Recensie: Als je zoals ‘She-Hulk’ op Disney+ de spot drijft met het zogeheten toxische mannelijke gedrag, mag het dan iets grappiger?

Ontkurk de champagne, zwaai met uw ondergoed, en ontsteek knalgroen vuurwerk! Want er valt iets te vieren: voor de allereerste keer sinds het prille begin van het Marvel Cinematic Universe (dat in 2008 ontstond door toedoen van de oerknal die ‘Iron Man’ heette), krijgen we met ‘She-Hulk: Attorney at Law’ op Disney + eindelijk een superheldenserie te zien waarin tijd en ruimte wordt vrijgemaakt voor enkele elementen die in het MCU tot nu toe ontbraken, met name minnekoorts, liefdesbetrekkingen, en seks!

Niet dat Jennifer Walters (Tatiana Maslany), alias She-Hulk, van de Marvel Studios het groene licht heeft gekregen om haar kleren helemáál uit te spelen en om zich samen met Massimo, de hunk uit ‘365 Days’, over te geven aan een hitsig spelletje met een telescopische spreidstang. Neen, zó vrijmoedig gaat het er in het MCU vooralsnog niet aan toe. Niettemin wordt er in ‘She-Hulk’, waarvan wij de eerste vier afleveringen mochten aanschouwen, door de scenaristen enige aandacht geschonken aan het liefdesleven van het hoofdpersonage - en dat is nieuw.

’t Is natuurlijk niet de eerste keer dat er in het MCU amoureuze kozerijen te zien zijn: Tony Stark was aan de scharrel met Pepper Potts, Steve Rogers verloor in de jaren 40 zijn hart aan Peggy Carter, en tussen Natasha Romanoff enerzijds en Bruce Banner en Hawkeye anderzijds hing er aldoor iets wat van héél ver leek op romantische chemistry. Maar laten we wel wezen: door de band genomen gedroegen de Avengers zich als deugdzame priesters en nonnen wier liefdesleven op een bedroevend laag pitje stond. De overdreven zedelijkheid van de Marvel-superhelden leidt na de eerste aflevering van ‘She-Hulk’ zelfs tot een post credits-scène waarin de beschonken Jennifer zich op café laat ontvallen dat Captain America wel meermaals de wereld heeft gered, maar nooit seks had (‘Zijn mooie kontje verdiende het niet om als maagd te sterven!’).

In tegenstelling tot Cap lijkt Jennifer wél over knetterende hormonen te beschikken: in de vierde aflevering zien we zowaar hoe ze op Matcher (de MCU-versie van Tinder) al swipend op zoek gaat naar een geschikte date, waarbij we haar horen verzuchten dat er niets deprimerenders bestaat dan daten wanneer je al in de 30 bent. Na een zinnelijke scène in een restaurant, waarin Jennifer en haar date besluiten om ‘de frietjes te delen’, zien we zelfs hoe - zit u neer? - de She-Hulk een manskerel meeneemt naar haar flat én haar slaapkamer! Oké, in vergelijking met de erotische cultclassics ‘Turks Fruit’ en ‘Beim jodeln juckt die lederhose’ gaat het er in ‘She-Hulk’ nog altijd heel tam en braaf aan toe, maar toch: She-Hulk lijkt tenminste de allereerste superheldin met een actief geslachtsorgaan.

Dat de hoofdrol in ‘She-Hulk’ is weggelegd voor een behoorlijk vrijgevochten vrouwelijke superheld, geeft in de serie uiteraard aanleiding tot een heleboel feministisch getinte bespiegelingen over het verschil tussen het vrouwelijke en het mannelijke geslacht. Eén voorbeeldje: daar waar Bruce Banner meerdere jaren nodig had om zijn nijdige alter ego - de Hulk - te leren controleren, is Jennifer onmiddellijk in staat om haar She-Hulk-zijde in haar eigen persoonlijkheid te integreren. Hoe dat kan? Omdat ze een vrouw is, tiens, en omdat ze er als vrouw naar eigen zeggen al járen aan gewend is om haar angst en haar woede te onderdrukken, bijvoorbeeld wanneer ze op straat het slachtoffer is van grensoverschrijdend gedrag.

Nu valt het te voorspellen dat de mensen die zich na ‘Captain Marvel’ en ‘Ms. Marvel’ blauw ergerden aan het feminisme dat de laatste jaren steeds meer doordringt tot het MCU, in ‘She-Hulk’ een nieuwe reden zullen vinden om online eens goed hun gal te spuwen. Voor ze al schuimbekkend uitroepen dat Marvel (pas op: hier komt het w-woord!) te woke is geworden, dienen die mensen - ze maken allemaal samen méér lawijt dan de Chitauri die in ‘The Avengers’ New York probeerden te vernietigen - wel te beseffen dat die feministische dimensie van She-Hulk al aanwezig was in de comic books die vanaf 1989 - meer dan dertig jaar geleden! - werden geschreven en getekend door John Byrne.

Zelf hebben we er geen enkele moeite mee dat She-Hulk geregeld de draak steekt met het mannelijke geslacht: als er in het MCU plaats is voor pratende wasberen, waarom dan niet voor een geëmancipeerde superheldin? Alleen dit: als je zoals ‘She-Hulk’ dan toch geregeld de spot drijft met het zogeheten toxische mannelijke gedrag, mag het dan iets grappiger, iets snediger, en iets spitser?

En zo zijn we aanbeland bij de échte reden waarom we een beetje zijn afgeknapt op ‘She-Hulk’: de flauwe humor. We gaan hier niet te veel spoilen, maar we kunnen u verzekeren dat er in de derde en in de vierde aflevering enkele komisch bedoelde rechtbankscènes zitten die zó slap zijn dat het welhaast pijnlijk wordt. Een teken aan de wand in de eerste aflevering is dat Jennifer de vierde wand doorbreekt en zich net als ‘Fleabag’ rechtstreeks tot de camera richt: een trucje dat recentelijk al zó vaak is gebruikt in andere films en series dat het nu echt wel passé is.

Of misschien - en nu beginnen we aan ons slotpleidooi - is er nog een andere, simpelere reden waarom ‘She-Hulk’ ons niet wist te begeesteren. Zo vlak na het sprankelende ‘Ms. Marvel’ - waarvan de laatste aflevering pas vijf weken geleden verscheen - en het geinige ‘Thor: Love and Thunder’ - nog steeds in de bioscoop - hadden we eerlijk gezegd niet onmiddellijk behoefte aan alwéér een uitstapje in het MCU. Het voelt een beetje alsof iemand ons een frikadel in de strot ramt terwijl onze maag nog volop enkele lookballetjes, een viandel speciaal, en een kaaskroket ligt te verteren. En dan blijkt ‘She-Hulk’ eenvoudigweg niet grappig, niet sterk en niet smakelijk genoeg om ons opnieuw te doen watertanden. We gaan eens zwaaien met ons ondergoed, maar laat dat vuurwerk maar in de kast zitten.