Pijnlijk: met het rampzalige ‘The Book of Boba Fett’ maakt Disney het ‘Star Wars’-universum tot een lachertje

Het bericht dat Lady Gaga het ondanks haar topprestatie in ‘House of Gucci’ moet stellen zonder Oscarnominatie ontlokte ons deze week weliswaar een welgemeende ‘Maar allé!’, maar over het algemeen staat uw dienaar bij zijn huisgenoten (Iejoor en Teigetje) gekend als een rustige jongen die zich zelden op stang laat jagen. Iejoor en Teigetje schrokken zich dan ook de pleuris toen wij een tijdje geleden onder het brullen van ‘NÉÉÉÉÉÉÉ!!!’ de armen ten hemel wierpen, als een razende eekhoorn de gordijnen inklommen, en van pure colère een gat in het plafond sloegen. De aanleiding voor die angstaanjagende opstoot van berserkerwoede was een scène in de zesde aflevering van ‘The Book of Boba Fett’ - zometeen méér over die scène.

Voor diegenen onder u die de voorbije weken in de wolkenstad Bespin vertoefden: in ‘The Book of Boba Fett’ op Disney + volgen we de lotgevallen van de beruchte intergalactische premiejager Boba Fett, die zich op de woestijnplaneet Tatooine met de hulp van de huurling Fennec Shand tot de nieuwe misdaadlord tracht te kronen. Een echte pageturner kunnen we ‘The Book of Boba Fett’ niet noemen, zo schreven wij zeven weken geleden over de eerste aflevering, en daar hebben we na het bekijken van de teleurstellende, door ‘The Magnificent Seven’ geïnspireerde seizoensfinale eigenlijk niets meer aan toe te voegen.

Tenzij dan dat we het nu echt wel een beetje hebben gehad met het gerotzooi van de scenaristen met de fundamenten van het door ons zo geliefde ‘Star Wars’-universum (voor wie het nog niet wist: wij vinden ‘The Empire Strikes Back’ de beste film aller tijden). Om maar enkele voorbeelden van dat gerotzooi te geven: de Tusken Raiders, die bende sinistere zandcreaturen uit de allereerste ‘Star Wars’, ontpoppen zich in ‘The Book of Boba Fett’ ineens tot lieve teddyberen. De Rancor, met wie Luke in ‘Return of the Jedi’ in de krochten van het paleis van Jabba The Hutt een duel op leven en dood uitvocht, blijkt ineens te behoren tot een aaibare diersoort met een liefdevolle inborst.

Kortom: alles waar in de oorspronkelijke trilogie gevaar van uitging, wordt in ‘The Book of Boba Fett’ vakkundig gestript van dreiging en mysterie - zelfs Boba Fett himself! Leerden we Boba in ‘The Empire Strikes Back’ en ‘Return of the Jedi’ kennen als een grimmige booswicht die het op een bepaald moment zelfs waagt om eisen te stellen aan Darth Vader, dan laat Boba zich in de serie kennen als een altruïstische vredesduif die vol afschuw het hoofd afwendt wanneer hij ziet hoe een man wordt neergeknuppeld. Lortha Peel, de waterhandelaar uit het arbeidsdistrict die in Chapter 3 bij Boba op audiëntie komt, heeft het dan ook bij het rechte eind wanneer hij stelt dat niemand nog respect heeft voor Boba. Laten we eerlijk zijn: zonder die helm, die hem in ‘The Empire Strikes Back’ en ‘Return of the Jedi’ zo onheilspellend en raadselachtig maakte, dwingt Boba geen enkel ontzag af.

Eén van de allergrootste ‘Duh!’-momenten zat evenwel in Chapter 5, wanneer de Mandalorian ineens terugkeert en doodleuk de serie overneemt, terwijl Boba zélf, in het programma dat nochtans zijn naam draagt, in geen velden, wegen of sterrenstelsels nog valt te bespeuren. Raar. Maar wat ons bloed pas écht deed koken, was die ene scène in Chapter 6 waarin Luke Skywalker en die vermaledijde Baby Yoda samen in het gras zitten te mediteren en de Force gebruiken om... een zwerm kikkers de lucht in te laten zweven. What the fuck? In één van de allermooiste scènes uit ‘The Empire Strikes Back’ zien we hoe de op Dagobah gestrandde Luke en de échte Yoda de Force aanwenden om Lukes in het moeras gezonken X-Wing-Fighter omhoog te laten zweven: een magisch moment waarbij je de Force tot in je eigen ziel voelt trillen. In ‘The Book of Boba Fett’ daarentegen zien we hoe diezelfde Luke - of beter gezegd: een soort spookLuke die van ver een beetje op hem lijkt - en Baby Yoda de Force inzetten om het voor de lol kikkers te laten regenen. Sorry, maar dit is een regelrechte sellout, een platte uitverkoop van ‘Star Wars’-magie, een grol die van de hele mythologie een lachertje maakt.

Tijdens die scène beseften wij met een schok iets pijnlijks: namelijk dat, tien jaar nadat Lucasfilm werd overgenomen door de Walt Disney Company, de verkleutering of de Disneyficatie van ‘Star Wars’ definitief is bezegeld. Het zat er natuurlijk aan te komen. Kijk, zelf vonden wij de sequel-trilogie (‘The Force Awakens’, ‘The Last Jedi’, ‘The Rise of Skywalker’) verfrissend, gedurfd, meeslepend en overrompelend, maar veel andere ‘Star Wars’-fans waren niet klaar voor de emotionele complexiteit en diepgang van het verhaal en hadden het gevoel dat er met hun favoriete franchise werd gesold. Geschrokken door die negatieve backlash, besloot Disney volgens ons om het over een andere boeg te gooien en om van ‘The Mandalorian’ en ‘The Book of Boba Fett’ twee laagdrempelige producten te maken die niemand tegen de haren instrijken. Geen intrigerende booswicht meer die worstelt met existentiële twijfels (Kylo Ren), maar een knuffelbare Baby Yoda. Geen verbitterde Luke die zoals in ‘The Last Jedi’ zijn eigen lichtsabel wegsmijt, maar een aardige Luke-kloon die met een zweverig glimlachje kikkers in de lucht laat zweven. Niet de sinistere Boba Fett uit ‘The Empire Strikes Back’, maar een sympathieke Boba die vanaf nu in de galerij van gezellige Disneyfiguurtjes mag plaatsnemen tussen Stampertje uit ‘Bambi’ en de dwergen uit ‘Sneeuwwitje’. Disneyficatie.

En dat laatste stemt ons droef - even droef als Yoda en de geest van Obi-Wan die op Dagobah met lede ogen het vertrek van Luke in zijn X-Wing starfighter gadeslaan. Is onze hoop dat het ooit nog iets wordt met ‘Star Wars’ daarmee definitief vervlogen? Het antwoord komt van Yoda: ‘No. There is another.’