Onze Man keek naar Zweden-België: Thibaut Courtois is een vrouw en heet Nicky Evrard

De Red Flames hebben dan toch geen geschiedenis geschreven op het EK voetbal voor vrouwen, al scheelde het niet veel. Pas in de blessuretijd kreeg Zweden - het nummer 2 van de wereld - onze vrouwelijke Thibaut Courtois op de knieën: 1-0.

Groeien in een toernooi, het bestaat. De Red Flames begonnen flauw tegen IJsland, verloren eervol maar kansloos tegen het nummer drie van de wereld Frankrijk, en sleepten met veel moeite tegen Italië een plaats in de kwartfinales uit de brand. Een nederlaag, een gelijkspel en een zege: niets om over naar huis te schrijven. Precies zoals de Rode Duivels op dat fameuze WK van 1986 in Mexico. Na een belabberde groepsfase (striemende kritiek was hun deel) overwonnen Jan Ceulemans en de zijnen toplanden als Rusland en Spanje, om pas in de halve finales een halt te worden toegeroepen door Diego Maradona en tien andere Argentijnen.

Eenzelfde scenario zat erin voor de Red Flames. Op een zucht van verlengingen stonden ze tegen al die sterke Zweden, en wie weet wat er dan mogelijk was geweest. ‘Zij waren vermoeid en werden zenuwachtig, terwijl wij net begonnen terug te prikken,’ vatte bondscoach Ives Serneels het wedstrijdbeeld op het eind goed samen. Edoch, wat had kunnen zijn, zullen we nooit weten. ‘Klote!’ sloeg Sporza-analist Leo Van der Elst zich na afloop de handen tegen het hoofd. Want als iemand zich er toch een beetje een voorstelling van kon maken, dan deze voormalige Rode Duivel: op dat - excusez le mot - historische WK van 1986 trapte hij de strafschop van zijn leven binnen tegen Spanje.

De Flames speelden complexloos. Dat krijg je als het doel - de kwartfinales - bereikt is en alles wat erbij komt, pure winst is. Voetbal is a mental game, zoals alle sport en zelfs het leven. De ploeg stond goed, het voetbal was beter dan wat weleens in die stoere Jupiler Pro League geserveerd wordt, met veel eentijdscombinaties. ‘We hebben het merendeel van het balbezit,’ juichtte Aster Nzeyimana al na een kwartier. Maar dat was het halfvolle glas van de entertainer. ‘De Zweden beginnen er door te komen,’ counterde Imke Courtois hem onmiddellijk, met wat evenzeer een understatement was: de Zweden waren dan al drie keer dicht bij een doelpunt geweest en zouden enkele minuten later ook echt scoren, maar gelukkig vanuit buitenspel.

Dat spelbeeld zou een hele wedstrijd lang niet veranderen. Na 93 minuten gaf het statistiekje ‘total attempts’, het aantal doelpogingen dus, een veelzeggende 34-3 aan. Maar statistieken zeggen niet alles: België werd níét weggespeeld. En het had een prettige bijkomstigheid: Nicky Evrard keepte zich ook in de laatste, nog niet bekeerde voetbalharten. Wat de Zweden ook probeerden, de Belgische doelvrouw stond pal. Met een vanzelfsprekendheid alsof ze het ook niet kon helpen, laat staan dat ze er zich voor op de borst zou kloppen. Een in alle opzichten mooie uitblinker. Mocht ze Thibaut Courtois heten, de wereld lag aan haar voeten.

Dit EK was voor velen een prettige kennismaking met de - op Tessa Wullaert na - grotendeels nog onbekende Red Flames. Met de vrouwelijke Thibaut Courtois. Met een indrukwekkende Marie Minnaert, de linksvoetige Jan Ceulemans. Met Davina Philtjens, de dapperste aller Flames en de reïncarnatie van brommerke Vital Borkelmans. Met Sari Kees, de Georges Grün in de defensie. Met Julie Biesmans, in haar jeugd het buurmeisje van - daar is-ie weer - Thibaut Courtois en auteur van de meest ontwapenende quote toen ze haar vervanging toelichtte: ‘Ik had me een beetje pijn gedaan.’

‘Wat ongelooflijk zuur voor die dappere ploeg van Ives Serneels,’ leefden ze na de Belgische uitschakeling mee bij de NOS, dat de wedstrijd ook uitzond. ‘België mag fier zijn op de Red Flames,’ besloot diezelfde Serneels met iets wat leek op een krop in de keel. Doorspoelen, Ives. Met een pintje - een pastis mag ook (knipoogt). Hulde!