Recensie ‘Blind gekocht: jaren later’: zelfs de meest ontevreden koppels blijken nu bijgedraaid

Er moet buiten onze belangensfeer als kijkend publiek een bloeiende transfermarkt in televisiegezichten bestaan, mogelijk met woekerwinsten en schimmige makelaars met kennis van achterpoortjes, want waar het de vorige jaargang nog Kobe Ilsen was die immobiliën aan de man bracht, zagen we nu Jani Kazaltzis in deze special van ‘Blind gekocht’ aanbellen bij enkele voormalige deelnemers. En zeggen dat Ilsen destijds ook maar de stopverf hoorde te zijn die de leemte moest vullen na het vertrek van Dina Tersago.

Er zijn wat mij betreft veel belabberder programma’s die aanzienlijk minder van hun personeel zien afvloeien, want in de kern meent ‘Blind gekocht’ het volgens mij wel degelijk goed. Er was ongetwijfeld een selectieprocedure bij komen kijken, maar afgaand op deze gelegenheidsaflevering was er zelfs geen enkel kandidatenduo bij wie de herinnering aan hun deelname gepaard ging met de nasmaak van berouw, de bitterste afbetaling. Zelfs die koppels die eertijds nog hardnekkig de indruk gaven aan collocatie toe te zullen zijn na hun doortocht, leken nu bijgedraaid. Eén vent nam zijn oorspronkelijke uitspraak, dat hij de sleutels ontvangen had van een huis waarin hij niet wilde wonen, ridderlijk terug voor de camera. Zou zulke klantentevredenheid ook een neveneffect zijn van pakweg ‘Blind getrouwd’? Wat zou de presentatie daar eigenlijk schuiven?

De houding die binnenhuisarchitect Bart Appeltans en makelaar Béa Vandendael zich in deze aflevering tegader aanmaten, leek voor toeschouwers als mezelf een aanbeveling: achterover leunend, mok troost in de hand. Het mocht ook weleens gezellig zijn, leidde ik daaruit af, maar uitgerekend als gezelligheidsmens vind ik aan het reguliere ‘Blind gekocht’ het daarin evenzeer aanwezige onbehagen net minstens zo vermakelijk. Doorgaans schuilt dat in de netelige situatie die zich onveranderlijk voordoet wanneer onvrijwillige kopers hun eerste blik werpen op de bouwval die zopas met een volmacht op hun spaarboek werd aangeschaft. Uiteraard wordt die vers verworven ruïne daarna nog gestut, ingekleed en, waar het budget dat toelaat, zelfs gerenoveerd, maar dat intussen bekende vervolg lijkt op zulke momenten zelden troost te bieden bij het koopkrachtige maar besluiteloze deelnemersbestand. Zulke telegenieke, aan het eind telkens zo goed als onschadelijk gebleken wrijvingen moesten we nu missen, wat voor inslechte karakters als het mijne toch een zeker verlies inhield.

Kazaltzis belde aan bij het allereerste koppel dat destijds hun opwachting had gemaakt in ‘Blind gekocht’. Met het oog op gezinsuitbreiding had dat stel rond de negentig huizen bezocht voorafgaand aan hun deelname, maar nu beweerden ze stellig oud te zullen worden in hun door de televisie uitgekozen en zorgvuldig opgekalefaterde woonst. Een gek die zich niet prompt inschreef. Explosieve bevolkingstoename bleek een leidmotief, want ook de kinderloze koppels van toen hadden het hun cadeau gedane interieur intussen node aangepast aan speelgoed − in minstens één geval ook tot verrassing van de betrokkenen zelf. Na twee kinderen voortgebracht te hebben met een ivf-traject, was bij één koppel alsnog de natuur in werking getreden. ‘Opeens was het corona en was ze daar’, zei de moeder. Qua inkijk hadden we in dit programma alleszins weinig te klagen.