Televisie★★★☆☆
'Sex Education' (seizoen 2) op Netflix: 'De vinger aan de pols, en ook graag in een stuk of wat andere lichaamsopeningen'
Staat als een paal boven water: de openingsscène van het tweede seizoen van ‘Sex Education’, de Netflix-tienerreeks waarin een nerd zijn medestudenten tegen betaling van seksuele voorlichting voorziet, zult u niet snel vergeten.
We zien het hoofdpersonage namelijk meteen zestien keer achter elkaar met zijn racket het enkelspel bij de heren beoefenen: zelfs bij de aanblik van het vrouwenfiguurtje op de shampoofles of de wrijving van zijn broek tegen het fietszadel gaat zijn vlaggenstok fier overeind staan. En u raadt nooit welke muziek tijdens die geinige montage uit de boxen knalt! Het moet van een Kolacny-broer geleden zijn dat er nog eens zo uitgebreid gerukt werd op de koorgezangen van Scala.
Dat is de charme van ‘Sex Education’: in tegenstelling tot de karikaturaal donkere en edgy HBO-tienerserie ‘Euphoria’ blijft seks hier een plezierige aangelegenheid. Of toch meestal: aan het begin van het seizoen is op Moordale High net een chlamydia-epidemie uitgebroken, en in de zeven daaropvolgende afleveringen zullen de personages nog worstelen met hun geaardheid, net ontdekte fetisjen en die meest voorkomende aller seksgerelateerde ziektes: jaloezie.
De popdeuntjes zijn fijn gekozen (Sharon Van Etten!), de dialogen rinkelen (‘Een ejaculatie is niks meer dan een penis die moet niezen’), en ondanks de plastische uitleg bij anale douches allerhande blijft de reeks altijd een zekere onschuld uitstralen – hier wordt immers niets verteld waarover u zich, indien u zich aangesproken voelt, zou moeten schamen. Ook al speelt ‘Sex Education’ zich af in een kleurrijk opgeblazen universum à la ‘Glee’ of ‘High School Musical’, het is in de gevoeligste scènes – zie: een mooi opgebouwde plotlijn rond een aanranding op de bus – dat de makers de beste toon vinden. Neem nu die scène waarin Otis (Asa Butterfield) leert vingeren met een appelsien: zo teder als de perzikscène uit ‘Call Me by Your Name’, zo grappig als de appeltaart van ‘American Pie’.
Jammer genoeg blijkt het met ‘Sex Education’ te zijn zoals met échte seks: de tweede keer in korte tijd is toch beduidend minder. Misschien beginnen de scenariotrucjes bij herhaling op te vallen. De platonische liefde tussen Otis en Maeve (Emma Mackey) is bijvoorbeeld een regelrechte rip-off van Ross en Rachel uit ‘Friends’. Een ijzeren wet: télkens wanneer twee personages naar elkaar toegroeien, stapt er als bij wonder een gloednieuwe love interest uit het Grote Boek der Scenarioclichés. Tel ze maar: in ‘Sex Education’ zitten meer driehoeksverhoudingen dan in de geilste fantasieën van Pythagoras.
Sommige personages ontgroeien zelden de grenzen van de karikatuur (de jock die naar het theater wil, de bullebak die stiekem homo is...), een handvol verhaallijnen (de junkiemoeder) krúípen richting hun voorspelbare ontknoping... ‘Sex Education’ bedient zich in z’n kwalijkste momenten zelfs van een vreselijk irritante stoplap: te pas en te onpas springt er een personage op een tafel om voor een met verstomming geslagen menigte zijn ziel uit te spuwen – zeker naar het einde toe. Waarachtige gesprekken volgen pas na een tranerige uitbarsting of twee.
Waarom blijft seizoen drie op ons verlanglijstje staan? Omdat de fun tóch blijft overheersen. (Zoals in de erotische versie van ‘Romeo & Juliet’ die de toneelstudenten opvoeren: ‘O Romeo, Romeo! Zijn liefde is teder maar zijn pik is zo hard!’) En omdat politiek correct zelden een synoniem is voor góéd, maar hier wel. Vrouwen en minderheden krijgen stevige rollen bij de vleet. De lessen over seks die uw pubers meekrijgen, zijn het leren waard. Het is, kortom, een reeks van nú.
‘Sex Education’: de vinger aan de pols, en ook graag in een stuk of wat andere lichaamsopeningen.
