Recensie ‘Doe zo voort’ op Streamz: In het personage van Lukas Lelie zit vooral een deugdelijke scheut Lukas Lelie

Met z’n ambtenarenregels, sociale controle en gevoeligheden die inherent zijn aan alles wat met kinderen te maken heeft, is de lagere school wel vaker het schouwtoneel voor comedy van het ongemakkelijk makende soort (zie: ‘De luizenmoeder’). Ook nu: in de door hemzelf gepende minireeks ‘Doe zo voort’ (acht beknopte afleveringen) speelt Lukas Lelie een leerkracht wiens arbeidsethos zich beperkt tot niet ál te luidkeels zuchten (zeker niet geeuwen) wanneer een processie klagerige mammies en pappies bij hem op oudercontact moet.

Het valt te vermoeden dat Lukas Lelie in zijn typetje - elke aflevering lijkt de meester een beetje méér onderuit te zakken - vooral een deugdelijke scheut Lukas Lelie heeft gegoten. Zijn leraar is een man die in het leven aldoor één langgerekte practical joke, ten koste van zijn persoontje, lijkt te vermoeden, en dus vertikt om het serieus te nemen, of alleszins om er veel energie aan te verspillen. Hij lijkt me een type dat wel nooit gevloerd zal worden door een burn-out, omdat je daarvoor eerst te véél moet hebben gegeven, maar die het vooruitzicht van zo’n diagnose wel met applaus en een ontkurkt flesje zou onthalen.

Hij deelt met de voor hem plaatsnemende ouders een beurtrol: in het treurige dansje dat ze telkens samen opvoeren nemen zij afwisselend de rol van pineut op zich. De problemen zijn talrijk en onbenullig. Zo is Dominique Van Malder een hobby-imker die zo blij wordt van zijn bijtjes dat hij daar geschikt lesmateriaal in ziet, vermoedt Ikram Aoulad in zichzelf een superieure leerkracht omdat zij op het secretariaat van een school werkt en zodoende ‘eigenlijk een klas van 350 leerlingen’ heeft, en blijkt de zoon van Ella Leyers vroegrijp te zijn: vanwege de zuidelijke bebossing op zijn jonge lijf wordt hij door de rest van de klas Poedel genoemd. Lelie verkneukelt zich Ricky Gervais-gewijs over de radeloos schuifelende voetjes onder tafel wanneer een koppel per ongeluk een veel te dure fles wijn cadeau doet, of wanneer Iwein Segers uit de mond van de leraar wil weten: ‘Is onze Marco een debiel? Dan weet hij het tenminste!’

Voor zover er met punchlines gewerkt wordt, zie je ze van ver aankomen. Zoals wanneer Liesa Naert op het oudercontact arriveert met een podcast over haar zoon: een ‘laagdrempelige manier om kennis te maken met een moderne, wereldse opvoeding’. Tot evenwel blijkt dat het werelds opgevoede kind in kwestie ook het woord ‘makak’ in de mond neemt: het uitgeknipte recordertje is meteen de clou van de mop. Lelie mikt op de lichte gêne, niet op de grote bulderlach, waardoor ‘Doe zo voort’ soms aanvoelt als een héél lang uitgerekte ‘De ideale wereld’-sketch. Temeer omdat alle acteurs die van verre ooit iets te maken hebben gehad met het satirische Canvas-onderonsje ook hier de revue passeren, van Bart Van Peer over Bert Janssens tot Janne Desmet.

Er zitten goede flarden in ‘Doe zo voort’: Jennifer Heylen, die er - niet onredelijk - van uitgaat dat leraar Lukas door haar geobsedeerd is, Flor Decleir die manu militari wil bewijzen dat het huiswerk van zijn dochter écht door de hond is opgegeten en vervolgens weer is uitgescheten, Wannes Cappelle die opdraaft in de éne sketch die een sierlijke bocht maakt weg van het ongemak... Er zit een kiem van - hij weer - Ricky Gervais-achtige moeheid en mooiheid in ‘Doe zo voort’, maar net als haar hoofdpersonage gaat ze te weinig tot het gaatje, en blijft ze liever hangen in een aangename middelmatigheid.