Pedro Elias: ‘Op seksueel vlak ben ik geen ontdekkingsreiziger. Ik hoef geen kaviaar op tepelhoven te smeren om opgewonden te raken’

Juich ende hulde: vanavond is Pedro Elias weer op uw beeldscherm te zien! Voor de gelegenheid is echter niet Wesley Sonck maar Ella Leyers zijn BFF, want Elias schuift aan in ‘De Ideale Wereld’. Pedro Elias is een vreemde mix van zondagskind, doemdenker, hypochonder en levensgenieter, zo bleek uit de 7 Hoofdzonden die we hem eerder al eens afnamen. ‘Het is gênant hoe goed je me begint te kennen.’

(Dit interview verscheen oorspronkelijk op 25 mei 2020)

Nog voor onze beeldbelverbinding goed en wel op punt staat, begint Pedro Elias al te biechten. Een uur nadat hij enthousiast had toegezegd op onze 7 Hoofdzonden, vertelt hij, heeft hij even getwijfeld of hij het hele interview niet beter kon afbellen.

PEDRO ELIAS «Ik ben niet labiel, maar ik kan me van het ene op het andere moment intens droevig voelen. Plots besluipt die doemgedachte me - het gaat slecht aflopen met Rover - en dan verzuurt alles.»

Een jaar geleden stelden dokters leukemie vast bij de 4-jarige zoon van Elias en zijn vrouw Evelien Broekaert. Na de eerste mokerslag - 'Evelien en ik zijn beginnen te krijsen als gewonde dieren' - kwam het hoopvolle nieuws: Rover gaat het halen. Hij heeft een milde vorm. Sindsdien heeft het hele gezin Elias de schouders gezet onder Rovers loodzware genezingsproces. (Belangrijk: In april 2021 liet Elias weten dat zijn zoon de ziekte overwon en kankervrij werd verklaard, red.)

ELIAS «Alles in mijn hoofd is op dit moment gelieerd aan Rovers situatie. Het heeft alles in mijn leven een nieuw kader gegeven. Ook geloof.»

HUMO Ben jij gelovig?

ELIAS «Nee, en dat speelt me nu parten. De mens heeft het geloof uitgevonden om zin te geven aan zijn sterfelijkheid. Sinds ik brutaal met mijn neus op de eindigheid ben geduwd, merk ik dat ik die parachute van het geloof mis. Door nergens in te geloven, heb ik me niet ingedekt. Eigenlijk zou ik nu met mijn kampeerbusje naar een bos willen rijden, me daar een week afzonderen en een plan verzinnen. Ik moet een antwoord bedenken op de vraag: waarin kan ik geloven, als het fout loopt? Tot welke mogendheid kan ik me wenden om bescherming te vragen voor mijn zoon en mijn gezin?»

HUMO Bijgelovig ben je wél. Of is keihard 'Yeti!' roepen, telkens als je een Skoda Yeti in het straatbeeld ziet, een milde vorm van tourette?

ELIAS «Dat is absoluut bijgeloof. Doe ik het niet, dan sterft er iemand van mijn familie. En ja, ik weet dat het niet gelukt is met mijn vader: hij is zeven maanden geleden gestorven. Maar dan redeneer ik: misschien was hij wel vroeger gestorven als ik het een keer niet had gedaan. Nu doe ik het voor mijn moeder, vandaag zelfs al twee keer.»

GULZIGHEID

HUMO Kan eten je troost bieden?

ELIAS «Ja. Ik ben sinds de quarantaine 7 kilo afgevallen. Precies de 7 kilo die ik tijdens Rovers zware behandelfase was aangekomen. Hij moest veel beenmergpuncties en ruggenprikken ondergaan. Als ouder is het gruwelijk om je kind daarvoor in de operatiekamer achter te laten. Die puncties gebeurden altijd om negen uur 's ochtends. Dan zat ik al een smos te eten, puur uit balorigheid: foert! Maar wie eet nu zo vroeg al een smos? Dat is om obesitas vragen.»

HUMO Ben jij vatbaar voor verslavingen?

