Op zoek naar dé kluns van België-Nederland werden de VTM-commentatoren nog net voorbijgestoken door Boyata

Na een avond vol ‘issues’ en klunzige naamsverhaspelingen stemde ook het scorebord niet vrolijk na de 128ste derby der Lage Landen. België buisde met glans tegen Nederland: 1-4.

Het begon nochtans goed voor de Rode Duivels. Roberto Martínez had Romelu Lukaku slim uit het centrum weggetrokken en hem op de rechterkant geposteerd. Daar kon hij Nathan Aké het leven zuur maken en vermeed hij de strijd te moeten aangaan met Virgil van Dijk, wat toch één van ‘s werelds sterkste verdedigers is. ‘Opvallend’, had Gilles De Bilde het meteen goed gezien, terwijl naast hem commentator Jan Dewijngaert zijn stoel nog op de juiste hoogte zat te draaien.

Helaas, nog voor het halfuur mocht Martínez’ plannetje in de prullenmand. Lukaku beukte Aké omver, waarna die in zijn val Lukaku’s enkel raakte en de aanvaller voor voetballersdood bleef liggen. Exit Lukaku, toch vooral dankzij zichzelf. ‘Je voelt de teleurstelling bij de Belgische fans’, hoorde ik al zappend op de Nederlandse televisie zeggen. Die info kreeg ik niet bij VTM, waar Dewijngaert het opvallend vaak over ‘issues’ bij Oranje had. Het zou zijn stopwoordje van de avond worden.

Ondertussen waren het echt wel de Rode Duivels die met een paar issues zaten. Voor Dewijngaert werd het al snel een beetje veel: ‘Ik heb het niet bijgehouden, maar ik denk dat dit de eerste hoekschop is voor de Rode Duivels’, bekende hij op zeker ogenblik doodeerlijk. De hoekschop leidde het eerste doelpunt in, maar dan aan de overkant: 0-1 via Steven Bergwijn. ‘Dat zal wel een tikkie zijn’, schakelde de VTM-commentator prompt over op een Nederlandse tongval. Nee, de Rode Duivels waren heus niet alleen aan vakantie toe.

Over de kluns van de avond waren ze het halfweg de wedstrijd al roerend eens aan de analysetafel: Dedryck Boyata. ‘Als je met Bayota naar het WK moet, ben je bij voorbaat verloren’, verhaspelde Jan Mulder een beetje knullig zijn naam. Dat werkte aanstekelijk, want vervolgens had Maarten Breckx het over ‘Boyota’. Een variant die Ruud Vormer dan weer beviel, want toen er na afloop van de wedstrijd een voor België behoorlijk blamerende 1-4 op het scorebord stond, brak hij maar wat graag een lansje voor zijn ploegmaat bij Club Brugge: ‘Met alle respect, maar als ik die Boyota zie spelen, kun je ook Brandon Mechele zetten.’

De tweede helft was begonnen met twee nieuwe spelers in de Belgische ploeg: Dries Mertens en Amadou Onana. ‘We zullen wel zien voor wie’, had Dewijngaert er de spanning nog ingehouden. Op het veld echter was die spanning er snel uít: 0-4 na 65 minuten. Vooral het tweede doelpunt legde de Belgische kwetsbaarheid bloot: Boyata ging in de fout, en Toby Alderweireld noch Jan Vertonghen kon het rechttrekken. Marc Degryse klopte - voorspelbaar, maar terecht - op dezelfde nagel waar hij al zolang op klopt, een tikkeltje cynisch weliswaar dit keer: ‘Onze vrienden Jan en Toby worden er niet jonger en sneller op.’

Mulder meende de oplossing al gevonden te hebben: Hannes Delcroix, de Anderlechtverdediger die vóór zijn zware blessures al eens een speelbeurt kreeg van Martínez. ‘Lacroix’, zei hij, terwijl het toch wel echt Delcroix is. Bayoto, Lacroix - trop is teveel en zo goed als Raymond Goethals zaliger wordt het toch nooit. Gespeelde slordigheid was het in het beste geval, irritante gemakzucht in het slechtste en in dat geval geheel in lijn met de prestatie van de Rode Duivels.

Mulder was ook nog streng voor Martínez, van wie hij bijna eiste dat hij ‘geen mensen meer opstelt die niet geschikt zijn voor het nationale team.’ Het was de enige keer dat ook de naam van Eden Hazard viel. De goede verstaander hoorde er een verwijzing naar Louis van Gaal in, de Nederlandse bondscoach die Georginio Wijnaldum thuis had gelaten, wat in Nederland toch een klein stormpje had veroorzaakt, want die Wijnaldum speelt tenslotte bij PSG. Wie echter niet presteert, hoe groot ook zijn naam en faam, komt er niet in bij Van Gaal.

Ondertussen waren aan de analysetafel de paraplu’s opengetrokken, want in Brussel was het beginnen regenen. Nog een laatste keer wegzappend naar de NOS zag ik Rafael van der Vaart en Pierre van Hooijdonck vrolijk keuvelen in een droge studio met zicht op de blinkende bollen van het Atomium. ‘We kwamen op alle affronten tekort’, besloot Degryse met de mooiste uitspraak van de avond, daarbij in het midden latend of hij de Rode Duivels bedoelde dan wel zijn overige collega’s met een microfoon voor hun neus.