‘Room 2806': dat Netflix het graag true crime noemt, betekent niet dat het plots geen sensatie-tv meer is

Wij waren ook vergeten wat de Franse politicus Dominique Strauss-Kahn in 2011 in kamer 2806 van het New Yorkse Sofitelhotel precies had uitgespookt, maar moest ons geheugen echt met een vierdelige docuserie worden opgefrist?

Toen Dominique Strauss-Kahn, DSK voor de vrienden (al zijn het er steeds minder), in 2011 werd opgepakt in New York omdat hotelmedewerkster Nafissatou Diallo hem van aanranding beschuldigde, stond de topman van het Internationaal Monetair Fonds op het punt om voor de Franse socialistische partij deel te nemen aan de presidentsverkiezingen. Dat feest ging niet door, maar intussen stapelden de berichten over (seks)feesten die wél doorgingen zich op. In augustus werd de zaak geseponeerd, maar Strauss-Kahn trof na een burgerrechtelijke procedure een financiële schikking met het kamermeisje.

Zo. Nu weet u het weer en kunt u de vier uur die regisseur Jalil Lespert erover doet om in ‘Room 2806’ hetzelfde te vertellen rustig overslaan. Voor de ongepaste thrillersoundtrack die hij bij de feiten serveert, hoeft u het ook niet te doen. Het is niet omdat Netflix het graag true crime noemt dat het plots geen sensatie-tv meer zou zijn. Wat op zijn beurt dan weer niet per se betekent dat Lespert geen interessante figuren voor zijn camera wist te krijgen. De volledig uit Botox en haarimplantaten opgetrokken voormalige Franse cultuurminister Jack Lang bijvoorbeeld. Of de directiesecretaresse van het IMF die het gedrag van Strauss-Kahn verklaart met een laconiek ‘hij is gewoon heel erg Frans’.

Gelukkig laat Lespert ook Nafissatou Diallo zelf en enkele bij de zaak betrokken agenten, advocaten en aanklagers uitgebreid aan het woord. Als hij zich tot hen had beperkt in plaats van zich ook te richten tot ex-collega’s die vergoelijkend ‘een beetje charmeren is toch geen misdaad’ roepen, en tot complotdenkers die denken dat de hele affaire een door president Nicolas Sarkozy opgezette val was, dan was zijn docuserie een stuk relevanter en korter geweest. Dan had Jalil Lespert zijn documentaire niet heel de tijd hoeven te verantwoorden door in elke aflevering te benadrukken dat de MeToo-beweging al jaren voor Harvey Weinstein zijn oorsprong in de DSK-affaire vond.

Een goede samenvatting van de zaak DSK was inmiddels weleens aan de orde, maar een relevant resumé vindt zijn bestaansrecht in de feiten, niet in de theorieën die er rond zweven.