Seks met Lieve ­Blancquaert: ‘De grootte van piemels interesseert mij alleen als het ertoe doet’

Fotografe en tv-maakster Lieve Blancquaert gaat Salt-n-Pepa achterna: in het nieuwe Eén-programma ‘Let’s Talk About Sex’ reist ze naar verschillende uithoeken van de wereld om te praten over wat zich daar tussen de lakens afspeelt. Een beproefde formule, die ze eerder al toepaste op geboortes (‘Birth Day’), huwelijken (‘Wedding Day’) en overlijdens (‘Last Days’).

HUMO Een seksprogramma op Eén, hoe heb je dat gefikst?

LIEVE BLANCQUAERT «Door te zeggen dat de reeks wel over seks gaat, maar niet over de daad zélf (lacht). De grootte van piemels of schaamlippen interesseert mij niet. Behalve wanneer het ertoe deed: in Thailand bijvoorbeeld, waar ik mensen volg die een ander geslacht wensen te hebben. In Nigeria onderzoek ik overspel, in Rio de Janeiro het perfecte lichaam, in Saoedi-Arabië taboes, in Tokio het ontbréken van seks.»

HUMO In Japan is 40 procent van de bevolking onder de 35 nog maagd. Hoe komt dat?

BLANCQUAERT «Japan had een traditie van uithuwelijking. Nu moeten de mensen zélf de stap zetten, maar ze hebben de taal niet om elkaar het hof te maken. In Tokio volg ik Mitsu, een warme kerel op zoek naar een lief. Hij huurt er eentje via een app: peperduur en slechts voor een uur, maar hij vond het waardevol omdat hij zo eens met een meisje kon praten.»

HUMO Wat hebben de Brazilianen over voor het perfecte lichaam?

BLANCQUAERT «Héél veel. Ik woonde een billenwedstrijd bij: een verschrikkelijke vleeskeuring, maar de deelnemende vrouwen hopen met hun schoonheid uit de favela’s te kunnen ontsnappen. Ze spuiten hun billen op om een rijke echtgenoot te scoren. In Nigeria hetzelfde: vrouwen hopen op een sugar daddy, en mannen profiteren van hun macht door er verschillende minnaressen op na te houden.

»Bij de mannen in Rio is de machocultuur erg aanwezig. Je hebt zelfs praatgroepen voor mannen die daar iets aan proberen te veranderen. Misschien een idee voor de Sporza-redactie?»

HUMO Voor de laatste aflevering blijf je in eigen land: je onderzoekt seksueel misbruik in Gent.

BLANCQUAERT «Ik bezocht het Zorgcentrum na Seksueel Geweld in het UZ Gent en sprak met jongeren over grensoverschrijdend gedrag. Het was schokkend om te horen dat seksuele opvoeding op school nog steeds louter focust op de piemel en de vagina, en niet op consent. We zouden het daar wekelijks in de klas en aan de keukentafel over moeten hebben, zodat iedereen leert om grenzen te stellen én te respecteren.»

HUMO Heeft #MeToo verandering gebracht?

BLANCQUAERT «Zeker. Door seksueel misbruik bespreekbaar te maken, kunnen we het beter begrijpen en dus ook voorkomen. De meeste verkrachters vind je niet in een donker park maar in de naaste omgeving: daarover zijn de cijfers duidelijk. Ik heb ook daders bezocht die tot inkeer zijn gekomen. Zij vertelden me dat ze hoofdzakelijk over seks hebben geleerd door porno te kijken, en over de schreef gingen uit frustratie omdat ze in het dagelijks leven niet hetzelfde meemaakten. Het klinkt raar, maar ik had met sommigen van hen te doen.»

HUMO Kijk jij na zulke gesprekken anders naar je verleden?

BLANCQUAERT «Ja. Zo leerde ik dat er drie reacties bestaan op seksueel geweld: bevriezen, vluchten of vechten. De meesten bevriezen, wat hun overlevingskansen vergroot. Ik ben stomweg een vechter, en dat is gevaarlijk. Zo zat ik op mijn achttiende eens een spaghetti te eten in een Gents restaurant toen een zatte man aan mijn borsten wilde komen. Ik heb daar hard op gereageerd, waarna die vent mij in elkaar heeft geslagen. Maar ik zal nooit veranderen: zie ik onrecht, dan ben ik niet te houden.»

Let’s talk about sex
Eén, woensdag 1 september, 20.40