Ruben Van Gucht was fout: de Rode Duivels zijn niet eerlijk geweest over de oorlog in de kleedkamer

Roberto Martínez blijft maar knijpen, maar de citroen is uitgeperst. Tegen Marokko bereikte een uitgeblust Belgisch elftal een nieuw dieptepunt: 0-2. In de hopeloos verdeelde kleedkamer dreigt ontploffingsgevaar, de bondscoach lijkt de grip kwijt. Als donderdag niet minstens gelijk wordt gespeeld tegen vicewereldkampioen Kroatië, is het WK voorbij voor België.

‘Niemand heeft de zaken verbloemd’, schreef Ruben Van Gucht vanuit Qatar op zijn sociale media na het incident waarbij Kevin De Bruyne en Toby Alderweireld tijdens België-Canada net niet neus aan neus hadden gestaan. En dat spelers en bondscoach eerlijk waren geweest in hun analyse na de fortuinlijke Belgische zege. Helaas, niets is minder waar. De Sporza-interviewer, met de ervaring van inmiddels zijn derde WK, één meer dan ervaringsadept Roberto Martínez, illustreerde hiermee dat je dezer dagen niet in Doha hoeft te vertoeven om te weten wat er gaande is bij de Rode Duivels.

Aanleiding voor zijn blinde positivisme was de persconferentie van De Bruyne. Daarin had de Belgische draaischijf het over de manier waarop hij tegen de Canadezen te opzichtig uiting had gegeven aan zijn frustratie. Dat hoorde niet, vond hij na een nachtje slapen (en wie weet een stille aansporing). Aandoenlijk, inderdaad. Maar hieruit afleiden dat alles uitgepraat was, getuigt van luiheid of goedgelovigheid of allebei. Want uitgepraat was het niet. Andere berichten, die Van Gucht kennelijk niet bereikten, hadden het over ‘stress’, ‘ambras’ en zelfs ‘oorlog’ in een Belgische kleedkamer die al langer dan vandaag hopeloos verdeeld is.

Tegen Marokko hielden de Rode Duivels een halfuur lang de schijn van beterschap op. Maar toen begonnen de Marokkanen de duels te winnen, en die lijn trokken ze de hele tweede helft door. Op slag van rust ontsnapten de Belgen al aan een achterstand toen een vrije trap van Chelsea-aanvaller Hakim Ziyech aan de eerste paal zomaar in doel verdween. De VAR had, gelukkig voor Martínez en de zijnen, een Marokkaan buitenspel zien staan. Een kwartier voor tijd gebeurde precies hetzelfde, en net als bij het afgekeurde doelpunt zag Thibaut Courtois er niet goed uit. De beste doelman ter wereld, geklopt aan zijn eerste paal, niet één maar twee keer? Met voor zijn neus een organisatie die nergens naar leek, maar die hij niet corrigeerde?

Courtois, die tegen Canada de meubelen nog had gered, lag erbij en keek ernaar: 0-1. Zo gaf van onze twee overgebleven wereldtoppers er niet één thuis tegen Marokko. Want ondanks zijn publieke boetedoening speelde De Bruyne ook nu een draak van een wedstrijd. Uit zijn lichaamstaal sprak desinteresse. Thomas Meunier liet hij vrolijk verzuipen op zijn rechterkant, en bij een zeldzame counter - het stond nog 0-0 - liep hij zich liever te pletter dan een ploegmaat te bedienen. Op geen enkel moment nam De Bruyne de ploeg bij de hand. Stond hij in de verloren EK-kwartfinale tegen Italië al gefrustreerd te molenwieken, en deed hij daar tegen Canada nog een schep theater bovenop, tegen Marokko liet De Bruyne de boel ostentatief de boel.

Na de wedstrijd meende Van Gucht ontgoocheling en zelfs leiderschap te bespeuren bij Jan Vertonghen, de eerste man voor zijn microfoon. Ingehouden razernij was juister geweest, en het subtiele rondje zwartepieten - de aanvallers hadden het volgens Vertonghen laten afweten - ontging de vragensteller volkomen. Anders dan Eden Hazard of Romelu Lukaku is De Bruyne nooit populair geweest in de Belgische kleedkamer. Tegelijk heeft die kleedkamer altijd beseft dat ze niet zonder haar beste speler kon. Dat laatste is De Bruyne niet op dit WK. En geen bondscoach in de buurt die de neuzen nog in dezelfde richting krijgt.

HET MOMENT

De wissel na 60 minuten van niet alleen usual suspect Eden Hazard, maar ook Amadou Onana. Door de 21-jarige middenvelder in de basis te droppen had Roberto Martínez blijk gegeven van voortschrijdend inzicht en het elftal van loopvermogen en vechtlust voorzien. Na minder dan een een half uur keek Onana tegen een gele kaart aan en stond vast dat hij voor de derde groepswedstrijd, donderdag tegen Kroatië, geschorst aan de kant staat. Uit voorzorg diende hij dus niet naar de kant te worden gehaald. Martínez deed het toch. Onana is de ontdekking van dit WK en staat symbool voor het nieuwe België. Veteraan Dries Mertens is dat niet, en toch mocht hij als eerste invallen - man in vorm Leandro Trossard moest nog een kwartier langer wachten.

Martínez’ wegen zijn ondoorgrondelijk, maar als hij nog altijd gelooft dat je kunt groeien in een toernooi, kan het geen kwaad dat hij zich even verdiept in het fameuze WK van 1986. De Rode Duivels bereikten toen de halve finales tegen het Argentinië van Diego Maradona, na memorabele duels tegen de Sovjet-Unie en Spanje.

In de groepsfase was het nochtans hakken over de sloot geweest. Net als nu in Qatar werd begonnen met een nederlaag en een zege, en moest in het derde duel minstens gelijk worden gespeeld om naar de achtste finales te mogen. Voor die derde wedstrijd - tegen Paraguay - ging bondscoach Guy Thys met de grove borstel door het elftal. Stoorzender René Vandereycken werd op het vliegtuig naar huis gezet, nog vier andere spelers vlogen ook, maar dan naar de bank. Enter een halve nieuwe ploeg, waaronder de jonkies Patrick Vervoort en Georges Grün. De wedstrijd eindigde op 2-2 en de rest is geschiedenis.

Bidden wij voor dat ene, goed verborgen stukje Guy Thys in Roberto Martínez.

DE QUOTE

‘Er gaan veel dingen door mijn hoofd nu, die ik beter niet zeg. Toch niet buitenskamers.’ - Jan Vertonghen