Nope, ‘De acht bergen’ van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch was niet ons kopje Tibetaanse thee

Van Felix Van Groeningen en Charlotte Vandermeersch, met Luca Marinelli, Alessandro Borghi, Filippo Timi en Elena Lietti

Kom van die berg af, ’k waarschuw niet meer.

DRAMA Wat een merkwaardig parcours heeft Felix Van Groeningen afgelegd. Van het neon langs de Gentse Kortrijksesteenweg in ‘Steve + Sky’ ging het naar Sint-Niklaas in ‘Dagen zonder lief’ en vervolgens naar Reetveerdegem in ‘De helaasheid der dingen’. Hij sneed recht naar het hart in ‘The Broken Circle Breakdown’, keerde in ‘Belgica’ terug naar ontuchtig Gent, en verkaste vervolgens naar Hollywood voor ‘Beautiful Boy’. En voor zijn laatste film trok hij, ditmaal samen met zijn partner Charlotte Vandermeersch, naar de Italiaanse Alpen voor de verfilming van ‘Le otto montagne’ van Paolo Cognetti. Om weer af te dalen met een film die velen onder u diep zal raken, maar die – grof gezegd – niet aan ons was besteed; een film ook die heftig doet terugverlangen naar de jeugdige sturm-und-drang van ‘Steve + Sky’ en naar de rauwheid van ‘De helaasheid’.

Geen idee of Bruno en Pietro in het door ons ongelezen boek van Cognetti ook zulke lege hulzen zijn, maar in de verfilming groeien ze wat ons betreft op geen enkel moment uit tot waarachtige personages van vlees en bloed. In onze ogen bleven Bruno en Pietro aldoor de rondwandelende incarnaties van twee ideeën of wensgedachten die typisch zijn voor de moderne westerse mens: Pietro is de ziel die verlangt naar rust en zingeving, Bruno is het archetype van de kluizenaar in de wilde natuur. Zij vormen de twee nogal holle hoofdfiguren in een film ván zoekende mensen, óver zoekende mensen, en misschien ook wel vóór zoekende mensen. Die ietwat esoterische insteek komt het best tot uiting in de tweede helft, wanneer de onvervulde Pietro met een licht-zweverige uitdrukking op zijn gelaat ook nog eens door Nepal trekt. Terwijl Lambik in de albums van Suske en Wiske al wist: als je vrede en geluk zoekt, begin dan bij jezelf.

Maar ook op puur filmisch vlak leken Van Groeningen en Vandermeersch, ook al stonden ze dan op een bergtop, een beetje hun kijk kwijt op wat in een film werkt en níét werkt. Zo presteren ze het om onder een sterfscène een liedje te zetten met de tekst ‘Everything you know / Melts away like snow’: sorry, maar dat soort ingrepen jaagt ons hoog, euh, de bergen in. Vanwaar toch die drang van filmmakers om al te nadrukkelijke songs onder hun beelden te zetten? Geloofden de twee cineasten dan zélf niet in de intensiteit van de van het scherm spattende emoties, of in de poëtische zeggingskracht van de stille bergen? Dus nope, ‘De acht bergen’ was niet ons kopje Tibetaanse thee.

Tegelijk hopen wij oprecht dat Van Groeningen en Vandermeersch in de bergen hebben gevonden wat ze zochten. Dit was wellicht de film die ze móésten maken. En weet u: ondanks de kritiek die we hier formuleren, stemt ‘De acht bergen’ ons finaal erg optimistisch. Wij zijn er namelijk zéker van dat de helling van de berg waarop de twee cineasten stonden, uiteindelijk de glijbaan zal blijken naar een nieuwe, grootse film.

Vanaf 14 december in de bioscoop.