Regisseuse Amy Poehler mist de virtuositeit om van de personages in ‘Moxie’ echt ademende jongeren te maken

Toen we na het feestje samen naar de parking stapten, legden wij losjes onze arm rond haar middel. Ons hart klopte in ons kruis bij de aanraking van haar zijden blouse, maar de afkerigheid waarmee ze ons linkeruitsteeksel van zich afwierp, deed ons met een schok beseffen dat we onszelf te veel vrijheid hadden veroorloofd, en dat we een grens hadden overschreden. Dat uit onze apenjaren daterende voorval schoot ons – samen met een vapeur van schaamte – opnieuw te binnen tijdens ‘Moxie’, waarin een meisje te kennen geeft dat ze het niet leuk vindt dat een jongen zijn tengel op haar schouder plant (hij: ‘Waarom moet je altijd zo moeilijk doen?’). En waarin de eikeltjes van de middelbare school zich te pletter amuseren met hun jaarlijkse verkiezing van ‘het mooiste kontje’, ‘beste boezem’ en ‘beste toekomstige milf’ (euh, die laatste categorie vonden we nog grappig). Tot Vivian (Hadley Robinson) er genoeg van krijgt en onder het motto ‘Waarom accepteren we dit allemaal?!’ in de meisjestoiletten enkele tientallen exemplaren van een zelfgemaakte zine achterlaat waarin ze oproept tot rebellie.

Dat de film helemaal bij de tijd is, blijkt ook uit de scène waarin een leerlinge fulmineert dat ze het maar niets vindt dat ‘The Great Gatsby’ nog steeds op de leeslijst prijkt, een roman van een rijke blanke man over een rijke blanke man. ‘Moxie’ staat bol van dat soort ballenkrakende observaties, maar is het daarom ook een goede film? Hm. Dat de klaslokalen vooral worden bevolkt door karikaturen, haalt het niveau flink naar beneden. Het had de geloofwaardigheid van het verhaal deugd gedaan indien we (we zeggen maar iets) hadden kunnen zien dat er in Mitchell, de seksistische aanvoerder van het footballteam, uiteindelijk ook maar een onzekere jongeman schuilgaat die niet goed weet hoe hij moet omgaan met al die vrouwelijke empowerment. Maar zulke veelkantigheid is niet aan ‘Moxie’ besteed: Mitchell blijft tot op het eind de té eendimensionale smeerlap van dienst.

Ook wanneer regisseuse Amy Poehler haar lens richt op de glorende verliefdheid tussen Vivian en Seth, voel je aan de fletsheid van de beelden en de dialogen dat ze de virtuositeit mist om van de tortelduifjes waarachtige, echt ademende jongeren te maken. In plaats van voor de zoveelste keer uit te pakken met een door een popsong ondersteunde beeldmontage – een lapmiddel waarop strenge straffen zouden moeten staan – hadden we wat meer situaties willen zien waarin de jongeren in hun eigen idioom levensecht práten met elkaar. Zoals dat bijvoorbeeld wél geregeld gebeurt in de coming-of-ageklassiekers van John Hughes (‘The Breakfast Club’, ‘Sixteen Candles’), of in series als ‘Sex Education’, ‘13 Reasons Why’ en ‘I Am Not Okay with This’. Tekenend voor de luiheid van de makers is dat ze Vivians strijd laten uitmonden in een Grote Speech (nog zo’n lapmiddel) die daarenboven bijna wordt overstemd door het kleffe gezanik van een ongewenst intieme piano. Van een cineaste die in haar film rebelsheid propageert, valt het toch wat tegen dat ze zich zo gedwee neerlegt bij de genreconventies.

Nu te zien op Netflix.