ELIAS «Ik heb alleen gerookt, maar daarmee ben ik gestopt op de dag dat Rover zijn diagnose kreeg. (Toont een app op zijn smartphone) Kijk, ik ben nu precies één jaar, twee maanden en negen dagen geleden gestopt. Ook dat had alles met bijgeloof te maken: 'Als ik stop met roken, dan haalt Rover het.' Die opoffering was mijn deal met het universum. De eerste dagen had ik niet alleen een immens verdriet, ik zat ook met afkickverschijnselen. Maar ik moest en zou doorbijten. Ik vond het grof iets kankerverwekkends te doen terwijl mijn zoon ertegen zat te vechten.

»Ik heb overduidelijk een obsessief karakter, maar dat probeer ik op onschuldige dingen bot te vieren. Drugs heb ik wel geprobeerd, maar nooit in problematische proporties. Coke heb ik nooit gebruikt, het lijkt me te gezellig.»

HUMO Je bent de zoon van een Catalaanse wijnhandelaar, maar drinken interesseert je niet zo.

ELIAS «Als ik drink, dan drínk ik. Dan is de avond pas geslaagd als ik naar huis ga met looksaus in mijn baard en een scheur in mijn trui. Gelukkig gebeurt het zelden. Alcohol is een roesmiddel om te ontsnappen. Thuis van één glaasje nippen is niks voor mij. Wat heb je daaraan?»

HUMO Volgens je vrouw ben jij een man van extremen. Kun jij iets een béétje doen?

ELIAS «Nooit. Ik kan niet een béétje gaan fietsen. Ik moet zo hard fietsen dat er een niersteenaanval op volgt. Die heb ik, trouwens. Niet omdat ik zo'n Bourgondiër ben, maar vanwege een genetische speling van het lot. Vroeger was het een jaarlijks terugkerend fenomeen. Dan moest ik medicatie slikken of de stenen laten verbrijzelen. Eén keer heeft mijn hond het doosje pillen opgegeten. De dokter heeft hem gelukkig nog gered, maar het is wel typisch voor mij: de ene dag het baasje een niersteenaanval, de volgende dag de hond bijna dood.»

HUMO Je slaagt er ook niet in een béétje hypochonder te zijn.

ELIAS «Nee. Iemand moet maar een ziekte vermelden of ik denk al dat ik ze heb. Toen ik mijn dochter Bonnie daarnet op het pleintje leerde fietsen, ben ik aan de praat geraakt met een dakloze op een bankje. Zijn vrouw was op 31-jarige leeftijd doodgevallen in de zetel. Dan kan ik alleen maar denken: ik moet Evelien straks nog eens goed vastpakken, het zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn. Sinds Rover ziek is, denk ik heel vaak dat ik kanker heb - keelkanker, huidkanker, noem maar op - en zit ik bijna wekelijks bij de dokter. Maar sinds de lockdown ben ik al negen weken niet meer kunnen gaan en ik leef nog. Ik boek vooruitgang.

»Mijn hypochondrie had ik gemeen met mijn papa. Dertig jaar lang zat hij elke ochtend bij het ontbijt in 'Le Larousse Médical' (een medische encyclopedie, red.) te bladeren. Sprak ik hem daarop aan, dan zei hij: 'Ja, maar ik leef nog, dus het helpt!' Hij at ook elke ochtend drie teentjes look. Eigenlijk vind ik dat mooi. Hypochondrie heeft een slechte naam, maar je zou het net zo goed een ode aan het leven kunnen noemen. Het wil zeggen dat je graag leeft. Natúúrlijk leef ik graag: ik heb een schitterend gezin, keitoffe vrienden, een leuke job. Wie zou dan dood willen? Ik sta gewoon gulzig in het leven.»

TRAAGHEID

ELIAS «Ik veer elke dag uit mijn bed. Het probleem is dat ik zo hard veer dat de rest van mijn gezin niet anders kan dan meeveren. Ik kan niemand laten uitslapen. Ik voel me schuldig als ik in bed blijf liggen omdat ik dan niks doe met mijn leven. Zelfs als ik moe of verdrietig ben en geen kracht heb om te joggen of te wandelen, sta ik vroeg op om naar de carwash te gaan. Vanochtend stond ik er al om halfnegen. Het reinigende aspect van zo'n carwash vind ik heerlijk. Dat heb ik ook met in bad gaan: voor mij heeft dat iets sacraals. Vragen mijn huisgenoten hoe vaak ik al in bad ben geweest, dan durf ik weleens geminimaliseerde cijfers voor te leggen. Je kunt niet genoeg in bad gaan, vind ik. Heb ik zorgen, dan kruip ik in bad. Het geeft me rust.»

