Ook in ‘Blind gekocht’ op Play4 geen Jürgen te bespeuren, wel veel klamme euforie

Had de toeristische dienst van de gemeente Wetteren, de beledigingen beu, ijlings een kortgeding aangespannen? Was het Sophie die Kobe Ilsen belaagd had: ‘Neen, je zal dit niet uitzenden, schurk, of ik zorg ervoor dat deze uit doornig riet geknutselde prikstok je voor eeuwig de stoelgang belet’? Was het huis gewoon te lélijk om voor het brede publiek door een camera geaaid te worden? Ach neen, het was een technische fout die maakte dat er in de slotaflevering van ‘Blind gekocht’ plots een deel ontbrak. Jelle en Sophie zouden hun huis in ‘fucking Westrem’ betreden, maar dát stukje van de aflevering bleek plots zoek. Het euvel werd online meteen rechtgezet, maar voor wie lineair keek, was het knudde: het benieuwde hoe de twee – en dan vooral Sophie – zouden reageren op het huis dat ze wel wilden, maar niet dáár, niet in Westrem.

Dat zit zo: Jelle en Sophie hadden net als alle andere deelnemers aan ‘Blind gekocht’ hun spaargeld doorgestort aan interieurarchitect Bart en makelaar Béa, die er vervolgens – ze combineren het master- met het kadasterplan – een geschikte woning mee zouden zoeken, en die ook nog eens zouden opboenen tot een plek die geen Instagramfilter nodig heeft. Toen duidelijk werd dat één van de voorwaarden van het koppel – niet té landelijk, dat huisje, zelfs bij windstilte moest het deodorant van de stad op te snuiven zijn – niet vervuld zou worden, leidde dat tot desperate kribbigheid. Het aangewezen huis bleek zich immers in Westrem te vinden – een verdienstelijke deelgemeente van Wetteren, maar geen cocktail is er ooit uitgevonden, en in de garages aldaar treft men eerder gezinswagens en mountainbikes dan repeterende gitaarbandjes. Het ongenoegen boerde zich naar boven: Sophie had het consequent over ‘fucking Westrem’, en hoopte luidop dat Kobe Ilsen voor eeuwig en een paar dagen opgescheept zou zitten met plakballen, een derde tepel en een Streamz-abonnement. De montage hielp haar niet: Sophie blééf maar misbaar maken over die locatie en decimeerde zo haar kansen op een vlotte sociale integratie – het gerucht gaat dat ze uitgesloten wordt van de volgende drie jaargangen van het kaarttornooi van KWB Westrem, en in café De Zwaan voorlopig niet op de pof mag drinken. Het had misschien ook wat minder gekund, daar in het montagehok: een running gag is maar grappig als ze spaarzaam loopt.

Erg verrassend was het niet dat Jelle en Sophie uiteindelijk hun nieuwe huis binnengingen en prompt samen een tactiel betokkelde clitoris werden. Het huis bleek magnifiek verbouwd en een orgie van ‘Wóów!’s en ‘Wáát?’s volgde. Ik wil graag meewarig doen over het eenvoudige opzet van ‘Blind gekocht’, maar eerlijker is: het prettige gestotter van gelukkige mensen maakt me blij.

De teleurstelling, en dan de oeverloze blijdschap: het is de omgekeerde chronologie van het leven én het techniekje waar ‘Blind gekocht’ ook in deze derde reeks op teerde. Mensen leverden hun geld en een eisenbundel in en maakten zich vervolgens zorgen over wat makelaar, interieurarchitect en televisiecamera ermee zouden doen. En haast altijd zoenden ze na de verhuizing met tevredenheid. Dan bleek een keuken niet gewoon de broedzone van de peristaltiek maar een eyecatcher, weekte een badkamer een wauw-gevoel los en leverde een weggekapte muur een instant crush op.

Die huizen konden me weinig schelen, die interieurs deden me niets – in elke keukenschuif liggen de benodigdheden voor een familiedrama – maar er overviel me wel een heerlijk saaie ontroering toen ik het nieuwe geluk zag van Nadia en Floortje, en de baby die ze zouden krijgen. Ook in Duffel kun je prinselijk gelukkig zijn, als je maar een beetje je best doet en je genen niet tegen je samenzweren. Hetzelfde voelde ik bij Esli en Silke in Zwevegem, en bij Maxim en Ann-Sophie, met hun deurmat waarop ze beiden afgebeeld staan – graag wil ik mijn voeten vegen aan hun geluk.

De verhuis van Kristine was de voorspelbare apotheose: een moeder die haar familie graag op één plaats wilde hebben. Hun aankomst werd op dreigende, onheilspellende muziek gemonteerd, alsof we er rekening mee dienden te houden dat er plots een gedeserteerde militair met een hekel aan geluk uit de bosjes zou springen. Maar ook hier: geen Jürgen, alleen klamme euforie.

Nog dit: nadat in 2018 de explosie op de Paardenmarkt in Antwerpen het huisje van Linda en haar zoontje Daan verwoestte, zochten ze via ‘Blind gekocht’ de rest van hun leven. Ook daar kwam een happy end van. Mezelf vertrouw ik niet meer, maar die kleine Daan wel: ‘Blind gekocht’ is ‘superduperduperduper superduper leuk’.