‘Noise’ had een freudiaanse afdaling in de duisternis kunnen zijn, maar eindigt ei zo na als een veredeld TikTok-filmpje van CEMI

Schitterende scène in de Vlaamse Netflix Original ‘Noise’: Ward Kerremans in de carwash! De woest ronddraaiende borstels ranselen de carrosserie, het water teistert de ramen als in een nachtmerrie-achtige orkaan, en terwijl de auto in de duistere wasruimte langzaam vooruitglijdt - als de veerboot op de Styx - begint de man achter het stuur (Kerremans) het te besterven van de schrik. Spooky! In die scène, waarvan het siddergehalte een héél klein beetje in de buurt komt van de horrorclassic ‘Jacob’s Ladder’, zie je - onder meer aan de rechtopstaande haartjes op uw voorarm - wat ‘Noise’ had kúnnen worden indien de makers dat angstwekkende momentum een hele film lang hadden kunnen volhouden: een diep verontrustende duik in de geest van een doordraaiende man.

Kerremans vertolkt Matthias, een succesrijke influencer die samen met zijn vrouw en pasgeboren baby zijn intrek neemt in het gigantische landhuis waar hij zijn kindertijd heeft doorgebracht. Ofschoon het gazon even smaragdgroen oogt als de voortuintjes in de David Lynch-classic ‘Blue Velvet’, lijkt het alsof Matthias in het huis gaandeweg zijn verstand begint te verliezen. Nu, wie ooit nachtenlang heeft wakker gelegen van het door merg en been snijdende gekrijs dat alsmaar uit de babyfoon-from-hell opstijgt, begrijpt perfect waarom Matthias er overdag bijloopt als een fantoom uit een andere realiteit.

Of speelt er iets anders? Zijn plots in de tuin opduikende vader (Johan Leysen) zinspeelt op een geheimzinnig voorval in de nu door onkruid overwoekerde fabriek waarvan hij vroeger de directeur was. Geraaskal van een dementerende grijsaard, of was die fabriek in het verre verleden wérkelijk het decor van een gruwelijk horrortafereel? To be continued on Netflix!

Ten einde u mee te zuigen in de flippende geest van het hoofdpersonage, pakken de makers van ‘Noise’ af en toe uit met ontregelende shots: check de closeup van het ineenzakkende aardbeientaartje! Maar gaandeweg bekroop ons het teleurstellende gevoel dat de regisseur en de scenaristen - vanwege te weinig durf? Uit gebrek aan ambitie? Omdat het niet mocht van de producent? Wie zal het zeggen? - niet all the way durfden te gaan. Een goed voorbeeld is de scène waarin Matthias en zijn schoonbroer op onderzoek trekken in de donkere tunnels en krochten van de leegstaande fabriek: wat idealergewijs een angstaanjagende, visueel ijzersterke, welhaast freudiaanse afdaling in de duisternis had kunnen zijn, eindigt ei zo na als een veredeld TikTok-filmpje van Céline & Michiel (‘Kom, ik wil hier weg!’).

Over het geheel genomen ontstaat de indruk dat het de makers aan de moed - of aan de virtuoziteit - ontbrak om de toeschouwer écht mee te trekken in een kwade droom, zoals bijvoorbeeld David Lynch, Robert Eggers, Nicolas Winding Refn en zelfs Pieter van Hees (‘Linkeroever’, ‘Waste Land’) dat in hun beste werk wél aandurven. Isabella Rossellini zei ooit dat de films van David Lynch meer lijken op ervaringen dan op verhalen. In het geval van ‘Noise’ is het net omgekeerd: in plaats van ons resoluut onder te dompelen in het schemergebied tussen dromen en waken, vertellen de makers met behulp van conventionele stijlmiddeltjes een netjes afgelijnd, braaf afgerond en uiteindelijk niet al te ontregelend verhaaltje.

Kerremans acteert zeker niet slecht, maar nog liever hadden we hem een Robert Pattinsonnetje willen zien doen. Waarmee we bedoelen: het zou geweldig zijn geweest indien Kerremans het scenario had aangegrepen om de schroefjes in zijn hoofd helemaal los te zetten en om zich net als Robert Pattinson in ‘The Devil All The Time’ en ‘The Lighthouse’ eens extreem diep te smíjten. Gevraagd naar zijn inspiratiebronnen, vergeleek David Lynch zichzelf eens met een radio die geheimzinnige signalen opvangt. De makers van ‘Noise’ kennen hun vak, maar hadden de radio in zichzelf moeten aanknippen.