HUMO Klinisch is ADHD nooit bij je vastgesteld, maar je vermoedt wel dat je het hebt.

ELIAS «Als kind heb ik jarenlang rondgelopen met buikpijn. Ik moest mezelf zo hard tot de orde roepen om stil te blijven zitten op de schoolbanken dat ik er een fysieke pijn aan overhield. Elke ochtend stond ik op met een knoop in mijn maag, maar ik heb het nooit aan mijn ouders verteld. Ze hebben me altijd aanvaard als een wilde jongen. Ik ben mijn tanden kwijtgespeeld op mijn fiets, mijn vingers belandden tussen de liftdeur, mijn tenen tussen de roltrap, en telkens reden ze gedwee met me naar de spoeddienst.

»De buikpijn is pas verdwenen met ouder worden. Toen wist ik mijn energie op andere manieren te kanaliseren. Door maniakaal te gaan zwemmen, bijvoorbeeld. Urenlang zat ik in dat bad, tot de badmeester zei: 'Eruit, ik wil naar huis.'»

HUMO Je goede vriend Bent Van Looy suggereerde dat al dat baantjes trekken een krampachtige poging was om ergens van weg te zwemmen.

ELIAS «Dat kan kloppen. Als ik uit dat bad kwam, zweefde ik op de gelukshormonen van de inspanning. Maar zodra ik in de zetel plofte, ging de motor in mijn hoofd weer aan. Ontsnappen aan een probleem lukt niet, daar ben ik wel achter gekomen. In de weltschmerzfase van mijn leven trok ik weleens dramatisch de deur achter me dicht om naar de andere kant van de wereld te vluchten, weg van één of andere mislukte liefde. Stond ik daar na uren vliegen in de Australische outback, waar ik een jaar gewoond heb, maar de pijn was dezelfde. Weglopen gaat niet. Dat is ook wat de situatie met Rover zo vermoeiend maakt: we kunnen er niet van weglopen. Het is een marteling, waar je geen weekje vrijaf van kunt nemen.

»Ik heb ook nog geen tijd gehad om te rouwen over mijn papa. Telkens als ik in de auto stap, tik ik zijn doodsprentje aan in de zonneklep. Dat is mijn kleine ritueel om hem te gedenken. Naar zijn graf kan ik nog niet: dat ligt in de Spaanse Pyreneeën. Maar ik ga pas in die pijn duiken als ik Rover op het droge heb gekregen.»

HUMO Het is wel een heel rationele gedachte om pijn uit te stellen.

ELIAS «Ja, en ik heb schrik dat mijn hoofd er op een bepaald moment anders over zal beslissen. Gelukkig heb ik een heel goeie partner, die me voor dat moment probeert te behoeden.

»We hebben het nu de hele tijd over verdriet, maar verwar mijn verdriet alsjeblieft niet met zelfmedelijden. Ik vind mezelf niet zielig en kwel mezelf ook niet met de 'waarom ik?'-gedachte. We moeten erdoor, net als zoveel ouders.»

HUMO De confrontatie met het allerverschrikkelijkste durft weleens een beter mens van ons te maken.

ELIAS «Ik zou niet durven beweren dat ik nu een beter mens ben, maar ik heb wel een zekere mildheid bij mezelf ontdekt. Op mijn talloze ritten van en naar Gasthuisberg - we hebben er acht maanden lang praktisch gelogeerd - begon het me te dagen dat, als iemand me de pas afsneed op de snelweg, ik niet langer dacht: klootzak. Misschien komt die mens wel van de darmkankerafdeling of heeft hij net iemand verloren, dacht ik. Ik ga er nu van uit dat eikelig gedrag kan voortkomen uit iets ergs dat mensen hebben meegemaakt.»

