‘One For All’ over de Rode Duivels is een bijproduct van het kapot geregisseerde Circus Voetbal

‘Ik ben blij met mezelf, dat is het belangrijkste, weet ge’, hoor ik Romelu Lukaku het moderne voetbal samenvatten in een nepaccent. Het zijn de eerste woorden die worden gesproken in ‘One For All’, de zoveelste uiting van een jammerlijke neiging onder atleten om zichzelf als een merk te zien en, nog jammerlijker, daar ook naar te handelen.

De rest van ’s mans monoloog lijkt van een 2Pac-plaat nagemompeld, alsof de hele wereld tegen hem is, terwijl weinigen sinds hun prilste stappen op het hoogste niveau zo zijn doodgeknuffeld als hij. Alsof ik naar ‘La Haine’ zit te kijken, zoals hij daar staat in die lift. Jusqu’ici, tout va bien. Net Sonny Liston met die hoodie. Even onbegrepen, even gehaat. Sukakulaar.

Iedere jongen die de komende eeuw in dit land het geselen van de netten nastreeft, doet dat in de schaduw van Romelu Lukaku. Wie ze dat lot wil besparen, doet dat in die van Thibaut Courtois. En wie graag een balletje breed legt, sloft in Witsels voetsporen. Dat tv-makers een reportagereeks aan deze drie tot de verbeelding sprekende Rode Duivels willen ophangen valt dan ook te begrijpen. Alleen zouden die dat spreken beter daartoe beperken.

‘Ik ga niet rond de pot draaien. Ik ga niet rond de pot draaien’, draait Lukaku rond de pot. ‘Dat is echt dat ik denk van: hm. Ik word dertig deze zomer, dat is nu dertien jaar. Sommige spelers doen geen dertien jaar. Ik heb de honderd caps, ik heb de zoveel goals. Ja. Ja, eigenlijk. Denk ik: ja, hm. Ik heb nu dit meegemaakt en dan denk ik: fuck.’ Het is een letterlijk citaat, een van de weinige die niet is gedrenkt in misnoegen en patserpraat. Kleedkamerwijsheden en levenslessen opgedaan in de loopgraaf die iedere spelerstunnel is. De heroïek van kinderspel.

Dan is de aflevering over Thibaut Courtois interessanter. Hij gunt ons wél een blik achter de schermen, op zijn vier hondjes, op zijn vriendin en kroost, op zijn trofeeënkast, backgammonbord en wagenpark. Wat opvalt aan schatrijke mensen: ze lijken allemaal in exact dezelfde gouden kooi te wonen, bovendien net zo bang om iets om te stoten, zo lijkt het wel, als de cameraploeg. Elke dag op bezoek bij zichzelf. Axel Witsel baadt in dezelfde steriele luxe, maar zijn hart ligt nog ergens in Luik. Misschien is het de leeftijd, misschien het geloof, maar Witsel is een gelouterd man. Hij beseft waar hij vandaan komt, maar evenzeer waar hij inmiddels is aanbeland – Lukaku dwaalt nog dagelijks door de mean streets van Wintam.

Het is niet dat ik iets tegen voetbal heb, hoogstens tegen ‘het’ voetbal. Tegen het tot verstikkens toe geregisseerde circus dat het is geworden en waarvan ‘One For All’ een product is. De tijd van Jan Ceulemans kan dan wel voorbij zijn, maar mag er nog een laatste restje oorspronkelijkheid in die met priemen en haken uitgeholde sport achterblijven alvorens ze finaal gebalsemd en ver weg van de gewone man ten grave wordt gedragen?

Veel liever had ik gezien dat men Eden Hazard had gevolgd. Die heeft niet alleen maling aan wat het journaille van hem denkt, maar ook nog eens gevoel voor humor en bovendien tijd zat. Of Radja Nainggolan, nog zo iemand van wie de mening er nog niet door een leger perschefs en socialemediamanagers is uitgetackeld.

‘One For All’ toont of vertelt ons op een tweede kind na niets nieuws. De reeks is bestemd voor supporters, voor fans, die elk jaar hetzelfde truitje kopen, die ook komen kijken als het spel op niets trekt. Die nog verbaasd zijn als een volgevreten bende strandt in de groepsfase.