Op Netflix kun je nu ook videogames spelen. En het is werkelijk verschrikkelijk

Netflix heeft vanaf nu ook videogames tussen zijn aanbod van tv-reeksen en films staan. Maar de kans dat je daar iets van zult merken is miniem: voorlopig is die videogamesectie alleen beschikbaar op Androidtoestellen. Het aanbod is ook beperkt tot een schamele vijf stuks, en die hebben we alvast gespeeld zodat jij dat niet meer hoeft te doen.

Netflix is een streamingdienst, en toch moet je de vijf games die momenteel beschikbaar zijn op de Android-app van het merk eerst gewoon downloaden voordat ze kunnen worden gespeeld. Daar wringt het ons al meteen bij dat ‘offensief’ dat Netflix pas is gestart om ook voet aan de grond te krijgen in videogames: het aanbod is zo armoedig dat het beledigend is, voor Netflix-abonnees én gamers tegelijk, en de manier waarop ze worden gepresenteerd staat zelfs haaks op de technologische kernwaarden waarop het merk draait. Ze zijn bovendien enkel beschikbaar voor Android- smartphones en -tablets: zelfs op Android TV, waarop bepaalde tv’s van bijvoorbeeld Philips en Google draaien, komen ze voorlopig niet.

Kortom: een mager beestje, zeker voor het kaliber van Netflix. Wanneer een kast van een mediabedrijf met jaarlijks zeseneenhalf miljard euro omzet aangeeft ambities te hebben in de gamesector, dan verwacht je natuurlijk dat hun openingszet een grootsheid heeft die evenredig is aan zijn recettes. Niét dus: vijf spelletjes. En onze teleurstelling werd er, zacht gezegd, niet beter op wanneer we die effectief gingen spelen.

Recht van papa zijn Commodore: ‘Stranger Things’

Twee van de vijf zijn de afgelopen jaren al uitgebracht als een op zichzelf staand product, en hebben een directe link met Stranger Things, die op eightiesnostalgie drijvende Netflix-hit. De betere van de twee – of zullen we zeggen: de minst onverdienstelijke – is Stranger Things 3, een game die Netflix in 2019 lanceerde samen met de start van seizoen drie van de reeks. De game speelt zich, net als die Netflix-hit, in de jaren 80 af, en dat merk je ook aan de vorm waarin ontwikkelstudio Bonus XP hem heeft gegoten: het is een oerklassieke avonturengame met pixelgraphics en bliepgeluidjes, volledig naar de vorm van échte games uit die tijd. Het verschil tussen Stranger Things 3 en de Leisure Suit Larry-eske spellen die je papa misschien ooit heeft zitten spelen is echter dat er in die laatstgenoemden effectief iets te doen was, en in deze niet.

De actie en het verhaal zetten zich na een uur of twee wel in een iets hogere versnelling wanneer de eerste van een handvol bossfights begint. Van minuut tot minuut biedt het in vette Commodore-pixels nagebouwde Hawkins, Indiana echter weinig uitdagingen. Tijdens het rondlopen, converseren en slaan ontrolt zich stilaan een vertelling die verband houdt met het derde Stranger Things-seizoen, maar daar moet de game je dan wel geregeld zelf op wijzen in de tekst: je loopt de hele tijd in essentie wat boodschappen te doen voor andere personages, zonder dat je daden grote consequenties hebben op de gebeurtenissen.

Nog meer ‘Stranger Things’ op Game Boy-formaat

Nog minder valt er te vertellen over Stranger Things: 1984. Ongeveer hetzelfde kleinstedelijke universum wordt hier in pakweg een Game Boy Color-game gegoten: denk The Legend of Zelda, maar dan een op een straathoek in Bangkok verkochte bootlegcartouche van die game. Met middelmatige puzzeltjes (genre ‘vind de schakelaar en doe het deurtje open’) en doorsnee vechtgameplay (gewoon op de vijand tikken is voldoende om hem te lijf te gaan) sukkel je hier een vertelling door die min of meer het verhaal van de tweede Stranger Things- jaargang volgt.

(Tip terzijde: als je een videogame met de ware Stranger Things-vibe (of pakweg die van eighties-wonderjarenfilms als Stand By Me) zoekt, kijk dan eens naar de intelligente, in wondermooie pixelgraphics opgetrokken game Crossing Souls, die drie jaar geleden verscheen.)

Uit de bodemdrab der mobiele games: al de rest

Maar ook de drie games die Netflix nieuw liet ontwikkelen voor zijn grote videogamecharge brengen je terug naar vervlogen tijden: die van de allervroegste iPhone-games, ergens in het jaar 2008, toen eigenaars van die eerste brikken tevreden moesten zijn met éénkennige prutspelletjes à la Pull My Finger. Uit diezelfde schrale ideeënwereld lijkt bijvoorbeeld Shooting Hoops te stammen, waarin een basketbal in een ring moet worden geketst door hem op je vingertop te laten botsen wanneer die het scherm raakt. Of Teeter, een zo mogelijk nog vervelender spelletje (de betiteling ‘game’ zou wat ongepast zijn) waarin je een balletje dient te laten balanceren op een balk die je rustig naar de bovenkant van het scherm duwt, van hoek naar hoek, tot de bal in een holte rolt. Card Blast, een kaartgame waarin pokercombinaties moeten worden gevormd met onderaan het scherm voorbijscrollende kaarten, is dan weer iets omstandiger, maar het blijft een tergend inspiratieloze game van het soort waaronder je de afgelopen tien jaar dagelijks wordt bedolven op de App Stores.

Een succes worden in videogames is niet iedereen gegeven, en eigenlijk zijn slechts twee mediabedrijven buiten die sector ooit daarin geslaagd: Sony met zijn PlayStation in 1994, en Microsoft met zijn Xbox in 2001. Daarvoor en daarna hebben we een hele begrafenisstoet gezien van andere grote merken uit de media-, entertainment- en elektronicawereld die tevergeefs iets met games hebben geprobeerd. De laatste die zich eraan heeft gewaagd was Google met diens momenteel aan het infuus hangende Stadia-streamingdienst, maar dat was slechts de voorlopige laatste uit een relatief lange rij. Philips, Mattel, Apple, Nokia, Zanussi zelfs: allen voelden ze zich op een bepaald moment geroepen om in de videogamewereld te duiken, maar geen ervan bleek uitverkoren om er ook lang te blijven. Als Netflix nu niet snel komt aanzetten met een loeier die de impact heeft van een Halo (twintig jaar geleden de binnenkopper van Xbox) of Gran Turismo (dat PlayStation op de baan zette), mag het meteen al op datzelfde bankje gaan zitten.