GRAMSCHAP

ELIAS «Een vriend van me zei in zijn studententijd: 'Ik heb zo'n zin om te brullen, maar ik weet nog niet wat.' Ik vond dat fantastisch: hij wist al dat hij een strijder wilde worden en ergens voor wilde gaan staan, maar hij wist nog niet waarvoor. Ik heb dat een beetje met boos zijn: ik wil boos zijn, maar ik weet nog niet op wie. Het kan niet anders dan dat ik diep vanbinnen razend ben om wat onze zoon moet ondergaan. Ik weet alleen niet op wie ik die kwaadheid moet richten.»

HUMO Zit er doorgaans veel woede in jou?

ELIAS «Niet echt. Ik kan veel verdragen. Ook in de opvoeding ben ik heel rustig, tot ik opeens ontplof. Ik heb moeten leren sneller boos te worden, sneller mijn frustraties te ventileren.»

HUMO Kun je je kwaad maken op een kind met kanker?

ELIAS «Ja, dat kan. Alleen kan ík het niet. De dokter zei het ons nochtans van bij het begin: 'Voed Rover op, want het komt goed met hem.' Evelien was het daar helemaal mee eens - 'We gaan er geen rotkind van maken' - maar ik heb dat helaas genegeerd. Laf van mij, want nu laat ik het streng zijn volledig aan haar over. Ik ben een pussy op dat vlak. Ik denk: na wat jij allemaal hebt meegemaakt, zal ik wel opruimen in jouw plaats. Maar zeg het niet aan de mama (lacht).

»Mateo, mijn zoon van 15, is aan het puberen en daarbij horen de nodige botsingen. Ik maak daar doorgaans weinig woorden aan vuil. Hij weet dat ik er altijd voor hem zal zijn, maar hij weet ook dat het zíjn leven is en dat hij er zelf iets van moet maken. Het moreel kompas heeft hij, aan hem om het te gebruiken. Ik hoef niet voortdurend te herhalen wat mag en wat niet mag. Dat heeft niets te maken met luiheid, eerder met mijn eigen afkeer van gezag. Het boeit me niet om de baas te zijn, maar ik kan er ook niet tegen als iemand mij de les spelt. Ni Dieu, ni maître. Zo was mijn vader ook. Ik heb de minst strenge opvoeding ooit gekregen. Ik heb nooit de behoefte gehad om te rebelleren.»

HUMO In één van de laatste gesprekken met je vader heb je hem gezegd hoe hard jullie op elkaar lijken.

ELIAS «Daar ben ik zo dankbaar voor. Mijn vader was niet de meest communicatieve mens. Hij kwam hier elke week naar de match van Barça kijken. Dan tikte hij met zijn ring tegen de ruit om de kindjes niet wakker te maken - dat geluid mis ik zo hard - en zaten we naast elkaar in de zetel. Dat was onze manier om te zeggen: ik hou van u.

»Op het eind lag hij in het ziekenhuis - hij was gevallen op zijn hoofd en geopereerd. Ik was naar een match gaan kijken in een voetbalcafé, maar na 30 minuten ben ik het daar afgebold, omdat de ober zo boertig deed. In het ziekenhuis vertelde ik mijn vader dat ik naar dat bepaalde café was geweest om voetbal te kijken. 'Daar ben ik het jaren geleden een keer afgebold, omdat de ober zo onbeleefd was,' zei hij. 'Papa, wij zijn precies hetzelfde,' heb ik hem gezegd. Hij keek me aan met een twinkeling in zijn ogen. Mijn moeder zag in die twinkeling een teken dat de dood al nabij was, maar ik vond ze vooral mooi.»

HUMO Welke eigenschappen deelde je nog met je vader?

ELIAS «Ik kijk niet graag naar mezelf - ik zie te veel dingen waarop ik afknap - maar toen ik mezelf onlangs toch een keertje bezig zag in 'De Container Cup', vielen de gelijkenissen met mijn vader me op. Hoe ik een steek opbouw - nu ga ik Wesley Sonck bij z'n chokkedezen hebben - dat is exact mijn vader. Hij was een practical joker. Wij hebben heel vaak de slappe lach gehad samen.

