Ook in het nieuwe seizoen vinden we grofweg drie groepen in het deelnemersveld van ‘De stoel’

Misschien is het de droogte die het water onder mijn neuronenbruggen verdampt heeft, maar er gaat naar mijn gewaarwording een duidelijk zomergevoel gepaard met kijken naar ‘De stoel’. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat dat meer op conditionering berust dan dat ik tijdens de generiek plots begin te ijlen over een verre reis die hic et nunc geboekt moet worden, want zelden voel ik me méér in Vlaanderen dan tijdens deze dagelijkse vijf minuten volksmobilisatie.

Laatst hield ‘De stoel’ halt in het Kempense Lille, bekend voor haar bergen, en het vooral onder taxichauffeurs wetenswaardige feit dat het niets te maken heeft met Rijsel. De strandstoel, een toch in alle opzichten profaan meubelstuk, stond er zowaar geposteerd tegen de achtergrond van een kruisweg. ‘Breng mee: een onpraktisch grote dwarsbalk’, had ik ergens verwacht als begeleidende opdracht, maar met een vriendenboekje kwam je er ook al. Dat die dingen in tijden van vriendschapsverzoeken nog genoeg in zwang zijn om grijpensklaar geacht te worden, vond ik opmerkelijk. De winnaar, die er dus nog eentje gevonden had thuis, stoof bij aankomst in rechte lijn richting het zeildoek waarop in dit programma enkel de winnaars plaatsnemen. De kortste weg nemen, staat voor zover ik weet in schril contrast met hoe je een kruisweg hoort af te leggen, maar diskwalificatie op kerkelijke gronden valt nu eenmaal moeilijk in zomerse niemendalletjes.

Als ik een beschouwende houding aanneem tijdens ‘De stoel’, wat ik te allen prijze probeer te vermijden, dan ontwaar ik grofweg drie groepen in het deelnemersveld van ‘De stoel’. Als eerste zijn er de rouwdouwers die tegen een aanzienlijke snelheid aangestoven komen, zowel met gevaar voor eigen lijf en leden als voor die van eventuele omstanders. Enkele dagen geleden zag ik nog iemand te fiets tegen een ontzagwekkende snelheid tegen de bodem gaan, de gevraagde snoeischaar nog in de hand. Niemand raakte gewond, maar het seizoen is nog jong. Onder deze categorie vallen vanzelfsprekend ook de competitievere geesten onder de deelnemers, want ‘De stoel’ mag dan nog een proefneming zijn in gezelligheid, zij willen wìnnen. ‘Ik zit ook niet te wachten om op tv te komen’, zei de winnaar die de kruisweg overgeslagen had.

Meestal komen na bovenvermelde voorhoede dan de kinderen aangelopen in beeld. Ik neem aan dat zij hun laattijdige aankomst vaak te danken hebben aan het euvel dat ze eerst hun ouders om deelname moesten verzoeken, en om dàn nog op zoek te moeten gaan naar de uienschiller of de humidor is het natuurlijk te laat. Zij worden gevolgd door de laatste groep, de derde leeftijd, die tegenwoordig per elektrisch rijwiel het beeld binnengerold komt. De berijders worden niet zozeer aangetrokken door het wedstrijdelement als door de gelegenheid het bij aankomst op een ongehinderd ouwehoeren te kunnen zetten, want na afloop mogen al die groepen natuurlijk tegader het relaas doen van hun oversteek tussen leun- en strandstoel. Veel verscheidenheid zit er als vanouds niet in die geleverde verklaringen: meer dan een variant op het vertrouwde ‘Ik keek naar tv en zag dat het hier was’, valt er doorgaans niet. Nu ja, een vraagje over het aangesleepte voorwerp kan er ook nog altijd vanaf. ‘Bij mij is het redelijk naturel gevormd’, lichtte één vrouw haar begroeiing toe. ‘Niet strak geschoren.’ Het was de aflevering met de snoeischaar.

Ik besef net dat dit programmaatje, een stoelendans zonder muziek, in wezen naadloos zou aansluiten met ‘Switch’, een stoelendans zonder stoel.