‘Ratatouille’ bevat briljante, opwindende en overrompelend mooie animatie, maar het hart geeft geen kik

Deze namiddag te zien op VTM, jaren geleden al uitvoerig besproken door Onze Man: de Pixar-anilatiefilm ‘Ratatouille’.

Sinds de Disney-tekenfilmstudio's hun monopolie in de potloodsector zijn kwijtgeraakt aan Pixar, Dreamworks, en de Blue Sky Studios (van 'Ice Age'), worden we overspoeld door animatiefilms.

Terwijl we het tien jaar geleden nog moesten stellen met één 'Beauty and the Beast' of 'Pocahontas' per jaar, krijgen we nu ongeveer om de zes weken een 'prestigieuze tekenfilm' op ons dak. De ukken onder ons vinden het natuurlijk allemaal fantastisch, maar sommige grote mensen plaatsen toch vraagtekens bij die overkill: 'Er komen er simpelweg te veel uit,' vertrouwde de nuchtere 'Shrek 3'-regisseur Chris Miller ons enkele maanden geleden toe, 'De kwaliteit van de beelden wordt alsmaar indrukwekkender, maar de magie gaat wat verloren. Een animatiefilm is geen event meer.'

Gelijk heb je, Chris: de dagen dat we echt uitkeken naar de nieuwe Pixar, of de nieuwe Dreamworks, liggen allang achter ons, en wat navranter is: sinds 'Finding Nemo' hebben we geen échte toppers meer gezien. Bewijsstuk A: 'Shrek 3'. Bewijsstuk B: 'Ratatouille'. Oké, de mannen achter de tekentafels hebben alweer grensverleggend werk verricht - de crème liquide gutst verbluffend realistisch uit de kookpotten - maar op één of andere manier mist 'Ratatouille' die speciale betovering van de andere Pixar-klassiekers ('Toy Story', 'A Bug's Life').

Het verhaaltje - een culinair begaafde rat schopt het tot keukenchef in een Parijse bistro - is wat dunnetjes, we komen geen onvergetelijke figuren tegen, de actietaferelen kreunen onder een licht déjà vu-effect (De wildwaterrioolscène? Hebben we al in 'Flushed Away' gezien!), de belangrijkste gag (Rémy de rat die Linguini de bordenwasser bij de haren grijpt en als een marionet door de keuken stuurt) wordt véél te lang uitgemolken, en ook het 'Iedereen kan koken!'-zedenlesje viel ons nogal zwaar op de maag - en dat zeggen we heus niet omdat we hier zonet onze cordon blue hebben laten aanbranden.

Geen wonder dus dat 'Ratatouille' het aan de Amerikaanse kassa's niet echt fantastisch heeft gedaan. Een blik in de interne keuken van Pixar kan één en ander helpen verklaren: omdat grote baas John Lasseter voelde dat de plot niet werkte, werd de Tsjech Jan Pinkava, de grote bezieler van 'Ratatouille', na drie jaar zwoegen buitengezwierd en vervangen door 'The Incredibles'-regisseur Brad Bird, die de film in een oogwenk diende af te werken. Bird heeft de soep niet helemaal kunnen redden, maar daarmee willen we zéker niet zeggen dat 'Ratatouille' een complete miskleun is: integendeel, je zit met wijdopen mond en ogen te kijken naar de superieure, briljante, geniale, super-opwindende en overrompelend mooie animatie. Maar het hart geeft geen kik. En dat knaagt.