‘Return to Hogwarts’ is een opgetutte reclamefilm die de bedenker van ‘Harry Potter’ tot een voetnoot reduceert

Heeft u uw toverspreuken geoefend? Uw gewaad is gestreken, uw uil gevoed? Dan bent u klaar voor de expresstrein richting Zweinstein, het magische kasteel dat eenmalig de deuren opent in ‘Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts’ op Streamz. Emma Watson (Hermelien) ontvangt haar Zweinstein-brief, Daniel Radcliffe (Harry Potter) bezoekt de Wegisweg, Helena Bonham Carter (Bellatrix) en Tom Felton (Draco Malfidus) konkelfoezen over gestolen decorstukken in de leerlingenkamer van Zwadderich. Een fan pinkt een traantje weg, een scepticus draait met de ogen, en Warner Bros. is alweer een centje rijker.

Deze ‘Harry Potter’-special is, net zoals ‘Friends: The Reunion’, een opgetutte reclamefilm. Gemaakt door Warner Bros., over films van Warner Bros., in Amerika te zien op HBO Max, de streamingdienst nauw verbonden met Warner Bros.. Voor kleine kantjes, kritiek of controverse is geen plaats, en al zeker niet voor J.K. Rowling. De eens zo gevierde auteur is gecanceld sinds haar problematische uitspraken over trans personen en komt in de special enkel via een handvol archiefbeelden aan het woord. De makers verklaren of erkennen haar afwezigheid nergens en reduceren de bedenker van ‘Harry Potter’ tot een voetnoot. De keuze om Rowling uit elk gesprek, ook over haar eigen boeken, te schrappen: daar valt uren over te discussiëren. Voor deze terugblik is het echter een groot gemis, want niemand in de bijna twee uur durende ‘Harry Potter’-special weet precies te verwoorden wat ‘Harry Potter’ zo bijzonder maakt.

De ‘Harry Potter’-reünie heeft hetzelfde format als die van ‘Friends’, maar komt gelukkig met minder botox en bombast. Bieber en BTS duiken bijvoorbeeld niet willekeurig op in de gangen van Zweinstein. De acteurs en regisseurs overlopen de acht films chronologisch, van de opnames als ukkies, over de volwassenwording van de franchise, tot een in memoriam die al veel te veel namen telt. De lol en zelfrelativering komt vooral van Helena Bonham Carter, die elke kamer giechelend binnenstormt. Ze laat Daniel Radcliffe een brief voorlezen die hij destijds voor haar heeft geschreven: ‘Het was altijd een plezier om je drankje vast te houden. Was ik maar tien jaar eerder geboren, dan maakte ik tenminste een kans.’ ‘Dat hangt in mijn toilet,’ antwoordt de actrice met een ondeugende glimlach.

‘Return to Hogwarts’ is braaf en melig, maar ook hartverwarmend. Fans zullen zich vergapen aan de vele scènes met Emma Watson, Daniel Radcliffe en Rupert ‘Ron’ Grint, pratend in de vertrouwde leerlingenkamer van Griffoendor. De laatste film is inmiddels 10 jaar oud, maar het trio is nauwelijks een haar veranderd. Watson praat het slimst en het meest, Radcliffe benadrukt hoe doorsnee hij wel niet is, en Grint voorziet humor en hart onder een laagje nukkigheid – zo kennen we de acteurs én de personages. ‘Azkaban’-regisseur Alfonso Cuarón herinnert zich hoe hij de drie tieners een essay vanuit het perspectief van hun personages heeft laten schrijven. Radcliffe diende een velletje papier in dat net volstond, Watson pende een verfijnd opstel van twaalf pagina’s en Grint vergat de opdracht. ‘Dat is toch exact wat Ron zou doen?’ was diens repliek. De acteurs gingen zodanig in hun personages op, dat het hun identiteit begon te bepalen. Grint bekent in de special dat Ron een tijdje zijn échte naam voelde. Watson praat voorzichtig over de keren dat ze wou stoppen, was het niet van de fans.

Ah, de fans, de miljoenen mensen die met deze personages en acteurs zijn opgegroeid, boek per boek, film per film, jaar per jaar: voor hen is deze nostalgische terugblik een mooi cadeau. En voor al wie de hetze rond Harry Potter niet begrijpt, is er nog steeds het ‘Return to Hogwarts’-drinkspel: een slok voor elke ‘I love you’, een ad fundum voor elke keer iemand zijn of haar collega’s familie noemt - een houten kop is gegarandeerd.