»Een racistische buurman had het vroeger altijd op ons gemunt - vandaag zie je veel kleur op straat, maar destijds waren wij de getaande outsiders. Parkeerde mijn vader tegen de rijrichting, dan belde hij de politie. Op een keer is mijn vader een nepdrol voor zijn deur gaan leggen. Hij belde aan, excuseerde zich uitvoerig voor de drol die onze hond voor zijn deur zou hebben gelegd, en schepte vervolgens het hele ding op met zijn blote handen. Wij stonden achter de deur te schaterlachen. Die momenten mis ik het meest.»

HUMO Vind je ook minder fraaie eigenschappen van hem bij jezelf terug?

ELIAS «Moeilijke vraag, omdat ik momenteel niet zou weten wat ik fout doe (lacht). Schrijf dat maar niet op, dat is een heel gênant antwoord. Ik ben gewoon als iedereen: op het vlak van minder fraaie eigenschappen ben ik een medium.»

HOOGMOED

ELIAS «Of is jezelf een medium vinden een teken van hoogmoed? Want zo wil ik absoluut niet overkomen. Nu móét ik wel wat slechte eigenschappen verzinnen. (Denkt niet al te lang na) Ik zie het als een vorm van egoïsme dat ik mijn energie opdring aan mijn gezin. Telt dat als fout? Ik heb ook een groot eergevoel. Volgens mijn vrouw wijst dat op een groot ego, maar ik hou het er liever op dat ik allergisch ben voor onbeleefde boeren. Loop ik een postkantoor binnen en spreekt de loketbediende me aan zonder me aan te kijken - echt gebeurd - dan zal ik net zo lang zwijgen tot hij opkijkt. Evelien vindt het onnozel, maar ik kan enorm slechtgezind worden van dat soort gedrag. (Op dreef) Of mensen die op hun gsm bezig zijn terwijl ze je bedienen: ik snap dat niet. Alsof ik mijn mails zou checken terwijl ik een programma zit te presenteren. Noem me gerust een boomer, maar mensen verdienen je onverdeelde aandacht.

»Iedereen die op een podium staat, heeft een ego. Dat is ook niet erg, het mag alleen geen ziekelijke proporties aannemen. Ik blijf toch mijn grootste criticaster. Ik zal mezelf nooit applaus geven, omdat ik wat ik doe zo relatief vind. Ik kan hoogstens een fijn gevoel hebben na een opname of een compliment, maar binnen de kortste keren ben ik dat aan het relativeren. Meestal met de gedachte: ik mag al blij zijn dat ik het niet heb verkloot.»

HUMO Zo streng voor jezelf.

ELIAS «Mijn vader zei altijd: 'No metas la pata.' Vrij vertaald: verkloot het niet. Ik heb in mijn leven al zoveel kansen gekregen. Ik zit nu vijftien jaar bij Woestijnvis en heb het grote geluk dat mensen me naar voren blijven schuiven om dingen te doen. Dat wil ik niet verknallen en daarom doe ik altijd zo hard mijn best.»

HUMO Nu laat je het wel heel erg klinken alsof je zelf geen hand hebt in je succes.

ELIAS «Ik ben nooit bezig geweest met: hoe kan ik op een tv-scherm belanden? Het is allemaal organisch gegroeid. 'De Container Cup' is daar het beste voorbeeld van. Ze vroegen me een screentest te doen. Achteraf kwam Dirk (Van den Houte, programmamaker, red.) naar me toe: 'Het was echt niet goed, jij bent geen sportcommentator.' Ik kon hem alleen maar gelijk geven. Maar 's avonds kreeg ik telefoon: 'Het is nog steeds niet goed, maar je gaat het wel doen.' Wie boekt nu een slechte sportcommentator? Woestijnvis durft dat en dat vind ik fantastisch. En zo is het bij elk programma gegaan. Gunter Lamoot zou de sidekick van Sofie Lemaire worden in 'Bloot & speren'. Om de één of andere reden ging dat niet door en vroeg Jan Eelen of ik het niet wilde doen. Ik zei nee, maar een week later zat ik toch in de studio. Story of my life. Ik heb het grote geluk dat er altijd mensen zijn die in mijn plaats in mij geloven.»

HUMO Een echt zondagskind.

