‘Rainbow Remco’: de deuren die voor sportjournalisten potdicht blijven, zwaaien voor Average Rob open

‘Hij gaat toch rap,’ zei de Vlaam trots voor zijn tv toen Remco Evenepoel naar zijn tweede tijdritzege in de Ronde van Italië stoomde. Nog geen vierentwintig uur later was de koers voorbij voor roze Remco, zonder dank aan het coronavirus. Terwijl zijn concurrenten Thomas, Roglic en tutti quanti elkaar nog volop het melkzuur in de benen proberen te jagen, lost Woestijnvis al een korte docu over de opgave van Remco. Het gaat toch rap.

De video begint met Remco Evenepoel, gemondmaskerd en ontredderd, die belt in de wagen die hem van Italië naar België brengt. Niet met de chef wielrennen van een grote krant of met Renaat Schotte, maar met Average Rob. De twee zijn streekgenoten, allebei van de Vlaamse Rand, en geestesgenoten sinds de YouTuber met zijn broer Arno The Kid naar Evenepoels trainingskamp trok om daar zogezegd te leren koersen. In dezelfde videoreeks ging Rob veldrijden met Mathieu van der Poel, draaide hij rond de brug van Nina Derwael en trainde hij met Nafi Thiam. Twee vaststellingen komen altijd maar terug. Eén: Average Rob haalt een aanvaardbaar niveau in élke sport - ondertussen traint hij voor een Iron Man. En twee: Average Rob doet druk bevraagde topsporters ontdooien als een gelato in de Italiaanse zon.

En nu is er dus ‘Rainbow Remco’, een proloog van twintig minuten voor een documentaire over Evenepoel die dit najaar verschijnt, met Average Rob als stem en gezicht. Productiehuis Woestijnvis bracht eerder al ‘Wolfpack’ uit, over Evenepoels team Soudal-Quick Step, en is zijn toegangspasjes van toen duidelijk nog niet kwijt. Voor Rob en zijn camera’s zwaaien deuren open die voor pakweg Ruben Van Gucht gesloten blijven: van de ploegbus, van de eetzaal, van Evenepoels bovenkamer. Het is de netflixisering van de wielersport: er mag veel onthuld worden, maar wel op de voorwaarden van de ploeg. Daarbij moet wel worden gezegd dat Rob gewoon is wie hij altijd is in de buurt van een atleet: de geïnteresseerde supporter in wiens ogen de bewondering blinkt. Voor Remco is het zichtbaar fijn te worden geïnterviewd door iemand die in de buurt komt van een vriend en niet zeurt over wat hij wel en niet moet doen. Kan ie gewoon aankomen op zijn strandslippers. Geen idee of Rolkraag Ruben dat appreciëren zou.

Wat we dan leren uit die eerste korte aflevering? Dat Remco’s exit toch niet helemaal uit de lucht kwam vallen voor de ploeg. ‘Mijn neus zit vast,’ klinkt het al om tien uur ’s ochtends op de ploegbus. Zodra de tijdrit bezig is, ziet ploegleider Klaas Lodewyck sneller dan wie ook dat zijn poulain een moeilijk moment heeft. Dat hij na zijn zege niet wil uitrijden op de rollen, doet bij soigneur David Geeroms de wenkbrauwen fronsen.

En dat zinnetje. ‘Ik hoop dat ik niet aan het ziek worden ben.’ Bij mensen die hun lijf zo goed kennen, betekent dat meestal dat ze ziek zíjn.

Het treurigste moment is dat waarop Remco Evenepoel naar het restaurant gaat waar zijn knechten zitten. Ook jongens in rouw, ook jonge mannen die óók hun gezin braak hebben laten liggen om vier maanden niks anders te zien dan het beige van hotelkamers, de binnenkant van de ploegbus en een kale kloteberg in Spanje.

Maar aan het einde van de proloog priegelt een zonnestraal door het wolkendek. Een flitsende vooruitblik laat zien dat Average Rob er ook bij was toen Evenepoel zijn tweede Luik-Bastenaken-Luik won en dat hij de volgende maanden in het zog van de wereldkampioen blijft, als die probeert om zijn titel te verlengen en de Ronde van Lombardije te winnen.

Of om het met Robs woorden te zeggen: ‘Als er een iemand kan bouncebacken als geen ander, dan is het Remco Motherfucking Aeroboulet Special Evenepoel.’ Ook een zin die je nooit op de sportpagina’s van de krant zult lezen.