‘Queen Charlotte: a Bridgerton Story’ is onverhoopt beter dan het origineel, maar sommige seksscènes zijn heel erg fout

Beste lezers, het is met groot genoegen dat ik u kan meedelen dat ‘Queen Charlotte’, een nieuwe maan in het ‘Bridgerton’-universum, iets doet wat niemand in de ‘ton’ had durven te hopen: beter zijn dan het origineel.

Nu is dat niet per se een bovenaardse prestatie, zoals toen ‘Better Call Saul’ gaandeweg het toch ook niet te onderschatten ‘Breaking Bad’ ging overvleugelen. Want ‘Bridgerton’ mag dan al twee seizoenen lang een van de grootste hits van Netflix zijn, als kostuumdrama stelt de serie niet zoveel voor. Het eerste seizoen (★★½☆☆) was een ‘guilty pleasure’ met veel meer seksscènes dan diepgang en had zijn succes voor een deel te danken aan hoe we in de winter van 2020 allemaal zochten naar een exit uit de grauwe realiteit. Bij het tweede seizoen (★½☆☆☆) werd de seks weggegomd en daarmee ook alles wat ‘Bridgerton’ nog een beetje leuk maakte, zodat je achterbleef met een reeks die nauwelijks genoeg verhaal had om een film te vullen maar er wel ruim acht uur over deed om dat te vertellen.

Maar goed, dan nog komt het zelden voor dat spin-offs meer zijn dan een gemakkelijke manier om succes wat verder uit te melken. En zeker voor prequels zoals ‘Queen Charlotte’ is het moeilijker om het origineel te overstijgen, omdat je strak vast hangt aan het concept dat iedereen al kent en waar je naartoe moet werken. Bovendien is deze zesdelige miniserie het eerste voorbeeld van hoe Netflix zijn blockbusters - ‘Bridgerton’ maar ook ‘Stranger Things’ - wil omvormen tot zogenaamde ‘universums’, vol reeksen en tv-films die een variatie op hetzelfde verhaal vertellen. Kortom, redenen genoeg om de komst van ‘Queen Charlotte’ met enige achterdocht te bekijken, maar dat wantrouwen ebt al snel na de start weg.

Het titelpersonage krijg je hier te zien in twee periodes van haar leven. Een deel speelt zich af na de gebeurtenissen van seizoen twee van ‘Bridgerton’ en toont hoe Charlotte (nog steeds een geweldige Golda Rosheuvel) de troonopvolging veilig probeert te stellen door een baby uit een van haar dertien zonen en dochters te wringen. Ze doet dat op een erg onderhoudende manier, die meermaals doet denken aan hoe Logan Roy in ‘Succession’ met zijn nageslacht omging, weliswaar zonder de vele scheldpartijen. Maar het merendeel van de tijd volgen we Charlotte als jong meisje, nadat ze door haar broer is uitgehuwelijkt aan de koning en uit Duitsland naar het ‘British Empire’ moet verhuizen. Dik tegen haar goesting: de eerste ontmoeting tussen de bruid (India Amarteifio) en haar toekomstige vindt plaats aan de voet van een klimplant die zij wil gebruiken om haar nieuwe gevangenis te ontvluchten.

Op dat moment vrees je nog dat ‘Queen Charlotte’ hetzelfde voorspelbare pad als ‘Bridgerton’ zal volgen en dat George en Charlotte elkaar net als bijvoorbeeld Anthony en Kate een heel seizoen lang zullen aantrekken en afstoten. Maar de makers - in casu Shonda Rhimes, die deze reeks zo goed als op haar eentje pende - laten dat grotendeels achterwege en slaan andere, veel interessantere wegen in. Aan de ene kant gaat ‘Queen Charlotte’ over ‘the great experiment’, de keuze om bij de aankomst van de nieuwe zwarte koningin ook andere zwarte mensen een adellijke titel te geven, zodat de elite diverser zou worden en Charlotte zich meer op haar gemak zou voelen. In ‘Bridgerton’ zelf was die raciale mix een vaststaand feit en zorgde de aanwezigheid van zwarte ‘dukes’ vooral voor debatten naast het scherm. Hier, bij de start van het experiment, zit er nog veel meer latent racisme in de samenleving, waardoor de reeks een stuk dwingender en maatschappijkritischer is.

Aan de andere kant focust de miniserie, ook al laat de titel iets anders vermoeden, evenveel op de jonge koning als op zijn vrouw. George III, die van 1760 tot 1820 de scepter zwaaide, staat bekend als de man die moest toekijken hoe de Verenigde Staten onafhankelijk werden maar is ook de geschiedenis ingegaan als de ‘mad king’, vanwege zijn psychische problemen. Dat deel van zijn leven wordt vakkundig uitgediept, met verhaallijnen over hoe Charlotte in zijn hoofd leert te kijken, over hoe George zijn lot in de handen van een dokter met wel erg onorthodoxe methodes legt en over de angst bij de koninklijke familie wat er zou gebeuren als mensen wisten dat de vorst ze niet allemaal op een rij heeft. Historisch correct is het niet: bij de start passeert ook een disclaimer dat ‘Queen Charlotte’ veel dichterlijke vrijheden bevat. Maar in die blik achter de schermen van het koningshuis lijkt de reeks wel minder op een afsplitsing van ‘Bridgerton’ en meer op addendum bij ‘The Crown’.

Zijn er dan geen minpunten? Jawel, de opnieuw talrijk aanwezige seksscènes zijn niet echt overtuigend en soms, in het geval van de jonge lady Danbury die aflevering na aflevering door haar echtgenoot verkracht wordt, heel erg fout. En dat de vijfde en zesde aflevering respectievelijk 75 en 85 minuten beslaan, was nergens voor nodig: zeker in een periode dat ‘Succession’ er week na week in slaagt om rond het uur af te klokken zou geen enkele andere serie het recht mogen hebben om zo lang te duren. Maar los daarvan is ‘Queen Charlotte’ is een mooie miniserie, en een titel die ons vertrouwen in prequels, spin-offs en zelfs ‘Bridgerton’ heeft weten te herstellen.