‘One Night in Miami’ op Amazon is meer woke, dan meeslepend

Waar is da feestje?!

Van Regina King, met Kingsley Ben-Adir, Eli Goree, Aldis Hodge en Leslie Odom Jr.

Eerst de feiten. Op 25 februari 1964 streed de 22-jarige Cassius Clay, hij die op 6 maart van datzelfde jaar zou ontbolsteren tot Muhammad Ali, in de Convention Hall in Miami tegen Sonny Liston om het wereldkampioenschap bij de zwaargewichten. Bij het begin van de 7de ronde danste Clay in het midden van de ring treiterig zijn beroemde shuffle, waarna de nog op zijn krukje zittende Liston ontmoedigd zijn bit uitspuwde en er de brui aan gaf. Na de match trok Clay zich samen met soulzanger Sam Cooke, activist Malcolm X en footballster Jim Brown euforisch terug in een motelkamer, maar over het daaropvolgende onderonsje is niets geweten, behalve dan dat de heren gedurende de nacht een kolossale kwak vanille-ijs naar binnen lepelden. In het op een theaterstuk van Kemp Powers gebaseerde, op pure speculatie berustende ‘One Night in Miami’ verklaart Malcolm X – de sfeerbederver! - dat hij de bijeenkomst wil aangrijpen om eens ‘te reflecteren’ – een ijskoude douche voor de drie anderen, die vurig hadden gehoopt op een feestje met tonnen chips, bier en pussy.

Malcolm X, voorvoelend dat zijn breuk met de radicale Nation of Islam-beweging hem weleens erg zuur zou kunnen opbreken, vindt het immers hoog tijd dat zijn brothers mee op de barricaden springen. In één van de sterkste scènes sabelt hij Cooke genadeloos neer omdat die zich met zijn zoetgevooisde ‘I love you, I love you, I love you’-lyrics gedraagt als een aapje dat uitsluitend optreedt in exclusieve blanke clubs waar de enige zwarten diegenen zijn die met de dienbladen rondgaan. Er kleeft beslist een verfilmd theater-geurtje aan ‘One Night in Miami’, maar in díe scènes laaien de spanningen tussen de iconen zó ondraaglijk hoog op dat je het niet langer ruikt.

Wie van oordeel is dat films anno 2021 vooral het om zich heen grijpende woke-bewustzijn dienen te weerspiegelen, zal zich kunnen laven aan de black power die van de motelkamermuren spat, en aan de vele dialogen die knetteren van de Black Lives Matter-urgentie. We hebben effectief films nodig die de mens een geweten kunnen schoppen, maar net om die reden vonden wij ‘One Night in Miami’ over het geheel genomen eerder educatief en demonstratief (check de scène waarin Malcolm ostentatief een plaatje van Dylan oplegt ten einde duidelijk te maken dat de bard méér spreekt tot de zwarte man dan het hele oeuvre van Cooke samen) dan meeslepend en entertainend (voor een écht epische film over Malcolm X: zie de gelijknamige topper van Spike Lee).

En trouwens: hoe knap de regie van Regina King ook is, en hoe voortreffelijk de vier hoofdacteurs ook zijn, geen enkele motelkamerscène heeft de verzengende impact van de korte proloog waarin we zien hoe Brown op het zonovergoten St. Simons Island een bezoekje brengt aan een oude blanke familievriend, gespeeld door Beau Bridges. Zó slecht zijn die zuidelijke Amerikanen eigenlijk nog niet, denk je terwijl zich op de veranda een aangenaam kabbelend gesprek ontspint – tot je een uppercut krijgt te verwerken zoals zelfs Ali ze niet kon uitdelen.

Nu op Amazon Prime.