Ook in dit rotjaar valt er wel met iets te lachen, maar niet met ‘RIP 2020' op VTM

In verre toekomsten, zo stel ik me voor als ik er nog eens de puf voor vind, mondt misère onvermijdelijk altijd uit in dijenkletsen. Leed vereelt, tot je op een dag in de resulterende knobbel plots een clou ontwaart. Voor mensen zonder verbeelding brengt een scheetkussen ook soelaas.

Ik ben ook fervent voorstander van groen lachen, al is het maar omdat het op de keper beschouwd òòk lachen is. Met lui die hardnekkig beweren dat er dit jaar werkelijk niets te lachen viel heb ik dus geen uitstaans, wil ik maar zeggen. Een humoristisch overzicht van het gestaag naar voltooiing kachelende annus horribilis 2020 lijkt me dan ook een lovenswaardig idee. In ‘RIP 2020’ echter, met het risico me hiermee tot de bovenvermelde groep azijnzeikerds te laten indelen, meende ik eerder een bijkomend probleem gezien te hebben dan de oplossing.

Eerst kwam een schijnbeweging: een cold open waarin Nathalie Meskens, Guga Baul, Jonas Van Geel en Ruth Beeckmans aan een feestdis hun plannen overliepen voor het komende jaar, toevallig 2020. Toen begon het echter, en volgde een optelling van elementen weggerukt uit programma’s waar ik me zo al geruime tijd niet meer onbezoldigd aan waag. Het gros van de schermtijd leek ontleend aan ‘Beste kijkers’, terwijl je bij de overvloedige imitaties tussendoor niet anders kon dan aan ‘Tegen de sterren op’ denken; zij het aangevuld met ‘Tijd geleden dat ik dààr nog aan gedacht heb’, en je gelijk weer de neiging voelde om iets van Chopin te tokkelen op je afstandsbediening.

‘Van je seksegenoten moet je ‘t hebben’, dacht ik dan weer toen Meskens Erika Vlieghe karakteriseerde als iemand die eruitzag alsof ze een slaapgebrek torste - ik vermoed omdat de mond- en ooghoeken van Vlieghe niet aldoor het vermoeden wekken dat ze onder netspanning staan, wat er vast gek uitziet voor mensen die wel tot hun nek in de showbizz zitten. Een carrière bij VTM zal er wel nooit inzitten voor mevrouw Vlieghe: moge ze daar op doorwaakte nachten troost uit putten. Toen Meskens daarna Vlieghe echter ook nog imiteerde als verwoed narcolepticus, zwoer ik dat ik het geschraap op de bodem kon hòren. Het gebeurde bovendien tijdens een parodie op ‘Durf te vragen’, een programma dat fijngevoeligheid en tact op gelijke voet weet te stellen met nieuwsgierigheid, en waar de openbare omroep mijns inziens met zekere fierheid op mag bogen. Zulk evenwicht zie je maar zelden op commerciële zenders, zeg ik er dan altijd graag bij.

Waar de VRT dan weer niet onverdeeld trots op kan zijn is ‘Chateau Planckaert’, dat ook gepersifleerd werd. Terecht, dacht je, tot je je herinnerde dat de Planckaerts ook maar het leeggoed zijn van VTM dat het tot op een staatszender heeft geschopt. Wié is er dan eigenlijk begonnen? De bijbehorende sketch was ook al pover, en een imitatie die niet op z’n minst een verbetering betekent van het origineel verliest vanzelf alle bestaansrecht. Hetzelfde gaat ook op voor jaaroverzichten.

Tussendoor bedienden de vier protagonisten zich aldoor van een scenarieel verankerd lachje, alsof ze zelf alvast hun lol niet opkonden. ‘Mij hebben ze dan vast niet meer nodig als publiek’, dacht ik, waarop ik een bezielde nocturne aanhief.