Passion (★★★1/2☆)

Brian De Palma: fascinerend in de jaren zeventig (‘Sisters’, ‘Obsession’, ‘Carrie’), groots in de jaren tachtig (‘Dressed to Kill’, ‘Blow Out’, ‘Scarface’, ‘Body Double’, ‘Casualties of War’), wisselvallig in de jaren negentig (‘The Bonfire of the Vanities’, ‘Carlito’s Way’, ‘Mission: Impossible’), ogenschijnlijk opgebrand in de jaren 2000 (‘Mission To Mars’, ‘Femme Fatale’, ‘The Black Dahlia’, ‘Redacted’).

En nu voorzichtig weer overeind krabbelend met ‘Passion’, een fijne en interessante stijloefening die de cineast met centen uit Frankrijk en Duitsland draaide (in Hollywood lusten ze De Palma al een tijdje niet meer). Toegegeven, ‘Passion’ staat zeker niet op de hoogte van zijn allerbeste werk - we misten een ademafsnijdende topscène die de film had kunnen optillen naar het virtuoze niveau van ‘Blow Out’ of ‘Body Double’ - maar je voelt dat De Palma stilaan weer in topvorm begint te komen, dat hij zich voor het eerst sinds lang aan de rand van de Zone bevindt. Het gaat hier overigens níét om een drama over perziken (hebt u ‘m?), maar om een remake van de allerlaatste film van de in 2010 overleden Franse regisseur Alain Corneau, ‘Crime d’amour’ - op zich geen onaardige thriller over de bizarre relatie tussen een machtsgeile zakenvrouw (Kristin Scott Thomas) en haar getalenteerde pupil (Ludivine Sagnier). De ietwat melodramatische plot van de oorspronkelijke film is goeddeels bewaard gebleven, maar De Palma doet er zijn eigen ding mee: hij spitst zich meer dan Corneau toe op de obsessieve mind gamestussen de twee vrouwen, trekt de onderhuidse lesbo-erotiek resoluut naar de oppervlakte, en poot het drama neer in de strakke designdecors van een Berlijns reclamebureau waar de werknemers blijkbaar niets liever doen dan mekaar een dolk in de rug steken. De Palma heeft (uiteraard!) ook zijn bekende dada’s aan het verhaal toegevoegd: dubbelgangsters, blondines, een heerlijk lang uitgesponnen moordscène, een paar vleugjes trashy humor, de onvermijdelijke knipoogjes naar Hitchcock, een campy soundtrack van huiscomponist Pino Donaggio, een beklemmend niets-is-wat-het-lijkt-sfeertje, en een visuele stijl die wordt gekenmerkt door een dromerige elegantie – in één van de mooiste, best gechoreografeerde scènes zitten we gelijktijdig te kijken naar een wondermooie dansvoorstelling op muziek van ClaudeDebussy en naar een bloederig moordtoneel. Een reclamespot voor een ultramoderne smartphone is voor De Palma dan weer een prachtig excuus om uit te pakken met een schitterende scène die – u moet het zien om het te geloven - geheel werd opgenomen vanuit de kontvan een meisje. Dat de plot echt werkt – ondanks een flink gaatje hier en daar - komt ook door de boeiende, sensueel geladen wisselwerking tussen de twee knappe hoofdactrices: girl with the dragon tattoo Noomi Rapace is steengoed als de al bij al niet zo deugdzame pupil, en het grofzinnelijke hoge bitch-gehalte van schoonheid Rachel McAdams (‘Midnight in Paris’, ‘Sherlock Holmes’) wist ons naar het puntje van onze stoel te brengen. Alles bij elkaar genomen zweemt ‘Passion’, met die licht surreële atmosfeer, heel fel naar ‘Sisters’ en ‘Obsession’, twee vroege De Palma-parels uit respectievelijk 1973 en 1976. Het lijkt wel alsof Brian weer van voren af aan is begonnen, waaruit wij dan alleen maar kunnen besluiten: the best is yet to come.

Bekijk hieronder de trailer: