‘Roomies’ is een zeldzame parel op de Vlaamse televisie

De jonge studentes Bibi en Ama huren in het jaar waarin ze afstuderen samen een kamer in een herenhuis in Brussel, klaar om de wereld te bestormen. Ze zijn allebei lesbisch maar hun ervaringen op het vlak van de liefde kunnen nauwelijks meer van elkaar verschillen. Bibi is onervaren en onzeker, loopt niet met haar geaardheid te koop en hoopt vruchteloos dat haar goede vriendin Telma ooit zal inzien hoe verliefd zij op haar is. Ama daarentegen heeft al enkele relaties achter de rug en wil nu genieten van haar vrijheid en onafhankelijkheid, wat vooral een manier lijkt om haar hart te laten helen na een slecht verteerde breuk. ‘Roomies’, dat vanaf deze week op Eén wordt uitgezonden en nu al helemaal te bekijken valt op VRTMAX, volgt hoe de twee hun dagen vullen, door af en toe te studeren, wat centen bij te verdienen door afval te rapen in een Brussels park, uit te gaan in een van de clubs van de hoofdstad of een etentje te organiseren voor vrienden of familie.

Dat klinkt simpel, banaal zelfs, en grote plotwendingen zijn er in de acht afleveringen die samen het eerste seizoen vormen ook nauwelijks te vinden: dat ene Jozef (Dominique Van Malder) eerst een paar keer vruchteloos Ama probeert te bellen, daarna aan haar deur opduikt en het pas een tijdje later voor de kijker duidelijk wordt wat voor rol de man precies in haar leven speelt, komt misschien nog het dichtst in de buurt van een spannende verhaallijn. De hoeveelheid bloot is ook beperkt, zeker voor een serie die draait rond de zoektocht naar je seksuele identiteit en hoe die te beleven: het duurt tot aflevering zeven vooraleer twee personages met elkaar in bed duiken en in weerwil van wat de titel van die aflevering - ‘WAP’ - laat vermoeden, is wat dan volgt kort, elegant en behoorlijk zedig. In een periode waarin reeksen als ‘Normal People’, ‘Euphoria’ of dichter bij ons ‘2DEZIT’ zoveel mogelijk bloot in zo weinig mogelijk tijd proberen te stouwen, is dat een verademing, bijna een statement.

Maar ook zonder spektakel of verrassingen weet ‘Roomies’ verrassend makkelijk onder je huid te kruipen, omdat de makers net de kleine momenten in het leven perfect weten te vatten in betekenisvolle, poëtische scènes die eenvoudig lijken maar dat allerminst zijn. Bibi die samen met Telma naar een streekbierenavond van haar jeugdbeweging gaat en nadat ze in de auto lachend herinneringen hebben opgehaald aan hoe dronken ze de vorige keer waren eindelijk haar liefde betuigt. De twee kamergenoten die in de badkamer verhalen over hun dag uitwisselen. Een etentje met de familie, waarbij Bibi in de keuken even kort haar moeder bij praat over haar leven in de stad. Het zijn momenten waarop heel veel wordt gezegd met heel weinig, en die gaan over universele thema’s die elk vakje waarin je de personages zou kunnen stoppen - hun geaardheid, hun afkomst… - gemakkelijk overstijgen.

Het knapste aan ‘Roomies’ is dat de serie nauwelijks aanvoelt alsof iemand ze geschreven heeft. Dat is, voor alle duidelijkheid, een groot compliment: er straalt een ongedwongenheid van af, de dialogen klinken levensecht, de jonge acteurs (Ahlaam Teghadouini en Martha Canga Antonio als Bibi en Telma, Laura De Geest als Ama) zijn even spontaan als natuurlijk. Heel af en toe dreigt het wat te vrijblijvend te worden - halverwege het eerste seizoen zit een dansscène die eindeloos lijkt te duren - maar dat zijn niet meer dan schoonheidsfoutjes in deze verfrissende en zelfs vernieuwende reeks, een zeldzame parel op de Vlaamse televisie.