Selah Sue in ‘Belpop’: ‘Een glansrol voor de afkrakende Humo-recensie’

Daan Stuyven kan ervan meespreken: het is geen sinecure om door te breken in Frankrijk. Stuyven mikte op die markt met zijn Franstalige plaat ‘Le Franc Belge’, maar van zijn begrijpelijke droom om met de motor op tournee te trekken in zijn favoriete vakantieland – je ziet zijn leren jekker zo uitpuilen van de pakjes madeleines en petit beurres – kwam er niks in huis. Selah Sue, nochtans allesbehalve een tweede Brel, mocht een tiental jaar geleden wél aantreden in het tv-programma ‘Taratata’, vulde moeiteloos Olympia én kreeg een Prix Constantin. Hoe ze die droom niet eens koesterde maar toch waarmaakte, met (behalve haar ongepolijste talent en het juiste platenlabel) een benijdenswaardig je-m’en-foutisme, toonde de eerste aflevering van het tiende seizoen van ‘Belpop’ nog eens.

Het hoogtepunt van de aflevering, Selah Sue – een kindje toen nog – die in 2009 in ‘Taratata’ Lou Reeds ‘Walk on the Wild Side’ covert met Moby, kegelde je echt omver. Ook met nostalgie naar die tijd, toen Amy Winehouse nog leefde – in juli 2011 zou zij finaal uitdoven. Een paar maanden eerder was Selah Sues debuutplaat uitgekomen en ging het voor de Leuvense-met-het-getoupeerde-haar enkel verder steil opwaarts. Ergens onderweg zei Sanne Putseys dat ook in ‘Belpop’: dat ze vaak op het juiste moment kwam, onbedoeld. Na verloop van tijd werd één en ander ook ongewild, en het siert ‘Belpop’ dat men die moeilijke periode rond de tweede plaat ‘Reason’ niet uit de weg ging. Na de Europese veroveringstochten had de entourage beslist dat er maar eens een professionele popplaat gemaakt diende te worden, waarop er een batterij internationale songschrijvers en producers in stelling werd gebracht. U voelt ’m al komen: het draaide niet te best uit. Voor het eerst gaf Putseys ook écht toe waarom ze die plaat uit 2015 ‘Reason’ noemde: door al die externe bemoeienissen zat er te weinig gevoel in, te veel rede en berekening. Een glansrol in deze ‘Belpop’ was dan ook weggelegd voor de afkrakende Humo-recensie door collega (fvd) destijds.

Niet dat het nog veel uitmaakt – dit zou het laatste seizoen van ‘Belpop’ zijn – maar wat we ook weer in deze aflevering misten: wat meer gevoel en wat minder reason. De gebruikelijke ‘Belpop’-revue van netjes chronologisch gerangschikte talking heads uit de muziekindustrie, boekings-, radio- en platenfirmalieden in wier ogen je begrippen als ‘hitpotentieel’ en ‘ticketverkoop’ leest, ook al doen ze verbaal nog zo hun best om het over hun oprechte liefde voor de muziek van Selah Sue te hebben, had danig ingekort mogen worden ten gunste van ontboezemingen van de protagoniste. Zo kwamen haar geworstel met depressie op het hoogtepunt van haar succes alsook haar bewonderenswaardige pleidooien toen voor het gebruik van antidepressiva, maar opvallend kort aan bod. Of zou dat weer aan het fameuze je-m’en-foutisme van die protagoniste liggen? Kan ook.