Niet elke aflevering van ‘Stranger Things 4: Volume 2’ hoefde steak met gratin, puree én kroketjes te zijn

Een maand lang was het peentjes zweten. De zevende aflevering van ‘Stranger Things’ seizoen vier leek al een finale op zich, een groot, grandioos sf-horrorspektakel. Hopper die een Demogorgon te lijf gaat met een brandende speer! De onthulling van Vecna’s identiteit! Steve in bloot bovenlijf! Als dát nog maar een zoethoudertje was, welke monumentale ontwikkelingen zouden er dan nog volgen in de echte finale?

Het eerlijke antwoord? Nu ook weer niet zo heel veel. ‘Volume 2’, zoals de twee laatste, in totaal vier uur durende afleveringen worden genoemd, voelden meer aan als een uitgebreide, weliswaar zinnenprikkelende teaser van seizoen vijf dan als een volwaardige afsluiter van seizoen vier (een euvel dat je ook soms ziet in het Marvel Cinematic Universe). En nu alle afleveringen eindelijk online staan, is het ook tijd om toe te geven: een even perfecte, plezierige, evenwichtige rit als seizoen drie was het nu ook weer niet.

Zo had je het hele seizoen lang drie verhaallijnen die zich veeleer los van elkaar afspeelden. Er waren de kinderen in Hawkins, Max (Sadie Sink) en Lucas (Caleb McLaughlin) op kop, er was Hopper (David Harbour) in zijn Siberische cel, en er waren de kids in Californië die op zoek gingen naar Eleven (Millie Bobby Brown). Maar als u ‘t mij vraagt: twee van die verhaallijnen waren beduidend minder interessant. Zat Eleven nu nog stééds in die ondergrondse bunker haar krachten te herontdekken? Krijgt Mike ooit nog iets te doen? En wie interesseert het nu een fluit om die vlerk van een Yuri anderhalf uur lang aan zijn helikopter te zien sleutelen? Op de tijd dat Hopper in Rusland zat, had u zélf Russisch kunnen leren.

Nee, ik slaakte telkens een roerig vreugdekreetje op het moment dat we weer in Hawkins belandden: ontegensprekelijk the place to be - voor de kijker dan toch, want voor de nietsvermoedende inwoners van het dorpje ziet het er intussen maar somber uit. Het is dáár dat de stakes het hoogst zijn, dáár dat de borrelende strijd tussen goed en kwaad definitief zal losbarsten. Dat seizoen vijf zich naar verluidt volledig in Hawkins afspeelt, met alle personages samen op één plaats, is geweldig nieuws.

Dat ándere euvel? Er was dit seizoen maar één aflevering die onder de 75 minuten afklokte. Te veel is te veel: als je een negengangenmenu gaat eten, hoeft niet elk gerecht steak met gratin, puree én kroketjes te zijn. De vierde aflevering, ‘Dear Billy’, was ronduit perfecte, zielsontroerende televisie - dat ‘Running Up That Hill’ van Kate Bush daarna een keer of twee te veel op de klankband werd gepleurd, doet geen afbreuk aan het geniale gebruik van dat nummer hierzo - maar al de rest had baat gehad bij een snoeibeurt.

Wil bovenstaande detailkritiek nu zeggen dat er in deze dubbele finale niets te beleven viel? Integendeel! Voor elk emotioneel moment dat enigszins te lang gerekt werd - soms waren je voorzichtig opwellende tranen tegen het einde van een speech alweer opgedroogd - was er wel één dat als een pijl in de borststreek binnenkwam. De aanslepende, hem vanbinnen kapotmakende coming-out van Will (Noah Schnapp) wordt prachtig aangepakt, net als de liefde tussen - de grote sterren van dit seizoen - Max en Lucas. En wat met dat werkelijk mokerharde moment waarop (SPOILER) zomaar werd (SPOILER) door (SPOILER)? Voor elk fan service-momentje dat een beetje bij de haren gesleurd aanvoelde (Hopper die het zwaard opneemt) was er wel retecoole scène voor de ‘Stranger Things’-annalen, zoals de neerstortende helikopter. Eddie Munson die ‘Master of Puppets’ speelt op zijn oneindig coole Warlock-gitaar: yééha!

Want daar blijft ook na vier seizoenen de grote kracht van ‘Stranger Things’ zitten: ook al klikt niet elk stukje van de puzzel even naadloos in elkaar - herinnert u zich nog die aflevering in seizoen twee toen Eleven wegliep naar Chicago? - toch hebben de Duffer-broers zo’n onuitputtelijke stal prachtige personages gecreëerd (Dustin en Steve forever!) dat je er zelfs tijdens de mindere momenten nog niet aan denkt om af te haken. Daarvoor heb je Mike en Eleven en Hopper en Nancy en Lucas en Max en co intussen té diep in je hart gesloten.

Tijd, evenwel, om van dat hart een steen te maken, anders zal het in dat vijfde, allerlaatste seizoen - waarin het bijna onmogelijk is dat alle personages op het einde zomaar zonder kleerscheuren op hun ‘E.T.’-fietsjes zullen kunnen wegfietsen - even hard gebroken worden als de onfortuinlijke slachtoffers van Vecna zelve.