Nog altijd moeten we bij ‘Vrede op aarde’ denken aan ‘Alles kan beter’

Een kerstboodschap moet op zijn minst een glìmp van optimisme herbergen, werd mij met enige aandrang ingeprent. Dat is maar een woord, want soms is de televisie me ook ter wille.

Een voorbeeld: nog voor ik me kon overgeven aan ‘Kerst met ballen’, een programma waarmee VTM in feeststemming 2020 achter zich wou laten, schrapte de zender de reeks in haar geheel. ‘Kerst met ballen’ strookte niet met de huidige mores, klonk het, want daarin zou een aantal BV’s zich afzonderen in knusse setting om samen het jaar te overschouwen, terwijl de doorsnee Vlaming zich met zoiets bloot zou stellen aan vervolging, gewapende inval, of verbalisering via radiogeleide drone. De rest laat ik over aan de verbeelding, want het zou van een twijfelachtig karakter getuigen mocht ik me in geschrifte alsnog opzichtig verheugen in het prematuur afvoeren van ‘Kerst met ballen’, en daarbij: zo makkelijk kwam ik er nu ook weer niet vanaf. Aan de overkant volhardde de VRT namelijk wel in ‘Vrede op aarde’, dat op papier minstens deels aan de grondslag leek te hebben gelegen van ‘Kerst met ballen’.

Mensen die de televisie en de haar bevolkende BV’s nog altijd van een wezenlijke voorbeeldfunctie betichten moeten vooral zélf hun kinderen opvoeden, vind ik, maar Sven De Leijer leek zich toch te willen indekken: de gasten die dit jaar zijn chalet zouden betrekken om zich altegader uit te spreken over de indigestie 2020, hadden allemaal twéé coronatesten ondergaan. Volgens De Leijer om de gezondheid van terugkerend juryvoorzitter Jan Peumans te vrijwaren. Zoals tot de geplogenheden behoort, liet De Leijer ook nu de kans niet onbenut om zich gaandeweg vrolijk te maken over de gestalte van die gewezen Eerste Vlaming van het land, hoewel je uit bepaalde camerahoeken kon vaststellen dat die niet zò gek veel verschilde van zijn eigen schaal. Soms is humor een vorm van zelfbescherming, lees je weleens.

‘Vrede op aarde’ speelt zich daarnaast ook dit jaar weer grotendeels af in een studio, waar drie gasten worden betrokken bij een jaaroverzicht met terugkerende thema’s of onhebbelijkheden die middels nauwgezette montage uitgelicht en aaneengekleefd worden. Naast Egbert Lachaert, de verplichte volksvertegenwoordiger, daagden ook Aster Nzeyimana en Stephanie Planckaert op - ik wil het niet weer over de Planckaerts hoeven te hebben, maar de VRT moet wel méé willen. Deze keer onthield ik dat het hoteliersgeslacht, ook bekend om hun exploten te fiets, een kerstsingle beraamt: een Planckaert moet je niet leren dat heet ijzer zich degelijker laat smeden. Nu, de opbrengsten gaan wel naar het goede doel. Canonisatie, nu! Nzeyimana liet zich ondertussen dan weer zo lovend uit over zijn collega’s van de nieuwsdienst dat ik wel moest denken dat hij enkele niet kon luchten. Het zou alleen maar menselijk zijn.

Nog altijd moet ik bij het studiogedeelte van ‘Vrede op aarde’ denken aan ‘Alles kan beter’, maar dit jaar heeft de dokter pilletjes voorgeschreven: klare herinneringen aan kwaliteit kunnen op den duur beklemmen. Bovendien werd voor deze editie Luc Haekens gedetacheerd, wat ik, al is het een kunstgreep, alleen maar kan toejuichen. Zonder mensen van goede wil ben je niets.