ELIAS «Precies. Nu sla ik het waarschijnlijk kapot, maar tot aan Rovers diagnose heb ik alleen maar geluk gehad. Alléén maar. (Nuanceert) Ik heb ook hard gewerkt, hoor. Toen ik nog teksten schreef voor Erik Van Looy, vroeg hij vaak om opnieuw te beginnen. Het is bij Woestijnvis geen Disneyland: met luiheid kom je er niet.»

HUMO Vrees je voor de toekomst van tv na corona?

ELIAS «Sommigen voorspellen nu de ondergang van de televisie, maar 'De Container Cup' is het perfecte voorbeeld van een programma dat er nooit was geweest zonder deze miserie. Het is een prachtig en helder idee - ik mag dat zeggen, want ik heb het niet zelf bedacht. Waarom zouden we dat niet nog een keer kunnen?»

HUMO Samen met Evelien heb je een fictiereeks geschreven. Komt die er?

ELIAS «Voorlopig wel. Gelukkig zijn er slimmere mensen die zich nu moeten buigen over de vraag hoe je fictie kunt maken in de anderhalvemetersamenleving. Zelf doe ik alsof er geen vuiltje aan de lucht is en concentreer ik me alleen op dingen bedenken. Naïef misschien, maar ik ga daar niet mee stoppen tot iemand me uit die bubbel komt trekken. Tot de badmeester weer komt zeggen: 'Eruit! Ik wil naar huis.'»

HUMO Ben jij ijdel?

ELIAS «Mijn vrouw vindt van wel, ik totaal niet. Van al dat sporten zou ik een veel beter lijf moeten hebben, maar ik eet gewoon graag. Sporten doe ik om mijn energie kwijt te kunnen, niet voor het strakke lijf. Dat komt toch nooit meer terug.»

HUMO Zou je stiekem niet graag zo'n wasbordje hebben als Wesley Sonck?

ELIAS «Ik zal je iets vertellen dat mij perfect samenvat: ik heb een keer heel hard gedieet om zo'n wasbordje te krijgen. Toen ik mijn doel eindelijk had bereikt, was dat het ongelukkigste moment van mijn leven. Ik kon enkel denken: nu kan ik het alleen maar weer kwijtspelen. Bij alles ga ik ervan uit dat het zal stoppen.»

HUMO Voor een zondagskind heb jij een serieuze bijbaan als doemdenker.

ELIAS «Da's waar. Ik heb al uren verkwanseld met verdrietig zijn om hypotheses. Ik heb mezelf al veel verdriet berokkend met de gedachte dat alles kapotgaat, terwijl ik intussen de ene na de andere kans krijg en ze niet verkwansel. Heel raar. Op het moment dat Rover ziek werd, zijn die twee kanten van mij omgedraaid. Het zondagskind trok voor het eerst het slechte lotje en is dus geen zondagskind meer, terwijl de doemdenker zichzelf voor het eerst verplichtte om te geloven dat alles goed zou komen. Zou ik nu een zaterdagskind zijn geworden? Een zondagskind dat een stapje terugzet? Want ik vind mezelf, ondanks alles wat ik meemaak, nog altijd een gelukzak.»

HEBZUCHT

HUMO Stel dat jullie fictiereeks straks een daverend succes wordt, met een grote zak geld als gevolg: waaraan spendeer jij dat geld dan?

ELIAS «Aan fietsen en rugzakken. Een mens kan nooit genoeg fietsen en rugzakken hebben.»

HUMO Omdat je met een rugzak op je fiets kunt springen en de horizon tegemoetrijden?

ELIAS «Ik denk dat we daar inderdaad niet meer achter hoeven te zoeken: fietsen en rugzakken zijn mijn vorm van vrijheid.

»Evelien en ik hebben net een nieuw huis gekocht - waanzin in coronatijden, ik weet het, maar we wilden eens iets spannends doen, zonder dat het gevaarlijk is of er chemo bij komt kijken. Ik droom ervan daar een zwemvijver aan te leggen, omdat ik heel graag een oude man wil worden die 's ochtends door zijn tuin huppelt en in de zwemvijver plonst. (Denkt na) Maak er maar een zwemvijver in de vorm van mijn initialen van, dan klinkt het toch een beetje als hebzucht, want verder moet ik je teleurstellen: ik wil, qua materiële bezittingen, niks. Er zijn maar twee dingen die ik absoluut wil: een leuk huis en een kampeerbusje. Ik heb ze allebei, dus wat moet ik mezelf nog meer wensen? Ik ben wellicht de enige mens die elke week op de Lotto speelt en hoopt dat hij nooit het grote lot wint.»

