Ons maak je niet wijs dat mensen naar ‘Gestrand op Honeymoon Island’ kijken voor de vertedering

Het is verleidelijk om tijdens het zappen soms de teloorgang te lamenteren van programma’s waar nog over nàgedacht is, maar dan kom je iets tegen als ‘Gestrand op Honeymoon Island’ en denk je: dit had nu ook weer niet gehoeven. Dit is namelijk zo’n programma waarover nagedacht is - of op zijn minst over gebrainstormd, wat bij nader inzien nog altijd iets anders is dan nadenken.

Tijdens die bewuste brainstorm was gebleken dat er op tv een stuitend gebrek bestond aan programma’s die de ontbering van ‘Expeditie Robinson’ succesvol wisten te koppelen aan het intermenselijke ongemak dat ‘Blind getrouwd’ tekent. Waarschijnlijk werd daarmee eigenlijk bedoeld dat het in ‘Blind getrouwd’ nog net iets te lang duurt tot de echtelieden elkaars schedel willen klieven met een roestige machete, en dan vooral langer dan goed is voor de kijkcijfers, waarop met ‘Gestrand op Honeymoon Island’ meteen een oplossing in het leven geroepen werd.

In dit programma worden twee mensen die elkaar van haar noch pluim kennen in de echt verbonden via één of andere Maleisische spoedprocedure, waarna ze prompt van een sloep in zee geduwd worden. Woordspelingen aangaande ‘huwelijksbootje’ liggen daarbij voor het grijpen. Vervolgens dienen de echtgenoten in trouwkostuum naar het nabijgelegen paradijselijke eiland in de achtergrond te waden, alwaar ze in armoe hun wittebroodsweken moeten zien te overleven, onderwijl ongemakken trotserend als voedselvergiftigingen, blaasontstekingen, muggenbeten, een tekort aan imodium, en een overvloed aan palmbomen om je gevoeg achter te doen, maar altijd binnen gehoorsafstand van de ander. Mijn piratenetiquette is aan opfrissing toe, maar ik meen me toch te herinneren dat je bij zulke terechtstellingen ook nog een pistool met één kogel in de achterzak geduwd krijgt vooraleer je op je onbewoond eiland aan je gewisse dood overgelaten wordt. Hier werd verzaakt aan die politesse, wat ik betreurde.

Even ernstig nu: de formule van ‘Expeditie Robinson’ is natuurlijk al langer onderhevig aan verval, en aan de wanhoopspoging te zien die dit programma was, begin ik ook stilaan het ergste te vrezen voor ‘Blind getrouwd’. Hoewel ‘Gestrand op Honeymoon Island’ namelijk bedacht zou zijn door dezelfde Denen die ook al verantwoordelijk waren voor ‘Blind getrouwd’ - eerst de Vikings, nu dit - werd er nu opvallend minder hoogdravend gedaan over de vermeende expertise achter het uithuwelijken. Er werd langs de neus weg wel melding gemaakt van één of andere wetenschappelijke methode waar we duidelijk het fijne niet van mochten weten, maar tegelijk las ik ergens ook al dat de huwelijken in dit programma, in tegenstelling tot die in ‘Blind getrouwd’, niet eens rechtsgeldig zijn bij ons. Dat is een veeg teken, denk ik. Net zoals het uitzenduur: nà ‘The Masked Singer’, als de kinderen naar bed zijn, en de hersenen en kritische zin van de nog wakkere volwassenen al zodanig gemasseerd zijn dat je bij beide kunt spreken van een opengrenzenbeleid. Die voorbereiding is noodzakelijk.

Eén van de vier koppels die zich bij gebrek aan beter vooruitzichten bij dit programma aangemeld hadden, bestond uit Eva en Koen. Gelukkig voor hen mochten ze wel wat ze zagen bij elkaar, maar wie ze verder precies waren buiten hun jobtitel, en wat een mens zover kan drijven om z’n opwachting te maken in ‘Gestrand op Honeymoon Island’, daar kregen we hoogstens een vluchtige impressie van. Wel gaven ze allebei aan van het avontuurlijke type te zijn. Die had ik niet zien aankomen. Op het eiland leken Eva en Koen vrij gezwind een samenwerkingsverband te vinden dat hen lekker zat, wat natuurlijk je kijkplezier niet per se ten goede kwam, want mij maak je niet wijs dat mensen naar dit programma kijken voor de vertedering.

Nee, dan hadden de bedenkers volgens mij eerder deelnemers als Maxine en Keith in gedachten tijdens het brainstormen. Maxine omschreef zichzelf als flapuit, terwijl Keith in zijn geloften kond deed van een open hart en een open ziel. En het tochtte zo al op de boot. Ondanks zulk opendeurbeleid leek Keith me niettemin meer te leunen richting non-verbale communicatie: iets wat je kon afleiden uit hoe snel hij z’n hemd uitspeelde op het eiland. Maxine, de flapuit, bleef bij haar nieuwe gemaal echter aandringen op meer overleg tijdens het survivallen, waarop Keith volgens mij hoe langer hoe meer de nadelen begon in te zien van deelname aan ‘Gestrand op Honeymoon Island’. Zij het dan geheel non-verbaal, en natuurlijk veel te laat. Nu, eens de nacht viel, leek er toch nog een soort toenadering te komen tussen beide. Wordt ongetwijfeld vervolgd, hoor je dan te zeggen. Mocht het je ondanks alles nog iets kunnen schelen.

‘Veel gekker moet het niet worden’, dacht ik vooral tijdens ‘Gestrand op Honeymoon Island’. En mocht het tòch nog gekker worden, dan zal ik het alvast niet meer meemaken.