Recensie België-Rusland: ‘Big, bigger, biggest Rom’

Russen hebben een slechte reputatie. Ten onrechte: Russen zijn lieve mensen. Toch in voetbalbroek. Doelpunten in geschenkverpakking, Romelu Lukaku loves it: 3-0 voor de Rode Duivels.

Soms is wat iemand níét zegt het interessantst. Ruben Van Gucht complimenteerde Lukaku met zijn twee doelpunten, nadat Karl Vannieuwkerke het in de VRT-studio voorzichtig had aangedurfd om hem nu al als de topschutter van het toernooi naar voor te schuiven. ‘Ja, maar weet je nog, Ruben, drie jaar geleden?’ antwoordde Lukaku dus níét. ‘Toen legde ik er ook meteen twee in het mandje. Tegen Panama, als ik me niet vergis. Vier dagen later tegen Tunesië: wéér twee. En weet je nog hoe het is geëindigd?’ ‘Jawel, Romelu’, zou Ruben hebben geantwoord, als hij Humo had gelezen: ‘Met vijf wedstrijden zónder doelpunt en een vroege wissel in de bronzen troostfinale tegen Engeland. Trouwens, liep je toen niet meteen mokkend naar binnen, zonder handjeklap met de ploegmaats op de bank?’

Dat laatste was er Lukaku te veel aan en hij liet Ruben verbouwereerd staan. Niemand wordt graag geconfronteerd met z’n kleine kantjes. Zeker Lukaku niet, en zeker niet nu hij zoveel meer dan een voetballer is geworden. Knielend het gefluit van een paar tienduizend Russen trotseren, ze tien minuten later koelbloedig het zwijgen opleggen en de wereld eraan herinneren om wie het die avond écht draaide: Christian Eriksen, zijn ploegmaat bij Inter, die eerder op de avond tijdens Denemarken-Finland in elkaar was gestuikt. Nog grootser was hij na de wedstrijd: ‘Chris heeft twee jonge kinderen: die hebben hem nodig.’ Big, bigger, biggest Rom.

Zelfs met Kevin De Bruyne, Axel Witsel en Eden Hazard erbij zou het belang van Lukaku voor de Rode Duivels nauwelijks te overschatten zijn. Het grote verschil met drie jaar geleden? Dat hij met Inter Italiaans landskampioen is geworden. Een jaar eerder had hij het seizoen afgesloten met een verloren Europa League-finale, mede dankzij een owngoal van hemzelf. Lulliger bestaat niet. Déze Lukaku steekt ‘in de vorm van zijn leven’, lachte Toby Alderweireld gisteravond. Dat was een jaar geleden niet zo. Leve corona!

‘De tweede helft was heel slordig. Daar moeten we aan werken als we verder willen geraken’, bleef Big Rom niettemin streng voor de Belgische prestatie. De ene 3-0 is inderdaad de andere niet: Italië wervelde in de EK-ouverture voorbij Turkije, België leerde Rusland een lesje in efficiëntie. Hartveroverend zoals de Italianen of zoals drie jaar geleden tegen Panama was het niet. Maar dat was het voetbal van Frankrijk ook niet toen het België in de halve finale van het WK uitschakelde. Efficiëntie, heette dat toen. Dezelfde zuurpruimen die nu afdingen op de Belgische prestatie vonden dat toen een voorbeeld voor de naïeve Roberto Martínez.

Dus, wat hebben we geleerd, zuurpruimen? Dat wat de Rode Duivels serveerden tegen Rusland, een Europees kampioen waardig was. En dat Lukaku zich op Wembley tot topschutter kroont!

Het Moment

De 3-0 van Lukaku, maar dan wegens de man van de assist: Thomas Meunier. Hopeloos uit vorm voor het EK en er nu plots helemaal ín. Met dank aan de onfortuinlijke Timothy Castagne, die De Bruyne vervoegde in het clubje der Gebroken Oogkassen en zo na minder dan een halfuur een abrupt einde aan zijn eerste toernooi zag komen. Amper een handvol minuten later maakte Meunier de 2-0, en kort voor tijd zette hij Lukaku op weg naar de enige Belgische doelkans van de hele tweede helft. Doelpunt en assist: er zijn er al voor minder tot man van de match uitgeroepen.

Aan z’n assist ging een mooie ren vooraf, waarbij zijn grootste obstakel geen Rus maar Eden Hazard was. Hazard liep ‘m als het ware een beetje voor de voeten. In een normale wereld had Meunier de bal bij hem ingeleverd, waarna hij zich snel weer uit de voeten zou hebben gemaakt, na eerst nog een diepe buiging te hebben gemaakt. Nu negeerde Meunier zijn aanvoerder, die verschrikt de pas inhield en als een toeschouwer de twee uitblinkers van de avond de klus zag klaren. Nee, het was nog geen grootse Hazard die we te zien kregen.

Bij Vannieuwkerke aan tafel hield men er niettemin de moed in. Komt wel goed, zoiets. Daar kreeg Gert Verheyen, ook als voetballer nooit een kontdraaier geweest, het toch van op zijn heupen: ‘’t Zal er toch niet direct zomaar op zijn, dat zie je óók wel. De vraag is of het er nog van komt.’ De vraag stellen is ze beantwoorden.

Hazard zelf had het voor de camera’s van de RTBF over de ‘bonnes sensations’ die hij aan z’n invalbeurt had overgehouden. ‘Ik heb speelminuten nodig’, draaide hij het vertrouwde riedeltje af. En dat hij op méér minuten had gerekend dan de twintig die Martínez hem had gegund, voegde hij er nog aan toe. Even meende ik behalve slecht verpakte ontgoocheling een tikkeltje venijn te horen. Afwachten toch maar. In de coulissen wachten Jérémy Doku en Leandro Trossard geduldig hun moment af.

De Quote

‘Ik denk dat we door de jaren veel respect hebben afgedwongen bij onze tegenstanders. Dat hebben we gezien vanavond.’ - Jan Vertonghen