‘Ronde van Vlaanderen’ op Eén: ‘Zelfs met de ogen dicht is de koers van de tv’

‘Wout is maar één van de tegenstanders met wie Mathieu te maken krijgt’, zei vader Adrie van der Poel in Humo, 34 jaar nadat hij zelf de Ronde van Vlaanderen won. Een understatement: Wout was Mathieu’s énige tegenstander. Mathieu won.

Dan mocht er geen publiek aan de kant van de weg staan, reed er toch wel een motard te veel mee in de koers, zeker! Julian Alaphilippe raakte hem met zijn schouder, viel en zag nog net hoe Wout van Aert en Mathieu van der Poel in de verte uit die fatale flauwe bocht verdwenen. Terwijl beide topfavorieten richting Oudenaarde stoven, verschoof de actie zich even naar Twitter, het asiel der meningen van journalisten en politici en andere lui met te veel tijd.

‘Fucking motard de merde’, tweette Remco Evenepoel, ploegmaat van Alaphilippe en zelf ook gevallen deze zomer. Alsof hij wilde benadrukken hoe hard hij het meende, zette hij er ook nog eens drie (3!!!) uitroeptekens achter. Waar moest die motard dan naartoe, reageerde er iemand gevat. En dat de renners er maar niet zo dicht achter moeten rijden. ‘Ook waar’, gaf Evenepoel ruiterlijk toe, al kon hij een kleine sneer naar Van Aert niet laten: ‘Hij had iets verder naar links moeten uitwijken zodat de jongens achter hem meer ruimte hadden.’

Doen ze het dan niet allemaal zo, vond er weer één: zolang mogelijk in het zog van zo’n motard uit de wind blijven zitten? Dat was ook Van Aerts uitleg achteraf. ‘Blijkbaar was Alaphilippe even niet geconcentreerd’, voegde hij er fijntjes aan toe. ‘Plek zat om te passeren’, vond ook columnist en ex-renner Thijs Zonneveld, die het incident al twitterend samenvatte als ‘een lelijke samenloop van omstandigheden’. Dat leek in ieder geval een evenwichtiger oordeel dan dat van Patrick Lefevere, de CEO van Alaphilippes ploeg, die er als de kippen bij was om toch ergens de schuld te leggen, in dit geval bij de motard.

Ondertussen waren Van Aert en Van der Poel de meet tot op tien kilometer genaderd. José De Cauwer hield het niet meer van de spanning: ‘Ik zou nu al zeggen, wie er wint: proficiat!’ Verdekke, dacht Michel Wuyts, die zich in snelheid genomen voelde: ‘En ik zou nu al zeggen: wie twééde wordt, óók proficiat!’ Terstond schoot er mij een uitspraak van Wuyts eerder die middag door het hoofd: ‘Koers is toch een rare bezigheid.’ Dat vind ik ook. Ik ken er die de fiets bekruipen ter bestrijding van hun midlifecrisis - tenminste, daar verdenk ik ze toch van. Anderen, zoals Michel & José, gaan rare zinnen vormen. Dat zeg ik met het grootste respect, want de aanstekelijke vrolijkheid die zich telkens weer meester maakt van dit olijke, maar bovenal deskundige duo, daar laat ik me graag door overspoelen. Kom daar in het voetbal maar eens om.

We zaten nu in de laatste rechte lijn. Van Aert manoeuvreerde Van der Poel in de koppositie. Samen zetten ze de sprint in, zij aan zij kwamen ze over de meet. Wuyts: ‘Het is... het is... het is… Ik wéét het niet!’ Zou het kunnen dat het even niet tot hem wilde doordringen wat met het blote oog toch wel te zien was geweest: dat niet Van Aert, maar ‘die Nederlander’ het best had gejumpt?

Méér van dit, is de algemene teneur na deze adembenemende ontknoping van een chaotisch wielerseizoen. Afwachten toch maar. ‘Wij houden er nu al rekening mee dat 2021 ook gehypothekeerd zal zijn’, had organisator Thomas Van den Spiegel vooraf gezegd. Te vrezen valt dat het virus ook de wielerkalender van volgend jaar op zijn kop zal zetten. Of dat er minstens nog altijd zonder publiek gekoerst zal worden. Edoch, in het tweede geval is er hoop. ‘Je ziet de koers nergens beter dan op televisie’, pleitte Van den Spiegel een beetje tegen zijn eigen winkel. Gelijk heeft hij: zelfs met de ogen dicht is de koers van de tv. Michel & José, hulde!