‘Sarah Cooper: Everything’s Fine’ op Netflix past in de ruime rij van dingen waar in 2020 niet mee te lachen valt

De special heeft een uitgangspunt waar niemand met enige proefondervindelijke ervaring herrie om zal maken: dat 2020 een naar zwavel en rode biet geurend kutjaar is. Coopers satire neemt de vorm aan van een typisch Amerikaanse morning show: zo’n als nieuwsprogramma vermomde koffieklets waarin breed gecoiffeerde en nog breder glimlachende presentatoren van fait divers naar wist-je-datje hollen. Het format stelt Cooper in staat om ‘Saturday Night Live’-gewijs de meest uiteenlopende sketches met een wel héél losse rode draad – zelfs Sien Eggers uit ‘In de gloria’ had er de weg naar haar keuken niet mee teruggevonden – aan elkaar te rijgen.

Het zegt iets over Coopers populariteit – en ook wel over de uitpuilende portefeuille van Netflix, dat zich de malaise van dit jaar heeft laten welgevallen – dat ze voor elke sketch een A-lister wist in te lijven. De robot-CEO die ongewenste betrekkingen blijkt te hebben gehad met de faxmachine heeft de gelaatstrekken van Ben Stiller, Jon Hamm is een hoofdkussenmarchant die beweert een coronavaccin te hebben gefabriceerd (‘we leggen de virusdeeltjes op onze zachte kussens te slapen’), en Megan Thee Stallion mag in een veredelde promo komen uitleggen hoe je moet twerken. In verreweg het beste stuk van de special speelt Dame Helen Mirren de vermaarde gentleman Billy Bush in de beruchte ‘Access Hollywood’-tape (‘grab ‘em by the pussy’) die Trump destijds merkwaardig genoeg geen strobreed in de weg legde: het acteerwerk van Mirren en Cooper plaatst Trumps woorden op de één of andere manier toch weer in een ander licht en geeft blijk van een scherpte die Coopers andere lipsync-sketches in ‘Everything’s Fine’ ontberen.

Tussendoor geeft iedereen in de fictieve tv-studio, de manisch glimlachende Sarah Cooper op kop, zich over aan steeds verder escalerende waanzin. Het is in dat redelijk krankjorum slot, waarin de studio blijkt te worden gerund door Satan (Marisa Tomei!) en de humor ronduit psychedelisch wordt, dat ‘Everything’s Fine’ iets van eigen smoelwerk verraadt. Echte geestigheden blijven zelfs dan uit.

Een mop is als een mes – zonder pointe steekt ’t zo diep niet – en dat van Sarah Cooper is veelal bot. Het gaat altijd maar over dezelfde uitgebluste observaties over murder hornets, de zogenoemde Karens op het internet, de aanhoudende rampspoed... ‘Trumps tweets vernietigen de democratie’: een waarheid als een koe maar geen dijenkletser. Je vraagt je ook af: hoe goed zal deze special verouderen als-ie aan elkaar hangt van clichés over Het Grote Rampjaar die nú al verouderd zijn?

Afijn: ‘Everything’s Fine’ mag zich in de immer aanzwellende rij plaatsen van dingen waar in 2020 niet mee te lachen valt, en zal zich dus tenminste – toch één euvel van nu dat ‘t handig ontwijkt – nooit eenzaam voelen.