Oorlogswinter

Hoewel wij in onze tienerjaren in de allereerste plaats werden opgeslorpt door 'Sexus' van Henry Miller – en dan vooral door het infame hoofdstuk waarin Maude en Elsie onder hun tweetjes de levenssappen rijkelijk laten vloeien – prijkte ook 'Oorlogswinter' indertijd hoog op onze lijst van Favoriete Jeugdboeken: prachtig hoe Jan Terlouw de angst en de eenzaamheid van de vijftienjarige Michiel, die zich tijdens de hongerwinter van 1944-45 het lot van een neergehaalde Britse piloot aantrekt en in één klap volwassen wordt, in woorden weet te vatten.

De Nederlandse cineast Martin Koolhoven, die u heel misschien kent van 'Het schnitzelparadijs', heeft Terlouws klassieker nu op pellicule gestanst – en hij heeft dat verrassend góéd gedaan. De nazihelmen glanzen als in hun beste dagen, maar toch heb je op geen enkel moment de indruk dat je naar een oubollige kostuumfilm zit te kijken: Koolhoven staat geen geschiedenisles te geven, maar plant je met zijn beweeglijke camera zonder veel omwegen met beide voeten in de bikkelharde realiteit van de oorlog. Jammer van die schoonheidsfoutjes hier en daar: die gezwollen koorgezangen en slowmotionbeelden tijdens de executiescène bijvoorbeeld zijn er echt wel óver. Toch verdienen de naaldscherpe in-your-face-aanpak, de opvallend genuanceerde karaktertekeningen en de puike vertolkingen van onder meer Martijn Lakemeier (Michiel) en Raymond Thiry (Michiels vader) niets dan lof. En verder kunnen we alleen maar verheugd zijn dat de makers niet álle clichés overboord hebben gegooid: zo knallen de moffen tijdens een wilde achtervolging met hun motor met zijspan uiteráárd tegen een boom. Net zoals het hoort!