‘Sex and the city’ verlegde de grenzen van televisie, maar ‘And just like that’ klapt al dicht als het nog maar over masturberen gaat

Nadat ik de eerste afleveringen van ‘And Just Like That’ had bekeken, de opvolger van het baanbrekende ‘Sex & the City’, drong er zich haast onweerstaanbaar een vraag in me op: kan een serie goed en slecht tegelijk zijn?

Geen enkele beslissing is ooit definitief: dat geldt blijkbaar voor de kernuitstap én voor het einde van ‘Sex & the City’, de ooit zo bejubelde comedyserie waarmee de Amerikaanse betaalzender HBO in 1998 - een jaar voor de komst van ‘The Sopranos’ - voor het eerst de grenzen verlegde van wat op televisie kon en mocht. Ruim zeventien jaar nadat de fans afscheid hadden genomen en hadden gezien hoe Carrie Bradshaw eindelijk haar droomprins in de vorm van Mr. Big aan de haak kon slaan, keren de vriendinnen nu terug in ‘And Just Like That’, een revival van tien afleveringen.

Ze zijn natuurlijk een stuk ouder en niet elk lichaamsdeel werkt nog even goed als vroeger, en men laat ook niet na dat te benadrukken. Er wordt in de eerste afleveringen zo vaak geklaagd over hoe iedereen de 55 is gepasseerd en dus niet meer zo goed kan wandelen/plassen/een erectie krijgen dat je soms het gevoel hebt dat je in de eetzaal van een woonzorgcentrum bent beland.

Van de vier vrouwen die twintig jaar geleden de hoofdrol speelden in ‘Sex & the City’ is er één niet meer bij: Kim Catrall, die indertijd de show stal als de flamboyante en vrijgevochten pr-verantwoordelijke Samantha - lijfspreuk: ‘I’m a trisexual, I’ll try anything once.’ Het is een publiek geheim dat Catrall en Sarah Jessica Parker, die Carrie speelt, niet meer samen in één goed gevulde dressing kunnen staan, maar vreemd genoeg probeert ‘And Just Like That’ toch nog een verklaring te geven voor haar afwezigheid, en wat voor één. Nadat Carrie haar had ontslagen als haar pr-verantwoordelijke, was Samantha daar zo van aangedaan dat ze meteen ook alle contact verbrak en naar Londen verhuisde. ‘Ik dacht dat ik meer was voor haar dan een geldmachine,’ zucht Carrie tegen haar resterende kompanen. ‘Ik hoopte dat we altijd vriendinnen zouden blijven.’ De belangrijkste les uit aflevering één: zorg ervoor dat je nooit ruzie krijgt met Sarah Jessica Parker.

De manier waarop Samantha in het decor wordt geduwd, is niet de enige creatieve kronkel in ‘And Just Like That’. Carrie heeft het schrijven opgegeven wegens niet lucratief genoeg meer en maakt nu een podcast over seks, samen met de non-binaire Che Diaz. Maar wanneer het onderwerp masturberen daar ter sprake komt, slaat de vrouw die ooit een van de meest gelezen sekscolumns van het land schreef helemaal dicht en komt ze nauwelijks verder dan wat gestamel en flauwe grappen. Ook Miranda gedraagt zich soms helemaal anders dan de zelfverzekerde intelligente dame uit de originele reeks, vooral wanneer ze oog in oog komt te staan met haar professor mensenrechten - een zwarte vrouw met cornrows in haar haar. Al kan Miranda’s gestuntel met voornaam- en andere gevoelige woorden wel symbool staan voor hoe graag ‘And Just Like That’ woke wil overkomen: het valt natuurlijk toe te juichen dat de cast hier veel diverser is dan in het origineel, maar bij veel nieuwe personages krijg je de indruk dat ze louter om die reden bedacht zijn.

Net wanneer je begint te vrezen dat ‘And Just Like That’ de richting opgaat van de vreselijke tweede ‘Sex & the City’-film - die zich in een heel ander universum dan de serie leek af te spelen - komen de scenaristen met een verrassing. (Spoiler alert, ook al zullen fans dit ondertussen wel al ergens gelezen hebben.) Op het einde van aflevering één kruipt Mr. Big op zijn hometrainer voor een ritje met zijn virtuele assistente en vlak nadat hij er weer is afgestapt, krijgt hij een fatale hartaanval. Zijn dood maakt van ‘And Just Like That’ meteen veel minder een vrijblijvend weerzien maar geeft diepgang aan de reeks en vormt ze om tot een drama over verlies en rouw op middelbare leeftijd. Hoe Carrie gebukt gaat onder het verlies van haar grote liefde wordt in de volgende afleveringen ook zeer goed neergezet, met de juiste mengeling van humor - haar waanzinnige outfit op de begrafenis! - en empathie.

Jammer genoeg blijft het niveau in die eerste paar afleveringen erg ongelijk, en zeker Miranda maar ook Charlotte werken vaak op de zenuwen of - ongewild - op de lachspieren. Voor bijna elke sterke scène in ‘And Just Like That’ is er ook een erg slap moment, één waarop je weer beseft dat deze reeks bedacht is door dezelfde persoon - Darren Star - die ‘Emily in Paris’ op de wereld heeft losgelaten. Zo lamentabel als het eerste seizoen van die serie is dit zeker niet, maar de afleveringen die nog komen, zullen toch een stuk beter en vooral evenwichtiger moeten zijn om van ‘And Just Like That’ meer dan een verplicht nummertje te maken.

And Just Like That. Play 5, woensdag, 20.35 uur.