Net als bij de echte oplichtster Anna Sorokin voel je je na ‘Inventing Anna’ op Netflix bestolen

Ergens in een Amerikaans detentiecentrum zit een jongedame te wachten op haar uitlevering aan Duitsland: ze heet Anna Sorokin maar deed zich jarenlang voor als Anna Delvey, een schatrijke erfgename met een stevig gespekt trustfonds op haar naam, en kon zo de elite van New York ettelijke tienduizenden dollars lichter maken.

Sorokin fladderde rond in de hoogste kringen van de Big Apple, logeerde in chique hotels, ging eten in dure restaurants en charterde één keer zelfs een privévliegtuig voor haarzelf en haar vrienden, en dat terwijl ze nauwelijks geld had en vooral veel ongedekte cheques schreef en loze beloftes maakte. Haar ultieme doel was de oprichting van de Anna Delvey Foundation, een kunstgalerie annex club voor de elite die een plek moest krijgen in één van de mooiste gebouwen van New York en waarvan later ook over de hele planeet vestigingen zouden komen. Sorokin kon zelfs enkele bankiers bedotten - wat gezien de verhalen die naar buiten zijn gekomen in de nasleep van de financiële crisis in 2008 nu ook weer niet zo verwonderlijk is - en bij hen een flinke som geld losweken.

In 2017 werd de vrouw na een undercoveroperatie gearresteerd en beschuldigd van diefstal en oplichting. In 2019 werd ze veroordeeld tot minstens vier jaar cel. Omdat ze zo’n modelgevangene was, kwam ze in februari vorig jaar weer vrij, alleen stond een maand later de immigratiepolitie aan haar deur met een bevel om terug te keren naar Duitsland. Na haar vrijlating slaagde Sorokin er wel in om haar schulden bij de banken - in totaal 200.000 dollar - af te lossen, dankzij de gulle hand van Netflix, dat haar 320.000 dollar betaalde voor de rechten op haar verhaal. Dat was allerminst een daad van liefdadigheid, want de zaak-Sorokin liet enkele jaren geleden behoorlijk wat stof opwaaien in New York en daarbuiten. En bedriegers doen het steevast goed op televisie, zie ook de momenteel druk besproken documentaire ‘The Tinder Swindler’.

Wie gehoopt had dat ‘Inventing Anna’ één zwierige en lichtvoetige trip vol briljante zwendels, bedrogen bankiers en ongrijpbare oplichters zou zijn - een soort lange versie van Steven Spielbergs ‘Catch Me If You Can’ - moeten we echter teleurstellen. Deze negendelige serie is namelijk een veel taaiere brok televisie dan je zou verwachten. Dat is vreemd - zij het niet zo vreemd als het Duits-Russische accent van hoofdrolspeelster Julia Garner - omdat Sorokins verhaal zo kleurrijk is, en misschien nog meer vanwege de showrunner: Shonda Rhimes, die dankzij ‘Grey’s Anatomy’, ‘Scandal’ en ‘How to Get Away With Murder’ één van de succesvolste tv-schrijvers van de wereld werd en die Netflix met ‘Bridgerton’ eerder al een gigantische hit bezorgde.

Nu zijn Rhimes’ vorige series bepaald geen diepzinnige meesterwerken, maar er zat wel altijd meer dan genoeg vaart in. ‘Inventing Anna’ moet daarentegen haar eerste titel zijn waarvoor je het woord ‘saai’ boven kunt halen. Het probleem is dat de miniserie niet alleen over Anna gaat, maar ook en eigenlijk vooral over Vivian Kent: een journaliste bij Manhattan Magazine (gebaseerd op de echte Jessica Pressler bij New York Magazine) die een stuk over de socialite wil pennen. Maar het leven van journalisten - wij mogen dat zeggen - is een stuk minder opwindend dan dat van oplichters, en de pogingen om Vivians verhaal ook wat spanning te geven zijn nogal geforceerd. Ze heeft ooit een professionele fout gemaakt en wil die met een interview met Sorokin rechtzetten; ze moet opboksen tegen een baas die geen vertrouwen heeft; ze is hoogzwanger en worstelt dus ook in haar privéleven met een deadline; en ze werkt samen met drie uitgerangeerde journalisten die op de redactie in een uithoek met de bijnaam ‘Scriberia’ zitten en die doen alsof ze samen met haar een nieuw Watergate-schandaal onthullen.

De combinatie van Anna’s avonturen en Vivians journalistieke gegraaf levert een serie op die te weinig focus heeft om boeiend te blijven. En telkens als het wat spannend dreigt te worden - Anna had echt wel bijzonder veel lef en talent voor bedrog - wordt het tempo gedrukt, vooral met scènes waarin Vivian nog eens aan haar collega’s uitlegt hoe de jongedame precies te werk is gegaan. ‘Inventing Anna’ is daardoor ook veel te lang: zes afleveringen duren een uur, drie gaan zelfs richting 80 minuten, en uit elk ervan kun je zonder problemen minstens een kwartier schrappen. Maar desondanks blijft het allemaal nogal oppervlakkig en biedt de serie niet echt inzicht in wat Anna precies dreef of waarom haar slachtoffers haar zo makkelijk geloofden.

Het enige waar ‘Inventing Anna’ wél in slaagt is je hetzelfde gevoel te geven als zij die met Anna Sorokin in contact zijn gekomen: ze vraagt veel van je tijd en achteraf heb je de indruk een beetje te zijn bestolen.