‘Palm Springs’ is een fijne en grappige tijdlusfilm, maar net wat minder goed dan ‘Groundhog Day’

Alsof we gevangen zitten in een nooit eindigende tijdlus, zijn we alwéér ontwaakt in een wereld waarin de scholen, de kappers, de schoonheidssalons en (voor ons een catastrofe) de tattooshops dicht zijn: beseft dat overlegcomité dan niet hoe stigmatiserend het is om met een half afgewerkte gezichtstatoeage rond te lopen?!

Nu, in tijden van nood werkt het altijd bevrijdend om naar zielen te kijken die nog méér in de puree zitten. Zoals Nyles, die in het begin van ‘Palm Springs’ in een hawaïhemd halfdronken rondbanjert op een trouwfeest dat hem zichtbaar gestolen kan worden. Waarom is Nyles de enige van de huwelijksgasten die zich niet aan de dresscode houdt? Hoe komt het dat hij op de dansvloer met achteloze precisie synchroon kan meeswingen met de andere genodigden? Omdat hij net als wij vastzit in een tijdlus natuurlijk: als enige in het universum herbeleeft Nyles steeds opnieuw dezelfde dag, hetzelfde huwelijksfeest, hetzelfde dansje.

Deed Phil de weerman uit ‘Groundhog Day’ er aanvankelijk nog alles aan om de sleur te doorbreken, tot en met zichzelf vruchteloos doodrijden, dan is Nyles al lang op het punt gekomen dat hij zich met een extreme gelatenheid in de cyclus laat meedrijven. Tót er voor de eerste keer sinds mensenheugenis iets verrassends gebeurt: ook Sarah, de zus van de bruid, wordt in de woestijn opgezogen door dezelfde vortex die Nyles lang geleden in de time loop heeft gebracht. In een universum dat elke dag wordt heropgestart, vormen Nyles en Sarah samen een soort minibubbel, waarbij haar opstandigheid een fris tegengewicht vormt voor de lankmoedige wijsheid die hij tijdens zijn verblijf in de lus heeft opgebouwd: ‘Spijt is een vluchtig gevoel. Het drijft weg, net als alle andere gevoelens.’ Dankzij Sarah vindt Nyles de energie terug om van elke dag iets bijzonders te maken: zo waagt het stel zich aan een gay-achtig dansje in een redneckbar en proberen ze allerlei tactieken uit om het huwelijk lekker te verknallen.

‘Palm Springs’ exploreert, op een weliswaar speelse manier, zelfs nog iets méér dan ‘Groundhog Day’ de meer duistere consequenties van een lange opsluiting in een loop. Duurde de lijdensweg van Phil in ‘Groundhog Day’ ongeveer tien jaar (toch volgens regisseur Harold Ramis), dan krijgen we in ‘Palm Springs’ aanwijzingen dat Nyles, die zich zijn vroegere leven zelfs niet meer kan herinneren, al miljoenen jaren in die glitch vasthangt – een notie die ons een ferme opstoot van existentiële angst bezorgde. De time loop-experimenten van Nyles werken vaak op de lachspieren (de snikkel in de butthole!) maar zo gaaf als ‘Groundhog Day’ wordt het nooit: díé film kon dan ook beschikken over het melancholische aura en de onthechte uitstraling van Bill Murray. Maar in het minigenre van de tijdlusfilm (zie ook: ‘Edge of Tomorrow’, ‘Happy Death Day’ en ‘The Map of Tiny Perfect Things’) behoort ‘Palm Springs’ beslist tot de subtop. En als u ons nu een dagje wilt excuseren: het is tijd om al zoenend met ons droommeisje in de vortex te verdwijnen.

Nu op Amazon Prime.