HUMO Dat moet je even uitleggen.

ELIAS «Wie wil nu 100 miljoen? Dat is alleen maar miserie. Je weet nu al dat je niet genoeg zult weggeven aan de armen. Wat je zelf houdt, zal afgunst veroorzaken. En dan word je allicht ook nog ontvoerd voor een grote som losgeld - ik bén al een vingertop kwijt. Als ik ooit win, dan hoop ik op 10.000 euro en genoeg geld voor een zwemvijver. Geen frank meer.»

JALOEZIE

HUMO Ben jij weleens jaloers?

ELIAS «Nee. Dat wordt hier een lastig gesprek, want ik geef geen enkele fout toe (lacht). Ik kan alleen blij jaloers zijn. Afgunst is mij vreemd. Ik heb op dat vlak een heel heldere filosofie: vergelijk jezelf niet met een ander. Ik doe dat niet met loon, bezittingen of gezinssituaties. Iedereen regelt z'n eigen ding, en ik het mijne. Het jaloezie-gen bezit ik niet.»

ONKUISHEID

ELIAS «Tot ik Evelien leerde kennen, was ik ervan overtuigd dat bedrog altijd het einde van mijn relatie zou inluiden. Ik zou me daar niet overheen kunnen zetten, dacht ik. Hypocriet van me, want ik heb me er zelf weleens aan bezondigd. Maar ik ben geëvolueerd. Ik wil Evelien hier geen vrijgeleide geven, maar ze is de eerste vrouw bij wie ik denk: haar zou ik dat vergeven. Wij hebben al zoveel meegemaakt en zijn al zo goed geweest voor elkaar, dat we onuitwisbaar zijn. Wij blijven nog heel lang samen.

»Op seksueel vlak ben ik geen ontdekkingsreiziger. Ik hoef geen kaviaar op tepelhoven te smeren om opgewonden te raken. Er zijn een paar klassiekers, die hun nut hebben bewezen en prima werken. Wat ik ook niet snap, is dat sommige mensen opgewonden raken van seks met iemand die daar geen zin in heeft, of het nu gaat om iemand die te jong, te dronken of niet bij het volle verstand is. Het zal wel mijn ego zijn dat nu spreekt, maar ik moet het gevoel hebben dat mijn partner naar me verlangt, dat ik onweerstaanbaar ben. Seks moet smachtend zijn. In een vaste relatie is dat moeilijk vol te houden, maar daarvoor doet humor dan weer wonderen.»

HUMO Jij lijkt me iemand die zelfs in bed grappen uithaalt.

ELIAS «Het is gênant hoe goed je me begint te kennen. Maar ik ben niet de enige: Evelien doet dat ook. Mijn vrouw is de ideale combinatie van mooi en grappig. Wij kunnen niet normaal doen.»

HUMO Zelfs niet tijdens de seks?

ELIAS «Waarom wel? Seks ís lachwekkend. Ik wil mijn gezicht niet zien terwijl ik het aan het doen ben. Laatst was ik omgekeerd in bed gaan liggen, met mijn voeten op het kussen. Daar heb ik een halfuur vol spanning liggen wachten tot Evelien kwam slapen, gewoon om haar het donsdeken te zien wegtrekken en mijn voeten te zien kussen. Lachen!»

HUMO Vreemde vorm van voorspel hebben jullie.

ELIAS «Na een goeie slappe lach kan er veel. Maar je hebt gelijk: bepaalde vormen van humor werken niet als voorspel. Scheten in bed kunnen voor hilariteit zorgen, maar dan weet je dat er van seks geen sprake meer is. Ik vind het soms een moeilijke afweging: wil ik de schetenmop maken of wil ik seks? Kiezen voor de scheet is soms sterker dan mezelf.»