ Yep: verdomd knetterende dialogen. Waarna Cole in het schijnsel van de vlammen in alle ernst een uiteenzetting geeft over - we verzinnen niets en we zetten de nu volgende woorden in cursief om ze beter tot u te laten doordringen - de veranderende boerenstiel in de moderne wereld. Oké, wacht eens even. Hebben wij nu écht zitten kijken naar een zogeheten actiekomedie waarin de held zonder de minste ironie een betoog houdt over fuckin’ planten en gewassen? Wérkelijk? Naar verluidt bestaan er trouwens nog enkele verwijderde scènes waarin Evans het bij het kampvuur ook nog heeft over het verschil tussen potgrond en tuinaarde, over de gebruiksvriendelijkheid van de pastinaak en over de heftig fluctuerende prijs van de tomaten.

Zeg wat u wil over het hierboven reeds vermeldde ‘Romancing The Stone’, maar in díe film zette de eveneens bij een kampvuur gezeten Michael Douglas zijn lippen tenminste aan een goeie fles whisky, waarna hij breedgrijnzend een enorme zak wiet in de vlammen gooide en met wijdopengesperde neusgaten de opstijgende damp inhaleerde (‘Yeah! Now thát’s what I call a campfire!’). Reken daarbij dat Evans en de Armas zich in ‘Ghosted’ beperken tot één zedig kusje - in plaats van eens stevig de kleren van elkaars lijf te rukken! - en een mens kan alleen maar besluiten dat de Amerikaanse cinema er sinds de jaren ‘80 en ‘90 er een heel stuk preutser, zedelijker én saaier op is geworden. Of zou het kunnen dat, ten einde een zo groot mogelijk publiek te behagen, en om zéker niemand voor het hoofd te stoten, de scenaristen van ‘Ghosted’ van hogerhand expliciet de opdracht kregen om het script zo braaf en zo deugdzaam mogelijk te houden? Wij zeggen: nog liever een sléchte smaak dan het gebrek aan smaak in het kleurloze en risicoloze ‘Ghosted’. Nietwaar, Koolsla?