Recensie Denemarken-België: ‘Twee keer wereldklasse, in gala-uniform’

En toen waren ze met twéé: Big(gest) Rom en King Kev. Twee keer wereldklasse. Zegt men. Maar hey, was dit geen Européés kampioenschap? Het zullen de Denen niet zijn die België uit de finale houden: 1-2.

‘We were shellshocked!’ Dat Roberto Martínez, in het normale leven een vredelievende allemansvriend, zich van oorlogsjargon bediende om te beschrijven wat hij tijdens het staakt-het-vuren halfweg het duel tegen Denemarken in de Belgische kleedkamer had aangetroffen, gaf aan hoe ‘dramatisch’ (quote Romelu Lukaku) België voetbalde in de eerste helft. Als getraumatiseerde soldaten had de bondscoach zijn spelers van het Deense slagveld zien strompelen.

Dat komt ervan als je in je eigen voet schiet. Met dezelfde dankbaarheid waarmee Lukaku eerder de Russen vroeg op achterstand zette, namen de Denen het geschenk van Jason Denayer met beide handen aan. Dan mag je eens spelen, één slechte inspeelpass en na minder dan twee minuten waren de Rode Duivels op achtervolgen aangewezen. Dat namen ze zo letterlijk, dat ze bleven achter die ongrijpbare Denen aanhollen, zonder zelf één doelkans in de andere richting af te dwingen. Zelfs met de hánden mislukte alles: inworpen belandden onveranderlijk in een Deense voet.

Maar terwijl Martínez zijn troepen dus zorgelijk gadesloeg, trok er in het hoekje naast het tactische bord één quasi achteloos zijn uniform recht: Kevin De Bruyne. Zijn gála-uniform. Niet eens tien minuten had hij nodig om te laten zien waarom hij - en hij alleen - de man is met wie dit elftal mag dromen van de Europese titel. Lang uitgesponnen één-tweetje opgezet met Lukaku, sprintje getrokken, net op tijd in de zestien meter gearriveerd om er de bal weer in ontvangst te nemen van de gewéldige Lukaku. En terwijl de Denen rond hem vanzelf al gingen liggen, deed hij niét wat iedereen verwachtte - scoren - maar legde de bal panklaar voor de in zijn gevoelloze linkerooghoek - een gevolg nog van zijn gebroken oogkas, wist hij ons achteraf doodgemoedereerd te melden - aanstormende Thorgan Hazard: 1-1.

‘Loepzuivere klasse!’ jubelde Filip Joos. En dan had hij de 1-2 nog niet gezien: een raket, in de korte hoek, daar waar alleen een scherpschutter het gaatje ziet. ‘Wereldklasse!’ had Gert Verheyen aan één woord genoeg, en daar had hij het bij willen laten omdat alles ermee gezegd leek. Maar dat was het niet. ‘Zo stónd er al één op: óók wereldklasse’, haastte de VRT-analist zich eraan toe te voegen. Weliswaar zonder een naam te noemen, maar dat hoefde niet. Hoe Lukaku ter voorbereiding van de 1-2 half Denemarken aan de praat hield en zich uit een schijnbaar verloren positie aan de cornervlag vrij dribbelde, was van een machtsvertoon waarbij ik versteende van bewondering. Here’s to you, Big Rom!

‘Dit is het soort wedstrijd waar je later in het toernooi met dankbaarheid op terugkijkt: even schrikken kan nooit kwaad’, concludeerde Joos met nog een minuut of tien te gaan. Een juiste uitspraak, maar op dat moment toch nog voorbarig. De Deense artillerie bleef Thibaut Courtois onder vuur nemen met een furie waaronder de Belgische afweer keer op keer kraakte. Over die defensieve kwetsbaarheid zal het nu tot vervelens toe weer gaan, maar nieuw is dat niet: ook tijdens het WK drie jaar geleden was het af en toe vrouwen en kinderen eerst en werd dit ‘een aandachtspuntje’ genoemd. Zelfs mét Vincent Kompany erbij tijdens die miraculeuze terugkeer tegen Japan (het tweede Japanse doelpunt was voor zijn rekening), de wedstrijd waaraan deze Denemarken-België nog het meest deed terugdenken.

Rest er één intrigerende vraag nog: waarom De Bruyne zijn doelpunt zo ingetogen, emotieloos haast, vierde. Was het dat zweempje gezonde arrogantie dat soms aan hem lijkt te kleven? Een waarschuwing naar zijn ploegmaats om zijn oogkas te ontzien in het feestgedruis? Of besefte hij in welke hoek van het veld hij daar stond: die waar Christian Eriksen vijf dagen eerder voor zijn leven had gevochten?

Het Moment

Minuut 59 en de gezamenlijke invalbeurt van Eden Hazard en Axel Witsel. Hét moment van de wonderbaarlijke verrijzenis - die van Witsel, wel te verstaan. Geen kwaad woord over Leander Dendoncker - de dapperste Belg in die dramatische eerste helft - maar met Witsel erbij keerde de rust terug in de ploeg en kwam ook Youri Tielemans een stuk beter uit de verf. Het is slechts een voorspelling, maar dan toch een veilige: deze Witsel gaat, als zijn achillespees niet opspeelt, niet meer uit de ploeg.

En Hazard? Die zat meteen goed in de wedstrijd, draaide een paar fraaie pirouettes rond de middencirkel, en won zowaar een kopduel. Maar een elftal dragen en beslissend zijn? De assist voor De Bruyne’s doelpunt kwam van hem, maar net zo goed leidde zijn balverlies nog tot een Deense bal op de lat. Kortom, ook na Denemarken blijft de Real-speler een raadsel. ‘De trainer zal keuzes moeten maken nu’, verklaarde Lukaku de debatten alvast voor geopend. Laat het speculeren beginnen! Uitsluitsel maandag tegen Finland.

De Quote

‘Dit was echt wel een test. Maar we hebben hem doorstaan, in moeilijke omstandigheden. Vanaf nu wordt het leuk!’ - Romelu Lukaku