Red Flames ondanks ‘historische prestatie’ overklast door Nafi Thiam

Historisch! Geschiedenis! De Red Flames staan in de kwartfinales van het EK voetbal voor vrouwen en geen mens die weet welke overtreffende trap er nog uitgevonden zal moeten worden, mochten ze ooit een toernooi winnen. Iets wat Nafi Thiam enkele uren later wél deed op het WK atletiek. Toch noemde niemand dat historisch, zijzelf nog het minst.

Worden er in de sport voortdurend grenzen verlegd, ook in de berichtgeving erover is het einde steeds vaker zoek in de vooralsnog niet olympische discipline ‘overdrijving’. Een sporter die doet waarvoor hij of zij traint en leeft, en daarin net iets beter is dan de meeste van zijn collega’s die er even hard voor trainen en leven, schijnt al gauw iets buitenaerts te doen waardoor de echt uitzonderlijke prestatie zich amper nog onderscheidt van iets wat gewoon goed of zelfs heel goed is. Goed is uit de mode, en voor minder dan historisch kijken we niet meer. Noem het oudemannenpraat, maar een beetje perspectief kan nooit kwaad. Daarom: meerkamper Nafi Thiam heeft inmiddels - in de moeder aller sporten dan nog - twee olympische titels, twee wereldtitels en een Europese titel op haar palmares. De Red Flames staan in de kwartfinales van een EK en Wout van Aert zal de Tour niet winnen.

Met hun plaats in de EK-kwartfinales hebben de Red Flames het door henzelf vooropgestelde doel bereikt. Ze hebben met andere woorden hun eigen verwachtingen ingelost en zich vooralsnog niet overtroffen, ook al is het nooit eerder gebeurd dat de Belgische voetbalvrouwen zo ver doorstoten in een toernooi. ‘We zijn nog niet naar huis, Imke!’ riep Aster Nzeyimana met overslaande stem terwijl ik hem in gedachten zijn sidekick Imke Courtois zag omhelzen, iets wat Rik De Saedeleer - het kwam me voor dat hij de iconische voetbalverslaggever met zijn kreet leek te willen imiteren - nooit zou hebben gedaan, al is het maar omdat voetbal in de tijd van Rik nog een exclusieve mannenzaak was. Maar goed, alle begrip voor Asters enthousiasme: sinds de VRT toelichting verschafte bij het Vive le vélo-handeltje van Karl Vannieuwkerke, weten we dat sportjournalisten bij de openbare omroep geen journalisten zijn, maar entertainers (jaja, Peter Vandenbempt, níét allemaal).

De Red Flames speelden slap gelijk tegen IJsland, verloren kansloos van Frankrijk en sleepten met hangen en wurgen een krappe 0-1 uit de brand tegen Italië. Een knappe prestatie (dixit Aster Nzeyimana), of toch minstens de beste van de drie op dit EK (dixit studioanalist Gert Verheyen). Dat er buiten het doelpunt en een late bal tegen de paal van Tessa Wullaert (wat Kevin De Bruyne kan, kan Tessa ook) niet één kans bij elkaar werd gevoetbald en het in de eigen zestien meter vaak pompen of verzuipen was, werd graag met de mantel der oprukkende liefde voor de vrouwensporten bedekt.

Eén kritisch en zelfs kritiek momentje was er toch toen bondscoach Ives Serneels na afloop de vraag kreeg of de ploeg voetballend niet iets meer moet brengen. De bondscoach wendde het hoofd even af en beet op zijn tong. Toen hij zich weer onder controle had, zei hij iets over ‘bezinken’ en ‘geschiedenis’ en besloot met een ‘ik vind niet dat we nu te negatief mogen zijn’. Dat mogen we inderdaad misschien niet, en zeker niet zo kort na een prestatie. Was Ives Serneels Toni Kroos en had hij zojuist de Champions League gewonnen, hij had zijn rug naar de tactloze journalist gekeerd en was in de armen van Aster Nzeyimana gesprongen.

Verder ga ik hier niets lelijks over Ives Serneels schrijven, want - disclaimer - ik kén hem: hij is namelijk ook mijn trainer geweest. Lang voor hij dat was van de Red Flames, zelf nog voetbalde en dat combineerde met zijn eerste stappen in het trainersvak, wat op het niveau waarop onze wegen elkaar kruisten - vierde provinciale (ja, lach maar) - helemaal nog geen vak is natuurlijk. Ives Serneels is een man met het hart op de tong, een perfectionist ook, en zeker geen tafelspringer met een ego van heb je me daar. Mooie eigenschappen die me heel hard voor hem doen innemen, en dus gun ik hem zijn geluk met heel mijn hart. Als iemand dit succesje van de Red Flames mag claimen, na meer dan tien jaar vechten tegen de bierkaai en het hoongelach, dan wel hij.

Hulde dus aan de Red Flames en Ives Serneels (maar toch vooral Nafi Thiam)!