‘Reizen Waes’ op Eén: om over je nek te gaan, hoef je niet naar Chinese wet markets. West-Vlaanderen volstaat ook

Voor dit seizoen van ‘Reizen Waes’ werkt Tom Waes op aanvraag: een tijd geleden verzocht hij kijkend Vlaanderen hem toeristische opstekers in eigen land toe te zenden, en zoiets moet Tom Waes natuurlijk geen twee keer vragen aan kijkend Vlaanderen - zelfs wanneer dat eigenlijk nog ligt na te puffen van ‘Start to Kamp Waes’.

Deze jaargang van ‘Reizen Waes’ dobbert daardoor in hetzelfde water waarin Arnout Hauben eerder al baantjes trok voor ‘Dwars door België’, maar ‘s lands toeristische diensten hoor je vast niet klagen. Met wat verbeelding kun je er ook de wraak van ‘Vlaanderen vakantieland’ in zien.

De eerste aflevering behelsde West-Vlaanderen, volgens het cliché een donker continent voor al wie er niet zelf aan ontsproten is. Zo ging Waes in Langemark-Poelkapelle in op de uitnodiging van Stijn, die eigenhandig een werkende Britse tank uit de Eerste Wereldoorlog had nagebouwd - zonder een huisbezoek van Staatsveiligheid bovendien, wat vragen deed rijzen. Stijn herinnerde ik me van eerdere televisieoptredens. Mogelijk is hij te Langemark-Poelkapelle zelfs een bescheiden vedette: als je dan toch zestien jaar aan een tank gewerkt hebt, wil je het resultaat ongetwijfeld zoveel mogelijk tentoonstellen. Wie daarentegen had gehoopt dat er na honderd jaar misschien al iets meer te vertellen viel over West-Vlaanderen dan dat het een prima decor was voor de Eerste Wereldoorlog, moest geduld uitoefenen: toen Waes vernam dat de omringende weilanden nog vol zaten met oude munitie, zette hij zelfs nog grote ogen op. Je zou denken dat dat wel breed bekend is sinds ‘Man Bijt Hond’ de obusios-boer uitvond, maar kijk: nooit zomaar uitgaan van iemands voorkennis.

Ook Waes bleek een beetje West-Vlaming te zijn, wat goed uitkomt als je later nog West-Europeeër wilt worden. Zijn overgrootvader was zelfs gesneuveld tijdens voornoemde wereldoorlog, zij het dan niet strijdend, zo toonde genealogisch onderzoek aan, maar door achter de linies van een brug te tuimelen. Die brug zag er ook na een eeuw nog hetzelfde uit: ‘Reizen Waes’ was opmerkelijk sterker wanneer de alibi’s erachter een persoonlijker karakter kregen. Al kon je je ook dan afvragen of er nog altijd geen andere markante West-Vlamingen te bezichtigen vallen dan Willem Vermandere, die deze zomer ook al lastiggevallen werd door ‘Vive la vie’. Waes toonde opvallende schroom tegenover Vermandere: hij was naar eigen zeggen grote fan, wat zijn vraag of Vermandere soms inspiratie putte uit zijn geboortestreek alleen maar vreemder maakte. Zongen de Beatles weleens over meisjes? Alleszins: geen voorkennis verplicht.

Waes had zich ook een culinaire tip laten aansmeren door iemand die ‘vette derms’ genegen was, een West-Vlaamse klassieker waarvan je snel genoeg begreep waarom er zoveel moeite gedaan was om ze te vergeten. Dit divertimento bewees vooral dat je heus geen Chinese wet markets hoeft te frequenteren om over je nek te gaan. Het buitenland begint bij je voordeur, weten fijnproevers al langer. Als binnenlands toeristisch magazine was ‘Reizen Waes’ misschien een schampschot, maar dat wil nog niet zeggen dat er daarom ook voortdurend aan vermakelijkheid ingeboet werd. Zonder voorkennis had ik zo’n conclusie verrassend gevonden.