Peter Van de Veire denkt in ‘Het rad’ scherper te zijn dan hij daadwerkelijk is

Opdat we vooral niet zouden denken dat ‘Het rad’ in de luwte plots exclusief geworden was, begon de derde jaargang met maar liefst twéé bekende bordjesdraaiers. Christoff en Willy Sommers dan nog. Dat die het op een zingen zouden zetten, daar kon je natuurlijk donder op zeggen. Visioenen van een denkbeeldige braderie kwamen prompt in me op, want als je iets kunt zeggen over dit programma, dan is het wel dat naast het rad ook vooral het schnabbelcircuit er draaiende in wordt gehouden. James Cooke had als zogeheten letterzetter zelfs zijn verloofde meegebracht – misschien hadden ze elk een helft van het alfabet ingestudeerd – en op woensdag daagde Lennart Driesen uit ‘De mol’ nog eens op. Volgens mij deed Lennart, in wie ik voor alle duidelijkheid een geschikte peer vermoed, goed aan die tijdige acte de présence, want voor je het weet is er straks weer een nieuwe mol. De concurrentie op de braderie is onverbiddelijk.

Dinsdag was vanuit noordelijke richting Gordon afgezakt naar ‘Het rad’. Peter Van de Veire introduceerde hem als ‘de gróte Gordon’. Niemand zal kunnen zeggen dat ik Van de Veire niet naar waarde weet te schatten, want mijns inziens is hij één van de weinige vakmannen in zijn branche. In ‘Het rad’ echter lijkt zijn huismerk aan ironie me meer een overlevingstactiek. Soms krijg ik ook de indruk dat hij denkt scherper te zijn dan hij daadwerkelijk is. Misschien is ook dat zelfbescherming. Wat weet ík er ook van? Alleszins vond ik het opmerkelijk dat hij De Toppers, waaraan Gordon ooit medeplichtig was, omschreef als ‘De Romeo’s maar dan écht goed’. Ik herinner me namelijk dat ‘Het rad’ in de allereerste aflevering uitgerekend diezelfde Romeo’s vrij podium schonk. ‘Ben je blij dat je hier bent?’ vroeg Van de Veire aan Gordon. ‘Nee,’ zei die. Toch nog gelachen.

De deelnemers aan ‘Het rad’ lijken me nog altijd vele malen camerafähiger dan de gemiddelde spelkandidaat. ‘Beter gedresseerd’ kan ook. Stuk voor stuk geven ze blijk van een persoonlijkheid, maar evengoed wordt er niet van hen verwacht dat ze die ook uitgebreid uit de doeken doen, want meer dan inwisselbaar kijkvoer voor het kijkvee worden ze niet geacht te zijn. Als hun aflevering er weer op zit, weet ik nog altijd niet wie ze zijn. Nu, dient er zich toevallig een West-Vlaming aan, dan wordt er niettemin kort stilgestaan bij de aanfluiting van het territorialiteitsbeginsel die zich daarbij geheid voordoet, en eventuele aberraties in het privéleven mogen ook altijd toegelicht worden ter vermaak van het publiek. Zoals bij Bert, die een trauma overgehouden had aan een ‘Blokken’-deelname door voor de opnames stevig in te drinken en vervolgens roemloos de mist in te gaan. Nu slaagde Bert erin om ‘rododandrons’ te antwoorden toen er naar rododendrons gezocht werd. Misschien lag het destijds toch niet helemaal aan de alcohol.

Kitsch is volgens mij iets waar je, in het minst schadelijke geval, bij belandt na vruchteloos hoger gemikt te hebben. In ‘Het rad’ is kitsch echter de bedoeling. Waarop heb je dán eigenlijk gemikt, vraag ik me af?