Ondanks alle naakte voorgevels en blote derrières, hebben we ons vooral slap gelachen om ‘365 Days: This Day’

U vond de openingsscènes van ‘Inglourious Basterds’ (de ondervraging van Monsieur LaPadite door SS-kolonel Hans Landa), ‘Raiders of the Lost Ark’ (Indy die wegrent voor een rollende kei) en ‘Saving Private Ryan’ (de landing in Normandië) indrukwekkend? Wacht tot u de ouverture hebt gezien van ‘365 Days: This Day’, het vervolg op de waanzinnig succesvolle Poolse erotische Netflix Original die ook úw - ja, geef het maar toe! - klieren en zwellichaampjes beroerde.

De camera zweeft als een adelaar over een indrukwekkend Italiaans landschap, een lied barst los, schitterende lyrics weerklinken (‘Only mistake/You gave me 365 days/but nothing could ever make me be next to you’), en ineens schuift de titel van de film létterlijk tevoorschijn vanuit het dichte gebladerte van een smaragdgroen pijnwoud, een beetje zoals een stijve leuter oprijst uit een bos schaamhaar. Overigens hebben we ons voorgenomen om de erotisch getinte grapjes vanaf nu achterwege te laten. Terwijl het openingslied verandert in een uit volle borst gezongen duet (‘I’ll never leave you again/Cause when I’m with you it feels like home’) zien we hoe de twee welbekende hoofdfiguren, Laura en Massimo, liggen te rampetampen op een peperdure designtafel: zij in een witte bruidsjurk, hij met een zwart strikje rond de hals. De bruidsjurk maakt meteen duidelijk dat het demonische plan van Massimo heeft gewerkt: ze vormen een stel!

Even recapituleren, met de klemtoon op píet (daar vliegt ons goede voornemen de deur uit): in de eerste film werd de mooie Laura geschaakt door Massimo, een gangsterbaas die door Laura treffend werd omschreven als ‘1m90, een vetpercentage van nul, gevormd door de Heer zelf en een pik vervaardigd door de duivel’. Laura kreeg vervolgens 365 dagen de tijd om spontaan verliefd te worden op haar kidnapper, wat warempel ook gebeurde: ‘Ik heb geen 365 dagen nodig,’ zo fluisterde Laura hem tijdens de orgiastische climax van het verhaal in het oor, ‘Want ik hou van je.’ De film eindigde op een droeve noot: Massimo die verneemt dat Laura om het leven is gekomen bij een aanslag in een tunnel.

Hoe het mogelijk is dat Laura in het begin van deel twee dan tóch weer alive and kicking op een designtafel ligt te rampetampen wordt nooit echt verklaard, maar soit: zij en Massimo treden dus in het huwelijk. Net zoals in deel 1 wordt er in de sequel weer à volonté gevogeld, en opnieuw vormen de reactieshots van Massimo tijdens de erotische scènes voor een onuitputtelijke bron van vermaak. Zoals wanneer hij - in slow motion nog wel! - z’n eigen lippen aflikt wanneer Laura op de golfbaan een totaal nieuwe betekenis geeft aan de golfterm ‘putten’. Het is allicht geen spoiler wanneer we u vertellen dat Massimo middels een stevige slag de bal récht in de hole laat verdwijnen.

En dan is het nu tijd voor een serieuze observatie: liet Laura zich in de vorige episode door Massimo meestentijds seksueel en spiritueel domineren, dan is het in de sequel werkelijk fascinerend om te zien hoe de rollen worden omgedraaid. Lag Laura vorige keer nog vastgekneveld aan een telescopische stang, dan is het deze keer háár beurt om Massimo met behulp van haar zijden kousenbandjes vast te binden op een stoel. Girl power! Meer nog: ‘Ik heb een reisje voor je geregeld,’ zo spreekt Massimo haar op een bepaald moment streng toe. Waarna ze hem onmiddellijk op giftige toon toebijt: ‘Ben ik een meubel dat je kunt verplaatsen?’ Laat één ding kristalhelder duidelijk zijn: hier spreekt géén willoos seksobject, maar een zelfstandige vrouw die zich niet langer door de mannen laat controleren. Way to go, Laura!

Kijk, men kan de makers van ‘365 Days: This Day’ véél verwijten: dat ze overdrijven met de kleurenfilters; dat ze de helft van de tijd de slowmotionknop ingedrukt houden; dat ze om de haverklap een verschrikkelijk sentimenteel lied laten losbarsten. Maar men kan hen er níet van beschuldigen dat ze van Laura een onderdanige stoeipoes hebben gemaakt. Integendeel: wanneer Massimo iets te veel de baas begint te spelen, draait ze zich resoluut om en marcheert ze de kamer uit met de besliste tred van een amazone die haar feministische kracht heeft teruggevonden. Om, euh, vervolgens récht in de armen te vallen van de nieuwe tuinman, Nacho geheten, een uit het mooiste marmer gebeeldhouwde Adonis met volgetatoeëerde bicepsen, een getrimde stoppelbaard, een sixpack om van te kwijlen, een wulps wit onderlijfje, en een spijkerbroek met een tuchteloos gat aan de knie (nuchter bekeken vormt alleen Nacho’s gereedschapsgordel, waaraan allerlei hakken en schoffels bungelen, een aanwijzing dat we hier te maken hebben met een tuinman).

Zal Laura door Nacho het onkruid uit haar tuintje laten wieden? En wie is die Italiaanse blondine op de naaldscherpe hakken die Massimo komt inpalmen? De intrige - er is er één, ook al heeft hij nog minder om het lijf dan de hoofdpersonages tijdens de talrijke seksscènes - bereikt een hoogtepunt wanneer de scenaristen in de 65ste minuut komen aanzetten met een twist die zó hilarisch is dat we ons, ondanks al die naakte voorgevels en blote derrières die in ‘365 Days: This Day’ de revue passeren, weer slap lachten. ‘t Is op dát eigenste moment dat we beseften dat we ons nog best aan het amuseren waren, ook al waren we er ons terdege van bewust dat we naar een lamlendige rolprent zaten te kijken. In ons schuilt een grote liefhebber van pure trash, en niets haalt die liefde béter naar boven dan een prul als ‘365 Days: This Day’. We kunnen haast niet wachten op het vervolg!